Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Στην χώρα που καταδικάζει τις καθαρίστριες αυστηρότερα από Ναζί εγκληματίες…

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Η ανα­κοί­νω­ση των ποι­νών στη δίκη της εγκλη­μα­τι­κής-ναζι­στι­κής Χρυ­σής Αυγής είναι άλλος ένας «θρίαμβος»της αστι­κής δικαιο­σύ­νης. Η ποι­νή κάθειρ­ξης των 13 χρό­νων, που επι­βλή­θη­κε στα διευ­θυ­ντι­κά στε­λέ­χη της ναζι­στι­κής συμ­μο­ρί­ας, όχι μόνο δεν αντα­πο­κρί­νε­ται στην λαϊ­κή απαί­τη­ση για αυστη­ρή κατα­δί­κη των χρυ­σαυ­γι­τών, αλλά είναι χαμη­λό­τε­ρη και από την μέγι­στη προ­βλε­πό­με­νη από το νόμο.

Με λίγα λόγια οι Ναζί «έπε­σαν στα μαλα­κά» και σε λίγα χρό­νια θα σου­λα­τσά­ρουν και πάλι ελεύ­θε­ροι στην κοι­νω­νία. Με αφορ­μή αυτό θυμί­ζου­με ότι η αστι­κή δικαιο­σύ­νη, που φέρ­θη­κε με περισ­σή ευγέ­νεια στους υπό­δι­κους χρυ­σαυ­γί­τες, είναι η ίδια που πριν δύο χρό­νια εξα­ντλού­σε την αυστη­ρό­τη­τα της σε πρώ­ην εργα­ζό­με­νη στον τομέα καθα­ριό­τη­τας του Δήμου Βόλου, την οποία κατα­δί­κα­ζε σε 10 χρό­νια φυλά­κι­ση (!!!) επει­δή είχε προ­σλη­φθεί στην υπη­ρε­σία χρη­σι­μο­ποιώ­ντας πλα­στό απο­λυ­τή­ριο Δημο­τι­κού Σχολείου!

Σε άλλη περί­πτω­ση το 2019, πολύ­τε­κνη καθα­ρί­στρια-εργα­ζό­με­νη στο Νοσο­κο­μείο Ιωαν­νί­νων είχε κατα­δι­κα­στεί πρω­τό­δι­κα σε 8 χρό­νια φυλά­κι­ση (!) επει­δή είχε παρα­ποι­ή­σει κατά ένα χρό­νο το έτος κτή­σης του απο­λυ­τή­ριου Δημο­τι­κού προ­κει­μέ­νου να λάβει μέρος σε δια­γω­νι­σμό ΑΣΕΠ για μια θέση βοη­θη­τι­κού προ­σω­πι­κού. Αργό­τε­ρα η ποι­νή της μειώ­θη­κε στα τρία χρό­νια με ανα­στο­λή λόγω ελαφρυντικών.

Εκα­το­ντά­δες είναι τα παρα­δείγ­μα­τα που η αστι­κή δικαιο­σύ­νη – η «βού­λη­ση της αστι­κής τάξης που έχει ανα­χθεί σε νόμο» όπως σημεί­ω­ναν οι Μαρξ και Ένγκελς – έχει απο­δει­χθεί πως αλλη­θω­ρί­ζει προς την πλευ­ρά των συμ­φε­ρό­ντων της άρχου­σας τάξης, όντας βασι­κό εργα­λείο της. Η ίδια δικαιο­σύ­νη που φυλα­κί­ζει «Ηριάν­νες» και απο­φυ­λα­κί­ζει δολο­φό­νους, που σέρ­νει στα δικα­στή­ρια απερ­γούς και εργα­ζό­με­νους και, απ’ την άλλη, απαλ­λά­σει σκαν­δα­λω­δώς μεγα­λο­ε­πι­χει­ρη­μα­τί­ες και εφο­πλι­στές. Που βάζει στο ίδιο «ζύγι» το πταί­σμα μιας καθα­ρί­στριας που παλεύ­ει για το μερο­κά­μα­το με την αδιαμ­φι­σβή­τη­τη εγκλη­μα­τι­κή δρά­ση μιας ναζι­στι­κής συμμορίας.

Γι’ αυτό θα το επα­να­λά­βου­με όσες φορές κι’ αν χρεια­στεί: Ο αγώ­νας για την συντρι­βή του φασι­σμού, του ναζι­σμού, του χρυ­σαυ­γι­τι­σμού, όχι μόνο δεν τελειώ­νει με τη δίκη της Χρυ­σής Αυγής, αλλά συνε­χί­ζε­ται ακό­μη πιο εντα­τι­κά στην κοι­νω­νία, σε κάθε γει­το­νιά, σε κάθε χώρο εργα­σί­ας και εκπαί­δευ­σης. Και αυτόν τον ρόλο δεν θα τον ανα­λά­βει κανέ­να αστι­κό δικα­στή­ριο, παρα μονά­χα οι εργα­ζό­με­νοι, η νεο­λαία, ο ίδιος ο λαός.

Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.
Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο