Στη βαρβαρότητα του “επιτελικού, ψηφιακού, πράσινου αναπτυξιακού” καπιταλισμού απαντάμε: Με το ΚΚΕ για τον σοσιαλισμό, για να “γενούνε τα σκοτάδια φως”

Είναι βολι­κό για τους κυβερ­νώ­ντες να τα ρίχνουν στην «κλι­μα­τι­κή αλλα­γή», σε αλλα­γές που η βιο­μη­χα­νι­κή επί­δρα­ση, η ρύπαν­σή της σωρ­ρευ­τι­κά, επέ­φε­ρε στη θερ­μο­κρα­σία, στην υγρα­σία κ.λπ. Κι αυτή η λογι­κή να τρο­φο­δο­τεί είτε οπι­σθο­δρο­μι­κές, δήθεν οικο­λο­γι­κές αντι­λή­ψεις «δεν πει­ρά­ζου­με τη φύση», είτε ανα­διαρ­θρώ­σεις κι ανα­προ­σα­να­το­λι­σμούς στη βιο­μη­χα­νία με τον ψευ­δε­πί­γρα­φο χαρα­κτη­ρι­σμό της «πρά­σι­νης», «οικολογικής».Δεν πρέ­πει να υπάρ­χει αμφι­βο­λία ότι η εργα­σία, η ανθρώ­πι­νη παρέμ­βα­ση στη φύση είναι στοι­χείο προ­ό­δου, πολι­τι­σμού, ανθρώ­πι­νης γνώ­σης των φυσι­κών νόμων, αλλη­λε­πί­δρα­σης των επι­στη­μο­νι­κών και τεχνο­λο­γι­κών κατα­κτή­σε­ων. Δεν φταί­ει η ανθρώ­πι­νη παρέμ­βα­ση στη φύση, αλλά το πώς γίνε­ται, με τι κίνη­τρο και σκο­πό, και μάλι­στα στην επο­χή μας, που η γνώ­ση, η επι­στή­μη, η τεχνο­λο­γία δίνουν όλες τις δυνα­τό­τη­τες, με συνεί­δη­ση, με πρό­βλε­ψη, με σχέ­διο ν’ αξιο­ποιού­με τα θετι­κά κάθε ανθρώ­πι­νης παρέμ­βα­σης, εργα­σί­ας, να απο­φεύ­γου­με ή να ελα­χι­στο­ποιού­με αρνη­τι­κές συνέπειες.

Είναι υπο­κρι­σία τα κόμ­μα­τα, οι κυβερ­νή­σεις, τα διε­θνή φόρα των καπι­τα­λι­στών να μιλά­νε για οικο­λο­γι­κή, «πρά­σι­νη» περι­βαλ­λο­ντι­κή στρα­τη­γι­κή. Για­τί και τη βιο­μη­χα­νι­κή ρύπαν­ση, η στρα­τη­γι­κή του διε­θνούς κεφα­λαί­ου την αντι­με­τώ­πι­σε ως πηγή κερ­δο­σκο­πί­ας, θεσμο­θε­τώ­ντας την αγο­ρα­πω­λη­σία ρύπων και όχι υπο­χρε­ώ­νο­ντας τους καπι­τα­λι­στές να εφαρ­μό­ζουν τα τεχνο­λο­γι­κά μέσα για την προ­στα­σία αέρα, υδά­των, εδάφους.

Στην ευρύ­τε­ρη περιο­χή της Κοζά­νης είναι χαρα­κτη­ρι­στι­κή η αντι­πα­ρά­θε­ση, η ανα­μέ­τρη­ση μετα­ξύ της μιας ή της άλλης τεχνο­λο­γί­ας στην ηλε­κτρι­κή παρα­γω­γή, που γίνε­ται με σκο­πι­μό­τη­τα υπέρ του κεφα­λαί­ου και όχι υπέρ της ποιό­τη­τας της ανθρώ­πι­νης ζωής. Η δαι­μο­νο­ποί­η­ση σήμε­ρα του λιγνί­τη, η μυθο­ποί­η­ση των ανε­μο­γεν­νη­τριών ή των φωτο­βολ­ταϊ­κών έχει τη σκο­πι­μό­τη­τα προ­ώ­θη­σης συγκε­κρι­μέ­νων βιο­μη­χα­νι­κών, επι­χει­ρη­μα­τι­κών συμφερόντων.

Τα διά­φο­ρα οικο­λο­γι­κά, δήθεν φιλο­λαϊ­κά ανα­πτυ­ξια­κά σχέ­δια, δήθεν εναλ­λα­κτι­κά στην άναρ­χη φωτο­βολ­ταϊ­κή ή Ανα­νε­ώ­σι­μων Πηγών Ενέρ­γειας (ΑΠΕ) επέν­δυ­ση απο­τε­λούν υπο­κρι­σία που καλύ­πτει συγκε­κρι­μέ­να επι­χει­ρη­μα­τι­κά κέρ­δη, που εμπλέ­κει περι­φε­ρειάρ­χες και άλλους μηχανισμούς.

Ο,τι και να υπό­σχο­νται, άναρ­χες, ανι­σό­με­τρες και στο έπα­κρο εκμε­ταλ­λευ­τι­κές θα είναι και οι επεν­δύ­σεις σε νέες μορ­φές παρα­γω­γής Ενέρ­γειας, όπως ήταν και οι παλιές με την εξό­ρυ­ξη άνθρα­κα, πετρε­λαί­ου, λιγνί­τη. Είναι απο­κα­λυ­πτι­κό το εμβλη­μα­τι­κό βιβλίο «Oil» και η αντί­στοι­χη ται­νία με ανα­φο­ρά στην Αμε­ρι­κή, που καταρ­ρί­πτουν τον ισχυ­ρι­σμό ότι η Ανα­το­λή έχει άναρ­χη ανά­πτυ­ξη, ενώ η Δύση ισόρ­ρο­πη — ανθρώπινη.

Το πλέγ­μα των αντι­θέ­σε­ων και προ­βλη­μά­των δεν μπο­ρεί να λυθεί χωρίς την κατάρ­γη­ση της ατο­μι­κής ιδιο­κτη­σί­ας στη βιο­μη­χα­νία, χωρίς κοι­νω­νι­κή ιδιο­κτη­σία και επι­στη­μο­νι­κό κεντρι­κό σχε­δια­σμό, μ’ εργα­τι­κή εξου­σία. Μόνο με αυτές τις σοσια­λι­στι­κές οικο­νο­μι­κές και πολι­τι­κές σχέ­σεις μπο­ρεί να υπάρ­ξει η αξιο­ποί­η­ση όλων των δυνα­τών υλών, πηγών, μεθό­δων παρα­γω­γής — κατα­νο­μής της ηλε­κτρι­κής ενέρ­γειας προς όφε­λος της λαϊ­κής ευη­με­ρί­ας, που στοι­χείο της είναι και η συμ­βα­τή σχέ­ση ανθρώ­που — φύσης.

Το ίδιο ισχύ­ει και για οποια­δή­πο­τε άλλη εργα­σία και παρέμ­βα­ση, για όλη τη βιο­μη­χα­νι­κή και αγρο­τι­κή παρα­γω­γή, για όλες τις ανα­γκαί­ες υπο­δο­μές και κοι­νω­νι­κές υπηρεσίες.

Ο καπιταλισμός
έχει φτάσει
σε πολύ υψηλό βαθμό σήψης, 
παρασιτισμού
και παραλογισμού

Η Δυτι­κή Μακε­δο­νία είναι από τις Περι­φέ­ρειες της Ελλά­δας με τη μεγα­λύ­τε­ρη ανερ­γία. Είναι γελοίο το πιλο­τι­κό πρό­γραμ­μα του Αδω­νι Γεωρ­γιά­δη για τη μετα­κί­νη­ση εργα­τών γης από τη Δυτι­κή Μακε­δο­νία στην Κρή­τη, ενώ και εδώ υπάρ­χουν ανά­γκες την περί­ο­δο συγκο­μι­δής π.χ. των μήλων, υπάρ­χει επο­χι­κή δου­λειά εργα­τών από Αλβα­νία και Βουλ­γα­ρία, και το πρό­βλη­μα οξύ­νε­ται ανά­λο­γα με τη συγκυρία.

Η Δυτι­κή Μακε­δο­νία έχει το μεγα­λύ­τε­ρο ποσο­στό δημο­γρα­φι­κής συρ­ρί­κνω­σης την τελευ­ταία δεκα­ε­τία, έχει από τις πιο χαμη­λές κατά κεφα­λήν Ακα­θά­ρι­στες Προ­στι­θέ­με­νες Αξί­ες, ενώ είναι τόσο πλού­σια σε βιο­μη­χα­νι­κές πρώ­τες ύλες, ορυ­κτά. Ομως, μένουν στον «πάγο» μέχρι να δια­μορ­φω­θεί το απαι­τού­με­νο καπι­τα­λι­στι­κό ενδια­φέ­ρον, όπως έγι­νε πριν με τα πετρέ­λαια και το φυσι­κό αέριο της Ελλά­δας, την αμμω­νία (στους Τόμους του Δοκι­μί­ου Ιστο­ρί­ας του ΚΚΕ θα βρεί­τε κρι­τι­κή σε ανά­λο­γους σχε­δια­σμούς, προγράμματα).

Στη Δυτι­κή Μακε­δο­νία δεν υπάρ­χουν σιδη­ρό­δρο­μοι, δεν υπάρ­χει σιδη­ρο­δρο­μι­κή σύν­δε­ση με Κεντρι­κή Μακε­δο­νία, Ηπει­ρο, αφού γενι­κό­τε­ρα για δεκα­ε­τί­ες η ανά­πτυ­ξη σιδη­ρο­δρο­μι­κών μετα­φο­ρι­κών μέσων θυσιά­στη­κε στο βωμό κεφα­λαια­κών συμ­φε­ρό­ντων που σχε­τί­ζο­νταν με τις οδι­κές μετα­φο­ρές. Το ίδιο θυσιά­στη­καν άλλες υπο­δο­μές, π.χ. γέφυ­ρες, έργα προ­στα­σί­ας της αγρο­τι­κής παρα­γω­γής για να μη χάνε­ται κάθε χρό­νο πότε το ένα πότε το άλλο αγρο­τι­κό προ­ϊ­όν, να μένει απρο­στά­τευ­τη η ζημιά από έναν ΕΛΓΑ ανα­χρο­νι­στι­κό και γρα­φειο­κρα­τι­κο­ποι­η­μέ­νο, από έλλει­ψη αντι­χα­λα­ζι­κής προ­στα­σί­ας, υπο­δο­μών προ­στα­σί­ας της αγρο­τι­κής παρα­γω­γής από φυσι­κά φαι­νό­με­να, ενώ υπάρ­χουν οι τεχνο­λο­γι­κές δυνατότητες.

Υπο­κρι­σία και κρο­κο­δεί­λια δάκρυα κατά τη συζή­τη­ση για το κλί­μα στον ΟΗΕ

Δεν υπάρ­χει καλή ή κακή μορ­φή πρώ­της ύλης, τεχνο­λο­γί­ας, εφεύ­ρε­σης κ.λπ., αλλά υπάρ­χει κίνη­τρο φιλο­λαϊ­κό ή κερ­δο­σκο­πι­κό. Δεν υπάρ­χει επι­στη­μο­νι­κό, αλλά ταξι­κό — πολι­τι­κό δίλημ­μα και οι πραγ­μα­τι­κοί επι­στή­μο­νες, ακό­μα κι αυτοί που υπη­ρε­τούν την εξου­σία των καπι­τα­λι­στών, η επι­στη­μο­νι­κή τους συνεί­δη­ση αργά ή γρή­γο­ρα τους υπο­χρε­ώ­νει να πουν την αλή­θεια, όπως έγι­νε με τον Οπεν­χάι­μερ, από τους βασι­κούς ερευ­νη­τές της ατο­μι­κής Ενέρ­γειας και κατα­σκευ­ής της ατο­μι­κής βόμ­βας. Απο­πέμ­φθη­κε από τα επι­τε­λεία των ΗΠΑ, επει­δή — έστω και αργά — είπε την αλή­θεια, ενώ υπήρ­ξαν και πιο τρα­γι­κές περι­πτώ­σεις, όπως του επι­στη­μο­νι­κού ζεύ­γους Ρόζενμπεργκ.

Ο καπι­τα­λι­σμός έχει φτά­σει σε αφά­ντα­στα μεγά­λο βαθ­μό παρα­γω­γι­κό­τη­τας της εργα­σί­ας, αλλά παράλ­λη­λα και σε πολύ υψη­λό βαθ­μό σήψης, παρα­σι­τι­σμού και παρα­λο­γι­σμού. Εχει όμως πολ­λά ιδε­ο­λο­γι­κά μέσα, για να δια­στρε­βλώ­νει την αλή­θεια, να δια­στρέ­φει την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, έχει πολ­λά κατα­σταλ­τι­κά μέσα, για να δια­μορ­φώ­νει μαζι­κά λαϊ­κές συνει­δή­σεις ενά­ντια στα δικά τους ταξι­κά συμ­φέ­ρο­ντα. Και η Περι­φε­ρεια­κή Διοί­κη­ση είναι ισχυ­ρός τέτοιος μηχα­νι­σμός, χρη­σι­μο­ποιεί­ται για να συσκο­τί­ζε­ται το πραγ­μα­τι­κό δίλημ­μα «σοσια­λι­σμός ή βαρ­βα­ρό­τη­τα», να δημιουρ­γεί ψεύ­τι­κες ελπί­δες γι’ αυτό­νο­μη λει­τουρ­γία, να γίνε­ται γρα­νά­ζι στις απα­τη­λές υπο­σχέ­σεις, στη λογι­κή του «μικρό­τε­ρου κακού».

Το ΚΚΕ σημαίνει συναγερμό, 
είναι ώρα εργατικής — λαϊκής αφύπνισης

Ποτέ όμως δεν είναι αργά για την εργα­τι­κή — λαϊ­κή, τη νεα­νι­κή ταξι­κή ιδε­ο­λο­γι­κή — πολι­τι­κή αφύ­πνι­ση. Είναι η ίδια η ζωή, η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα που δίνει το ερέ­θι­σμα για την αφύ­πνι­ση, όπως το νέο αντερ­γα­τι­κό έκτρω­μα. Το διπλό 8ωρο εργα­σί­ας, η γενί­κευ­ση της εργα­σί­ας παρά τη συντα­ξιο­δό­τη­ση δεν αφο­ρούν εργα­σία υψη­λής πνευ­μα­τι­κό­τη­τας — ειδί­κευ­σης και δημιουρ­γι­κό­τη­τας, αλλά αφά­ντα­στη κατα­πό­νη­ση του εργά­τη, του εμπο­ρο­ϋ­πάλ­λη­λου, του τεχνί­τη επαγ­γελ­μα­τία, της καθα­ρί­στριας, της νοση­λεύ­τριας, του αγρό­τη κ.λπ.

Η στρα­τη­γι­κή σύμπλευ­ση των κομ­μά­των της αστι­κής εξου­σί­ας, ανε­ξάρ­τη­τα από το αν, πότε και πώς μετου­σιώ­νε­ται και σε κυβερ­νη­τι­κή, περι­φε­ρεια­κή, δημο­τι­κή συνερ­γα­σία, εδρά­ζε­ται στη στρα­τη­γι­κή του διε­θνούς κεφα­λαί­ου, του ΟΟΣΑ, του ΔΝΤ, της ΕΕ, που κωδι­κο­ποιεί­ται στη γραμ­μή «κόστους — οφέ­λους» για το κεφά­λαιο, στον αντα­γω­νι­σμό. Οποιεσ­δή­πο­τε δια­φο­ρο­ποι­ή­σεις — εναλ­λα­κτι­κές δεν την υπερβαίνουν.

Αυτήν τη λογι­κή ακο­λου­θεί και η πολι­τι­κή Τοπι­κής Διοί­κη­σης στην Εκπαί­δευ­ση, στην Υγεία, στην Πρό­νοια σε όλες τις βαθ­μί­δες τους. Η νέα εμπλο­κή Τοπι­κής και Περι­φε­ρεια­κής Διοί­κη­σης στη δια­χεί­ρι­ση Μονά­δων Πρω­το­βάθ­μιας Φρο­ντί­δας Υγεί­ας απο­σκο­πεί σε νέα δημο­τι­κά χαρά­τσια, σε επέ­κτα­ση των Συμπρά­ξε­ων δήμου/Περιφέρειας με καπι­τα­λι­στι­κές επι­χει­ρή­σεις στον τομέα της Υγεί­ας — Πρόνοιας.

Το ΚΚΕ σημαί­νει συνα­γερ­μό. Ολοι μαζί να παλέ­ψου­με να μην εγκλω­βι­στούν ο εργα­το­ϋ­πάλ­λη­λος, ο αγρό­της, ο επαγ­γελ­μα­τί­ας, ο συντα­ξιού­χος στην απο­προ­σα­να­το­λι­στι­κή λογι­κή «ψηφί­ζω φίλο, συγ­γε­νή, γεί­το­να, κάτι θα κάνει». Δεν υπάρ­χουν «ανε­ξάρ­τη­τοι», δεν υπάρ­χει πραγ­μα­τι­κό δίλημ­μα μετα­ξύ υπο­ψη­φί­ων κοντά σε ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, κόμ­μα­τα του συστή­μα­τος που όλοι μαζί κινού­νται στη λογι­κή «κόστους — οφέλους».

Η ιδιω­τι­κή εκπαί­δευ­ση, τα ιδιω­τι­κά φρο­ντι­στή­ρια, τα ιδιω­τι­κά δια­γνω­στι­κά κέντρα πρω­το­βάθ­μιας υγεί­ας, τα ιδιω­τι­κά νοσο­κο­μεία, η σχέ­ση του δημό­σιου νοσο­κο­μεί­ου με ιδιώ­τες για­τρούς και εργα­στή­ρια, τα «βάου­τσερ» για ιδιω­τι­κούς παι­δι­κούς σταθ­μούς, ταΐ­ζουν με κέρ­δη το κεφά­λαιο. Είναι ακό­μα πιο κραυ­γα­λέα η στρα­τη­γι­κή τους σύμπλευ­ση στο ΝΑΤΟ, στην επέ­κτα­ση αμε­ρι­κα­νι­κών βάσε­ων σε ξηρά και θάλασ­σα σ’ όλη την Ελλάδα.

Αν το 1989, το 1990-’91 πολ­λοί με ριζο­σπα­στι­κή συνεί­δη­ση εργα­το­ϋ­πάλ­λη­λοι, επι­στή­μο­νες, καλ­λι­τέ­χνες, νέοι και νέες, ακό­μη και κομ­μου­νι­στές, μπερ­δεύ­τη­καν, έπα­θαν σύγ­χυ­ση από την τότε απρό­βλε­πτη αντε­πα­να­στα­τι­κή νίκη, αν αυτή η σύγ­χυ­ση οδή­γη­σε σε διά­λυ­ση ή σε πλή­ρη μετάλ­λα­ξη τα περισ­σό­τε­ρα ΚΚ, αν αυτή τη σύγ­χυ­ση την πλή­ρω­σε ακρι­βά και το ΚΚΕ με την κρί­ση του 1991, σήμε­ρα δεν υπάρ­χουν περι­θώ­ρια για αμφι­βο­λί­ες και συγ­χύ­σεις στο τι είναι πρό­ο­δος και τι αντί­δρα­ση, τι είναι σκο­τά­δι και τι λάμ­ψη, φως — ελπί­δα, προοπτική.

Ισως κάποιος/κάποια σκε­φτεί: «Στις κάλ­πες του Οκτώ­βρη θα κρι­θεί αν θα συνε­χι­στεί το καπι­τα­λι­στι­κό σκό­τος ή θ’ ανοί­ξει διά­πλα­τα ο δρό­μος για το σοσια­λι­στι­κό φως;», «για να γενούν τα σκο­τά­δια λάμ­ψη» (Ν. Χικ­μέτ), «με το ΚΚΕ για τον σοσια­λι­σμό», όπως συμπλη­ρώ­νει το κεντρι­κό σύν­θη­μα του Φεστι­βάλ. Οχι βέβαια! Αλλά μπο­ρεί να κρι­θεί νέο φού­ντω­μα — άπλω­μα στη δια­δι­κα­σία της εργα­τι­κής — λαϊ­κής — νεα­νι­κής αφύ­πνι­σης, ετοι­μό­τη­τας και μαχη­τι­κό­τη­τας να ορθώ­σου­με το ανά­στη­μά μας στην καπι­τα­λι­στι­κή βαρ­βα­ρό­τη­τα, ν’ ανοί­ξει νέα παρά­θυ­ρα και πόρ­τες προς το φωτει­νό, σοσια­λι­στι­κό μέλλον.

Και η ιστο­ρι­κή ματιά επι­βε­βαιώ­νει ότι η συμ­με­το­χή στα ψηφο­δέλ­τια της «Λαϊ­κής Συσπεί­ρω­σης», η ψήφος σε αυτά, η εκλο­γή δημο­τι­κών και περι­φε­ρεια­κών συμ­βού­λων, ακό­μα και η εκλο­γή κομ­μου­νι­στών δημάρ­χων όπως στην Πάτρα, είναι ένα παρά­θυ­ρο προς το σοσια­λι­στι­κό μέλ­λον που μας αξί­ζει. Οχι για­τί τρέ­φου­με αυτα­πά­τες για σοσια­λι­στι­κές νησί­δες μέσα στον καπι­τα­λι­σμό, όχι για­τί ο κομ­μου­νι­στής δήμαρ­χος θ’ αλλά­ξει τον χαρα­κτή­ρα της Τοπι­κής Διοί­κη­σης κι από τμή­μα του καπι­τα­λι­στι­κού κρα­τι­κού μηχα­νι­σμού θα τον μετα­τρέ­ψει σε όργα­νο εργα­τι­κής — λαϊ­κής διοίκησης.

Είναι όμως ένα όργα­νο που αντι­κει­με­νι­κά μπο­ρεί να δεχτεί πιο άμε­σα την εργα­τι­κή — λαϊ­κή διεκ­δί­κη­ση και πίε­ση, οι δημο­τι­κοί — περι­φε­ρεια­κοί σύμ­βου­λοι της «Λαϊ­κής Συσπεί­ρω­σης» να την πολ­λα­πλα­σιά­σουν, οι δήμαρ­χοι να συγκρου­στούν με την κεντρι­κή — περι­φε­ρεια­κή καπι­τα­λι­στι­κή εξου­σία, για να δώσουν ανά­σες στον λαό τους και όχι νέα τρο­φή στο αδη­φά­γο καπι­τα­λι­στι­κό κέρ­δος. Ετσι, να απο­δυ­να­μω­θούν ο εφη­συ­χα­σμός, η ενσω­μά­τω­ση, ο συμ­βι­βα­σμός, να γίνει λιθα­ρά­κι στο δρό­μο για την αλλα­γή του συσχε­τι­σμού της ταξι­κής πάλης για την εργα­τι­κή εξου­σία και τον σοσιαλισμό.

Στη Δυτι­κή Μακε­δο­νία, το εργα­τι­κό — λαϊ­κό κίνη­μα έχει γρά­ψει τις δικές του ένδο­ξες σελί­δες με το ΕΑΜ — ΕΛΑΣ και την ένο­πλη ταξι­κή ανα­μέ­τρη­ση με τον ΔΣΕ. Γνώ­ρι­σε τα ψήγ­μα­τα της εργα­τι­κής — λαϊ­κής αυτο­ορ­γά­νω­σης με πρω­το­πό­ρους τους κομ­μου­νι­στές, σε συν­θή­κες απο­δυ­νά­μω­σης και των ξένων κατο­χι­κών και των εγχώ­ριων δοσι­λο­γι­κών αστι­κών αρχών. Τα χωριά, οι πόλεις της Δυτι­κής Μακε­δο­νί­ας γνώ­ρι­σαν τι σημαί­νει «ο λαός σώζει τον λαό, με το ΚΚΕ μπρο­στά­ρη» στη διά­σω­ση της αγρο­τι­κής παρα­γω­γής, στην εξα­σφά­λι­ση της λαϊ­κής σίτι­σης, στη λει­τουρ­γία των σχο­λεί­ων, στη νοσο­κο­μεια­κή και γενι­κά ιατρι­κή περί­θαλ­ψη, στην άσκη­ση της Λαϊ­κής Δικαιοσύνης.

Είναι βαθιές οι ρίζες της εργα­τι­κής — λαϊ­κής δύνα­μης, ακό­μα από την επο­χή των αστι­κών επα­να­στά­σε­ων. Τότε η εργα­τι­κή τάξη δεν μπο­ρού­σε να είναι ηγε­τι­κή δύνα­μη, αλλά ήδη δια­χω­ρι­ζό­ταν από βιο­μη­χά­νους, τρα­πε­ζί­τες και τους πολι­τι­κούς εκπρο­σώ­πους τους. Συσπει­ρω­νό­ταν με άλλες λαϊ­κές δυνά­μεις, με ριζο­σπά­στες δια­νο­ού­με­νους και πολι­τι­κούς, μέσα στα πιο λαϊ­κά αντι­προ­σω­πευ­τι­κά όργα­να, όπως η Κομ­μού­να στο Παρί­σι, κόντρα στα πιο συντη­ρη­τι­κά αστι­κά όργα­να όπως η Εθνο­συ­νέ­λευ­ση, η Συντα­κτι­κή, που γρή­γο­ρα αντιδραστικοποιήθηκαν.

Το πρό­πλα­σμα της Κομ­μού­νας έδω­σε την καθα­ρά εργα­τι­κή Παρι­σι­νή Κομ­μού­να 80 χρό­νια αργό­τε­ρα, τα Επα­να­στα­τι­κά Συμ­βού­λια εργα­τών, αγρο­τών, στρα­τιω­τών στην Επα­νά­στα­ση του 1905 στη Ρωσία και κυρί­ως τη νικη­φό­ρα σοσια­λι­στι­κή Επα­νά­στα­ση το 1917. Ολα αυτά ενέ­πνευ­σαν το ΚΚΕ στη δεκα­ε­τία του 1940.

Η γνώ­ση της Ιστο­ρί­ας είναι πηγή συνει­δη­το­ποί­η­σης της εργα­τι­κής — λαϊ­κής δύνα­μης, έδω­σε τη γνώ­ση στο ΚΚΕ για οργά­νω­ση διά­σω­σης, αλλη­λεγ­γύ­ης και στις σημε­ρι­νές συν­θή­κες. Η δύνα­μη του ΚΚΕ, της ΚΝΕ, βγαί­νο­ντας από την αντε­πα­να­στα­τι­κή λαί­λα­πα πριν από 35 χρό­νια, έφε­ρε χρό­νο με το χρό­νο την ιδε­ο­λο­γι­κή — πολι­τι­κή — οργα­νω­τι­κή, πολι­τι­στι­κή ανα­ζω­ο­γό­νη­σή του. Αυτή είναι η ελπί­δα, η λάμ­ψη προς το σοσια­λι­στι­κό μέλ­λον, ανα­γκαίο όσο ποτέ άλλο­τε, ρεα­λι­στι­κά καθο­ρι­σμέ­νο από τη μαζι­κή εργα­τι­κή — λαϊ­κή και νεα­νι­κή θέλη­ση και δράση.

Σε αυτήν τη θέλη­ση, σ’ αυτήν τη δρά­ση έχουν τη θέση τους και το τρα­γού­δι, η μου­σι­κή, ο χορός, ο αθλη­τι­σμός, η ευε­ξία και η χαρά που δίνουν η συλ­λο­γι­κό­τη­τα και η αλλη­λεγ­γύη, η δύνα­μη και η ελπί­δα. Ολο αυτό που εκφρά­ζει το Φεστι­βάλ, το σύγ­χρο­νο «πολε­μά­με και τρα­γου­δά­με» μπο­ρεί και πρέ­πει να γίνει η δυνα­μι­κή νέων κατα­κτή­σε­ων στις εκλο­γές του Οκτώβρη.

(Το άρθρο είναι βασι­σμέ­νο σε ομι­λία που έγι­νε στην Κοζάνη,
στο πλαί­σιο των εκδη­λώ­σε­ων του 49ου Φεστι­βάλ ΚΝΕ — «Οδη­γη­τή»).

Ανα­νε­ώ­σι­μες Πηγές Ενέρ­γειας |ΑΠΕ| Πανά­κεια ή κατάρα;