Τί έγινε στον κόσμο και στον τόπο μας σαν σήμερα 29 Απριλίου;

Σαν σήμερα 👀  29^η Απρίλη __
Γεγονότα και πρόσωπα που έμειναν στην ιστορία 
και δεν πρέπει να ξεχάσουμε

1091 Λίγο έξω από την Κων­στα­ντι­νού­πο­λη διε­ξά­γε­ται η Μάχη του Λεβου­νί­ου. Ο αυτο­κρά­το­ρας του Βυζα­ντί­ου, Αλέ­ξιος Α’ ο Κομνη­νός, νικά τους Πετσε­νέ­γκους και τους εξα­φα­νί­ζει από την ιστορία.

1429 Κατά τον εκα­το­ντα­ε­τή πόλε­μο, η 17χρονη Ιωάν­να της Λορέ­νης ή Ζαν ντ’ Αρκ, απε­λευ­θε­ρώ­νει την Ορλε­ά­νη από την αγγλι­κή κυριαρχία.

Jacopo_Tintoretto_- Ο Αη Γιώρ­γης και ο Δράκος

1519 Γεν­νή­θη­κε ο Tintoretto (Τιντο­ρέτ­το, πραγ­μα­τι­κό όνο­μα Jacopo Robusti _Γιάκοπο Ρομπού­στι ή, σύμ­φω­να με νεό­τε­ρες έρευ­νες Jacopo Comin _Γιάκοπο Κομίν) σημα­ντι­κός ζωγρά­φος της Βενε­τι­κής Σχο­λής, ο οποί­ος έζη­σε και δημιούρ­γη­σε στη Βενε­τία του 16^ου αιώ­να. Εκτός από θρη­σκευ­τι­κά και μυθο­λο­γι­κά θέμα­τα,  ολο­κλή­ρω­σε αρκε­τές προ­σω­πο­γρα­φί­ες επι­φα­νών Βενε­τών, αν και ο ίδιος ουδέ­πο­τε έγι­νε καθο­λι­κά δεκτός από τις αρι­στο­κρα­τι­κές οικο­γέ­νειες της Βενε­τί­ας, όπως απο­τυ­πώ­νε­ται στις παραγ­γε­λί­ες έργων που δέχτη­κε. Ο γρή­γο­ρος ρυθ­μός με τον οποίο ολο­κλή­ρω­νε τα έργα του προ­κά­λε­σε διχα­σμό μετα­ξύ των σύγ­χρο­νων κρι­τι­κών, καθώς για πολ­λούς συνι­στού­σε δείγ­μα προ­χει­ρό­τη­τας, ενώ κοι­νή σε πολ­λούς κρι­τι­κούς υπήρ­ξε και η άπο­ψη πως παρέκ­κλι­νε των απο­δε­κτών ορί­ων της καλ­λι­τε­χνι­κής παρά­δο­σης. Σήμε­ρα συγκα­τα­λέ­γε­ται στους σημα­ντι­κό­τε­ρους ζωγρά­φους της Ανα­γέν­νη­σης.

1707 Τα Κοι­νο­βού­λια Αγγλί­ας και Σκο­τί­ας συνε­δριά­ζουν και απο­φα­σί­ζουν την ένω­ση των περιο­χών τους, σχη­μα­τί­ζο­ντας έτσι τη Μεγά­λη Βρετανία

1785 Γεν­νή­θη­κε ο Καρλ φον Ντράις (Karl Friedrich Christian Ludwig Freiherr Drais von Sauerbronn _πέθανε το 1851), Γερ­μα­νός εφευ­ρέ­της. Απο­τε­λεί κεντρι­κή φυσιο­γνω­μία στην ιστο­ρία του ποδη­λά­του, καθώς σχε­δί­α­σε και κατα­σκεύ­α­σε την draisienne, μια πρώ­ι­μη μορ­φή ποδη­λά­του χωρίς πετά­λια, έτσι θεω­ρεί­ται ως «ο πατέ­ρας του». Από το 1803 μέχρι το 1805, σπού­δα­σε αρχι­τε­κτο­νι­κή, γεω­πο­νία και φυσι­κή, αρχι­κά διο­ρί­στη­κε ως δασι­κός υπάλ­λη­λος, στη συνέ­χεια όμως αφο­σιώ­θη­κε στη δημιουρ­γία μίας σει­ράς εφευρέσεων.
Ο ανα­βά­της την έθε­τε σε κίνη­ση σπρώ­χνο­ντας με τα πόδια του προς τα πίσω κι έτσι έγι­νε γνω­στή και ως «ξύλι­νο αλο­γά­κι (παι­διού)», αντα­να­κλώ­ντας την πεποί­θη­ση των οπα­δών της ότι θα αντι­κα­θι­στού­σε το βασι­κό μετα­φο­ρι­κό μέσο του 19ου αιώ­να, το άλο­γο. Η απο­δο­χή της draisienne από το κοι­νό ήταν μεγά­λη: Το 1819, εμφα­νί­στη­καν στους δρό­μους της Βοστό­νης και της Νέας Υόρ­κης, ενώ σύντο­μα προ­ω­θή­θη­καν νόμοι που απα­γό­ρευαν τη χρή­ση τους σε πεζοδρόμια.

1854 Γεν­νιέ­ται Ανρί Πουαν­κα­ρέ, Γάλ­λος μαθη­μα­τι­κός και φυσι­κός. (Jules Henri Poincaré‎‎, πέθα­νε 17-Ιουλ-1912) ένας από τους κορυ­φαί­ους Γάλ­λους μαθη­μα­τι­κούς και θεω­ρη­τι­κούς φυσι­κούς, καθώς και φιλό­σο­φος της επι­στή­μης, ως πολυ­μα­θής, και γνω­στός ως ο «τελευ­ταί­ος πανε­πι­στή­μο­νας», καθώς διέ­πρε­πε σε όλα τα επι­στη­μο­νι­κά πεδία τα οποία υπήρ­χαν στη διάρ­κεια της ζωής του. Μύωψ, ιδιαί­τε­ρα αφη­ρη­μέ­νος και αδέ­ξιος _οι σύγ­χρο­νοί του τον απο­κα­λού­σαν αμφι­δέ­ξιο, με την έννοια ότι είχε κακές επι­δό­σεις τόσο με το αρι­στε­ρό όσο και με το δεξί χέρι και στο σχο­λείο κατά­φε­ρε να βαθ­μο­λο­γη­θεί με μηδέν στο σχέ­διο. Ωστό­σο όλες οι παρα­πά­νω αδυ­να­μί­ες του ανα­πλη­ρώ­νο­νταν και με το παρα­πά­νω από τη μαθη­μα­τι­κή του μεγα­λο­φυ­ΐα και την ευρυ­μά­θεια που τον διέ­κρι­νε. Ο δάσκα­λός του Elliot a Liard έγρα­ψε το 1872: «Έχω στην τάξη μου ένα τέρας των μαθη­μα­τι­κών, τον Ανρί Πουανκαρέ».
Δημο­σί­ευ­σε το πρώ­το του άρθρο στο περιο­δι­κό Nouvelles Annales des Mathematiques σε ηλι­κία 19 ετών και συνο­λι­κά συνέ­γρα­ψε του­λά­χι­στον 30 βιβλία και 500 ερευ­νη­τι­κές εργα­σί­ες — άρθρα. Ο Πουαν­κα­ρέ, εκτός από τη σημα­ντι­κή του προ­σφο­ρά στο αμι­γώς μαθη­μα­τι­κό πεδίο, συνει­σέ­φε­ρε στην οπτι­κή, τον ηλε­κτρι­σμό, την ελα­στι­κό­τη­τα, τη θερ­μο­δυ­να­μι­κή, την κβα­ντι­κή θεω­ρία τη σχε­τι­κό­τη­τα και την κοσμο­λο­γία και υπήρ­ξε σημα­ντι­κός εκλαϊ­κευ­τής της επι­στή­μης. Χαρα­κτη­ρι­στι­κά στο βιβλίο του Η Αξία της Επι­στή­μης έλε­γε: Αν η φύση δεν ήταν όμορ­φη, δεν θα άξι­ζε τον κόπο να την γνω­ρί­σου­με. Κι αν δεν άξι­ζε τον κόπο να τη γνω­ρί­σου­με τη φύση, τότε δεν θα άξι­ζε να ζούμε
Το 1889 έδει­ξε ότι η πλή­ρης ανά­λυ­ση της κίνη­σης έστω και τριών σωμά­των (π.χ. του Ήλιου, της Γης και της Σελή­νης) με βάση τη νευ­τώ­νεια θεω­ρία παρή­γα­γε ένα ενδο­γε­νώς μη ολο­κλη­ρώ­σι­μο σύστη­μα και θεμε­λί­ω­σε τη σημα­ντι­κή δυσκο­λία επί­λυ­σης των προ­βλη­μά­των της φυσι­κής με μαθη­μα­τι­κή ανά­λυ­ση, ακό­μα και για τρία σώμα­τα (πολύ περισ­σό­τε­ρο για πάνω από τρία ή για εκα­τομ­μύ­ρια) ανα­δει­κνύ­ο­ντας τις πρώ­τες ρωγ­μές στο Νευ­τώ­νειο σύμπαν. Ο ανα­γω­γι­σμός, ως θεώ­ρη­ση του κόσμου, απε­δεί­χθη υπε­ρα­πλου­στευ­τι­κός και ανακριβής.

1863 Γεν­νιέ­ται ο Αμε­ρι­κα­νός μεγα­λο­εκ­δό­της Ουί­λιαμ Ράντολφ Χιρστ. Στο «από­γειό» του ο Χιρστ διέ­θε­τε πάνω από 30 εφη­με­ρί­δες και περιο­δι­κά μόνο στις ΗΠΑ, μια από τις μεγα­λύ­τε­ρες επι­χει­ρή­σεις ΜΜΕ παγκο­σμί­ως. Θεω­ρεί­ται ο «πατέ­ρας» της κίτρι­νης δημο­σιο­γρα­φί­ας. «Φτιά­ξε μου τις εικό­νες και θα φτιά­ξω τον πόλε­μο» είχε πει χαρα­κτη­ρι­στι­κά στα πλαί­σια δημιουρ­γί­ας κατάλ­λη­λου κλί­μα­τος μετα­ξύ της κοι­νής γνώ­μης ενό­ψει της Αμε­ρι­κα­νι­κής εισβο­λής στην Κού­βα το 1898 (περιο­δι­κό Time, 27/10/1947), ενώ το 1935 ο Τύπος του Χιρστ «σήκω­σε» την αντι­κομ­μου­νι­στι­κή καμπά­νια περί «στα­λι­νι­κού λοι­μού» στην Ουκρα­νία. Αργό­τε­ρα, απο­δεί­χθη­κε δικα­στι­κά ότι τόσο το ρεπορ­τάζ όσο και οι φωτο­γρα­φί­ες από τα «θύμα­τα του κομ­μου­νι­σμού» ήταν πλα­στά — κατα­σκευα­σμέ­να. Από τον Χιρστ εμπνεύ­στη­κε το έργο «Πολί­της Κέιν». Εκλέ­χθη­κε δύο φορές στη Βου­λή των Αντιπροσώπων.

1863 Γεν­νή­θη­κε ο ποι­η­τής, Κων­στα­ντί­νος Καβά­φης, ο οποί­ος πέθα­νε στις 29 Απρι­λί­ου του 1933, τη μέρα που συμπλή­ρω­νε 70 χρό­νια ζωής.

1882 Ο Βέρ­νερ φον Ζίμενς δοκι­μά­ζει στο Βερο­λί­νο το Ελέ­κτρο­μο­ουτ, πρό­δρο­μο του τρόλεϊ.

1889 Γεν­νιέ­ται ο Αμε­ρι­κα­νός συν­θέ­της και πια­νί­στας της τζαζ Ντιουκ Έλινγκτον.

1903 Μετά από κατο­λί­σθη­ση, 30.000.000 κυβι­κά μέτρα βρά­χων σκο­τώ­νουν 70 ανθρώ­πους στο Φρανκ της Αλμπέρ­τα στον Καναδά.

1907 Γεν­νή­θη­κε ο Αυστρια­κός σκη­νο­θέ­της Fred Zinnemann (Φρεντ Τσί­νε­μαν _πέθανε 14 Μαρ­τί­ου 1997). , κάτο­χος δυο Όσκαρ Σκη­νο­θε­σί­ας κι άλλων πέντε υπο­ψη­φιο­τή­των. Φημί­ζε­ται κυρί­ως για τις ται­νί­ες: Το τρέ­νο θα σφυ­ρί­ξει τρεις φορές (High Noon, 1952), Όσο υπάρ­χουν άνθρω­ποι (From Here To Eternity, 1953), Ένας άνθρω­πος για όλες τις επο­χές (A Man For All Seasons, 1953) και Η Μέρα του τσα­κα­λιού (The Day Of The Jackal, 1973). Ο Τσί­νε­μαν (Ζίνε­μαν) ήθε­λε να γίνει μου­σι­κός, αλλά απο­φά­σι­σε να σπου­δά­σει νομι­κή. Κατά την περί­ο­δο των σπου­δών του στη Βιέν­νη άρχι­σε να ενδια­φέ­ρε­ται για την 7η τέχνη κι έμα­θε να χει­ρί­ζε­ται την κάμε­ρα. Πριν ανα­χω­ρή­σει για την Αμε­ρι­κή για να σπου­δά­σει κινη­μα­το­γρα­φία, συνερ­γά­στη­κε στη Γερ­μα­νία με τον Μπί­λι Γουάιλ­ντερ και τον Ρόμπερτ Σιό­ντμακ που ήταν ακό­μη αρχά­ριοι και θα γίνο­νταν μεγά­λοι σκη­νο­θέ­τες στο μέλ­λον. Έφτα­σε στην Αμε­ρι­κή το 1929 και μια από τις πρώ­τες του δου­λειές ήταν κομπάρ­σος στην ται­νία Ουδέν νεώ­τε­ρον από το δυτι­κό μέτω­πο, αλλά τον απέ­λυ­σαν επει­δή αντι­μί­λη­σε στο σκη­νο­θέ­τη της Λιού­ις Μάιλστοουν.
Πρώ­τα δείγ­μα­τα του σκη­νο­θε­τι­κού του ταλέ­ντου είναι εμφα­νή στην ται­νία μικρού μήκους The Wave του 1935, που γύρι­σε στο Μεξι­κό χρη­σι­μο­ποιώ­ντας τους κατοί­κους της περιο­χής ως ηθο­ποιούς, δίνο­ντας ένα από τα πρώ­τα στίγ­μα­τα ρεα­λι­σμού στη μεγά­λη οθό­νη. Συνέ­χι­σε να γυρί­ζει ται­νί­ες μικρού μήκους έχο­ντας επι­τυ­χία και το 1942 γύρι­σε δυο ται­νί­ες αμφι­βό­λου ποιό­τη­τας για τη μεγά­λη οθό­νη. Πρώ­τη του επι­τυ­χία ήταν το Έβδο­μος σταυ­ρός (The Seventh Cross) με τον Σπέν­σερ Τρέι­σι το 1944. Στην ται­νία αυτή που γυρί­στη­κε στην πίσω αυλή της εται­ρί­ας παρα­γω­γής Metro-Goldwyn-Mayer, ο Τσί­νε­μαν χρη­σι­μο­ποί­η­σε την κάμε­ρα με τον καλύ­τε­ρο τρό­πο ώστε να δώσει στον κόσμο την ψευ­δαί­σθη­ση ότι βρι­σκό­ταν ανά­με­σα στα συντρίμ­μια του πολέ­μου. Το 1948 γύρι­σε την ται­νία Παι­διά χωρίς όνο­μα (The Search) με πρω­τα­γω­νι­στή τον Μοντ­γκό­με­ρι Κλιφτ στη Γερ­μα­νία και προ­τά­θη­κε για πρώ­τη φορά για Όσκαρ Σκη­νο­θε­σί­ας. Η ται­νία στην οποία είχε χρη­σι­μο­ποι­ή­σει ως κομπάρ­σους ντό­πιους Γερ­μα­νούς ερα­σι­τέ­χνες, περιέ­γρα­φε με τον πιο δρα­μα­τι­κό τρό­πο τα δει­νά του πολέ­μου. Το 1950 σκη­νο­θέ­τη­σε τον Μάρ­λον Μπρά­ντο στο κινη­μα­το­γρα­φι­κό του ντε­μπού­το στην ται­νία Το κορ­μί μου σου ανή­κει (The Men). Το 1951 κέρ­δι­σε το πρώ­το του όσκαρ για την ται­νία μικρού μήκους Benji, ενώ ένα χρό­νο αργό­τε­ρα βρέ­θη­κε ξανά στη λίστα των υπο­ψη­φί­ων σκη­νο­θε­τών για όσκαρ για την ται­νία Το τρέ­νο θα σφυ­ρί­ξει τρεις φορές (High Noon) με πρω­τα­γω­νι­στές τον Γκά­ρι Κού­περ και την Γκρέις Κέλι. Έχα­σε όμως από τον Τζον Φορντ και την ται­νία Ένας ήσυ­χος άνθρω­πος (A Quiet Man). Το πρώ­το του όσκαρ σκη­νο­θε­σί­ας ήταν γεγο­νός το 1953 για την ται­νία Όσο υπάρ­χουν άνθρω­ποι (From Here To Eternity), η οποία εξι­στο­ρεί τα γεγο­νό­τα πριν από το βομ­βαρ­δι­σμό του Περλ Χάρ­μπορ. Πρω­τα­γω­νι­στές αυτή τη φορά ήταν οι Μπαρτ Λάν­κα­στερ, Μοντ­γκό­με­ρι Κλιφτ, Ντέ­μπο­ρα Κερ και Φρανκ Σινά­τρα. Ενώ η σκη­νή του φιλιού στην παρα­λία μετα­ξύ του Λάν­κα­στερ και της Κερ ενώ τους αγκα­λιά­ζουν τα κύμα­τα είναι κλα­σι­κή πλέ­ον στην ιστο­ρία του κινηματογράφου.

Το Όσο υπάρ­χουν άνθρω­ποι κατέ­κτη­σε 8 όσκαρ. Συνέ­χι­σε να σκη­νο­θε­τεί επι­τυ­χη­μέ­νες ται­νί­ες κατά τη διάρ­κεια της δεκα­ε­τί­ας του 50, στα τέλη της οποί­ας συνερ­γά­στη­κε με την Όντρεϊ Χέπ­μπορν στην ται­νία Η Ιστο­ρία μιας Μονα­χής (A Nun’s Story, 1959). Στα μέσα της δεκα­ε­τί­ας του 60 κέρ­δι­σε το δεύ­τε­ρο του όσκαρ σκη­νο­θε­σί­ας κι άλλο ένα ως παρα­γω­γός για την ται­νία Ένας άνθρω­πος για όλες τις επο­χές (A Man For All Seasons, 1966) που εξι­στο­ρεί τα γεγο­νό­τα της δίκης του συγ­γρα­φέα της Ουτο­πί­ας, φιλο­σό­φου και ανθρω­πι­στή Τόμας Μορ. Η ται­νία κατέ­κτη­σε συνο­λι­κά 6 Όσκαρ. Κατά τη διάρ­κεια της δεκα­ε­τί­ας του 70 σκη­νο­θέ­τη­σε τις ται­νί­ες Η ώρα του τσα­κα­λιού (The Day Of The Jackal, 1973) και Τζού­λια (Julia, 1977) με τη Τζέιν Φόντα και τη Βανέσ­σα Ρεντ­γκρέιβ. Στην ται­νία αυτή πρω­το­εμ­φα­νί­στη­κε σε μικρό ρόλο η Μέριλ Στριπ. Τελευ­ταία ται­νία του Τσί­νε­μαν ήταν το Πέντε μέρες εκεί­νο το καλο­καί­ρι (Five Days One Summer) με τον Σον Κόνε­ρι. Πέθα­νε από καρ­δια­κή προ­σβο­λή στο Λονδίνο.

1913 Ο Σου­η­δός μηχα­νι­κός Γκί­ντιον Σούντ­μπακ κατα­σκευά­ζει και πατε­ντά­ρει το φερμουάρ

1916 Στην επα­νά­στα­ση του Πάσχα, ο στρα­τιω­τι­κός νόμος στην Ιρλαν­δία αίρε­ται και η επα­νά­στα­ση τελειώ­νει επι­σή­μως, με την παρά­δο­ση των Ιρλαν­δών εθνι­κι­στών στις βρε­τα­νι­κές αρχές στο Δουβλίνο.

1918 Πέφτει το Βίμποργκ, ο τελευ­ταί­ος προ­μα­χώ­νας της προ­λε­τα­ρια­κής επα­νά­στα­σης στη Φιλαν­δία. Χιλιά­δες επα­να­στα­τη­μέ­νοι εργά­τες, κομ­μου­νι­στές και «κόκ­κι­νοι» μαχη­τές κλεί­στη­καν σε στρα­τό­πε­δα συγκέ­ντρω­σης, όπου πέθα­ναν από την πεί­να και τις κακου­χί­ες. Χιλιά­δες ακό­μη εκτε­λέ­στη­καν από τις δυνά­μεις της αντεπανάστασης.

1930 Αυτο­κτό­νη­σε η ποι­ή­τρια από την Καλα­μά­τα, Μαρία Πολυ­δού­ρη

1933 Ο τελι­κός του Κυπέλ­λου Αγγλί­ας μετα­ξύ των ομά­δων Έβερ­τον και Μάν­τσε­στερ Σίτι (3–0) είναι ο πρώ­τος αγώ­νας ποδο­σφαί­ρου, που οι παί­κτες φορούν φανέ­λες με νού­με­ρα. Η Έβερ­τον χρη­σι­μο­ποιεί νού­με­ρα από το 1 μέχρι το 11 και η Σίτι από το 12 μέχρι το 22.

1941 Ορκί­ζε­ται η πρώ­τη κατο­χι­κή κυβέρ­νη­ση, με πρω­θυ­πουρ­γό τον στρα­τη­γό, Γεώρ­γιο Τσο­λά­κο­γλου. Οι αρχές κατο­χής στην Ελλά­δα θέτουν σε κυκλο­φο­ρία παράλ­λη­λα με τη δραχ­μή, το μάρ­κο κατο­χής (Reichs Kredit Kassenscheine), τη λιρέ­τα κατο­χής, τη μεσο­γεια­κή δραχ­μή, το βουλ­γα­ρι­κό λέβα και το αλβα­νι­κό φρά­γκο, νομί­σμα­τα χωρίς αντίκρυσμα.

1943 Οι ιτα­λι­κές δυνά­μεις κατο­χής καί­νε τα χωριά της Δυτι­κής Μακε­δο­νί­ας Νεστό­ριο, Πεντά­βρυ­σο, Βοτά­νι, Μηλί­τσα, Δισπη­λιό, Βογα­τσι­κό, Γέρ­μα, Φωτει­νή και Κορησσό.

1943 Γεν­νή­θη­κε ο τρα­γου­δι­στής Γιάν­νης Καλατζής

1945 Β’ Παγκό­σμιος Πόλε­μος: Ο γερ­μα­νι­κός στρα­τός στην Ιτα­λία παρα­δί­δε­ται άνευ όρων στους Συμ­μά­χους. Την ίδια μέρα, ο Αδόλ­φος Χίτλερ παντρεύ­ε­ται τη σύντρο­φο της ζωής του, Εύα Μπρά­ουν, σε ένα κατα­φύ­γιο στο Βερο­λί­νο και ορί­ζει αντι­κα­τα­στά­τη του τον ναύ­αρ­χο Καρλ Ντένιτζ.

1945 Απε­λευ­θε­ρώ­νε­ται το στρα­τό­πε­δο συγκέ­ντρω­σης Ντα­χά­ου.

1957 Ξεκι­νά η δίκη των στε­λε­χών του ΚΚΕ Γιώρ­γη Μωρα­ΐ­τη, Σπύ­ρου Κωτσά­κη, Γιώρ­γη Σπα­νού, Αλέ­κου Παπα­δά­του και Θέτι­δας Κωτσά­κη, με την κατη­γο­ρία της κατα­σκο­πί­ας. Η δίκη ολο­κλη­ρώ­θη­κε στις 7 Μάη. Κατα­δι­κά­στη­καν δύο φορές σε θάνα­το ο Γιώρ­γης Μωρα­ΐ­της, ο Σπύ­ρος Κωτσά­κης και ο Γιώρ­γης Σπα­νός. Οι άλλοι δύο σε ισό­βια δεσμά και σε φυλά­κι­ση 10 χρό­νων αντίστοιχα.

1957  Γεν­νή­θη­κε Ντά­νιελ Ντέι-Λιού­ις, πολυ­βρα­βευ­μέ­νος Βρε­τα­νός _από την Ιρλαν­δία ηθο­ποιός σερ (Sir Daniel Michael Blake Day-Lewis). Μετά τις σπου­δές του στη θεα­τρι­κή σχο­λή Bristol Old Vic, έπαι­ξε σε πολ­λά θεα­τρι­κά έργα και ται­νί­ες, κερ­δί­ζο­ντας τρία Όσκαρ Α’ Ανδρι­κού Ρόλου, τέσ­σε­ρα Βρα­βεία BAFTA και δύο Χρυ­σές Σφαί­ρες. Είναι γνω­στός ως ένας από τους πιο επι­λε­κτι­κούς ηθο­ποιούς της κινη­μα­το­γρα­φι­κής βιο­μη­χα­νί­ας, καθώς έχει πρω­τα­γω­νι­στή­σει μόνο σε τέσ­σε­ρις ται­νί­ες την τελευ­ταία δεκα­ε­τία και θεω­ρεί­ται από τους καλύ­τε­ρους ηθο­ποιούς όλων των επο­χών. Το 1968, οι γονείς του λόγω της απεί­θαρ­χης συμπε­ρι­φο­ράς του τον έστει­λαν εσώ­κλει­στο σε ιδιω­τι­κό σχο­λείο, στο Κεντ, οπου _αν και δεν του άρε­σε , εκεί ήρθε σε επα­φή με τα δυο βασι­κά του ενδια­φέ­ρο­ντα, την ξυλουρ­γι­κή και την ηθο­ποι­ία. Η πρώ­τη του εμφά­νι­ση σε ται­νία έγι­νε σε ηλι­κία 14 ετών στην ται­νία “Κατα­ρα­μέ­νη Κυρια­κή” (Sunday Bloody Sunday, 1971) στην οποία έπαι­ζε έναν βάν­δα­λο ως κομπάρ­σος. Περιέ­γρα­ψε αυτή την εμπει­ρία ως «παρά­δει­σο», καθώς πλη­ρω­νό­ταν (με 2 λίρες) για να σπά­ει ακρι­βά αυτο­κί­νη­τα. Μετά από δυο χρό­νια στο Σεβε­νό­ουκς, ο Ντά­νιελ μετα­γρά­φη­κε στο επί­σης ιδιω­τι­κό σχο­λείο Bedales στην κομη­τεία του Χαμσάιρ.
Μετά την απο­φοί­τη­σή του το 1975, έπρε­πε να επι­λέ­ξει επαγ­γελ­μα­τι­κή κατεύ­θυν­ση. Αν και είχε δια­κρι­θεί στο “Εθνι­κό Θέα­τρο Νέων” (National Youth Theatre), απο­φά­σι­σε να γίνει μαρα­γκός, επι­χει­ρώ­ντας να γρα­φτεί σε μια σχο­λή _ωστόσο, λόγω έλλει­ψης εμπει­ρί­ας, δεν έγι­νε δεκτός και τότε έκα­νε αίτη­ση στη θεα­τρι­κή σχο­λή “Bristol Old Vic”, όπου φοί­τη­σε για τρία χρό­νια, και στη συνέ­χεια έπαι­ξε στην ίδια σχολή.

Έντε­κα χρό­νια μετά το κινη­μα­το­γρα­φι­κό του ντε­μπού­το, ο Ντέι Λιού­ις συνέ­χι­σε την καριέ­ρα του με έναν μικρό ρόλο στην ται­νία Γκά­ντι (Gandhi, 1982). Το 1984, είχε έναν δεύ­τε­ρο ρόλο στην ται­νία Η ανταρ­σία του Μπά­ου­ντι (The Bounty, 1984), μετά την οποία μπή­κε στον θεα­τρι­κό θία­σο Royal Shakespeare Company, όπου έπαι­ξε τον Ρωμαίο στο Ρωμαί­ος και Ιου­λιέ­τα. Το 1985 έπαι­ξε στην ται­νία Ωραίο μου πλυ­ντή­ριο (My Beautiful Laundrette, 1985) του Στί­βεν Φρί­αρς. Κέρ­δι­σε την προ­σο­χή του κοι­νού όταν η ται­νία κυκλο­φό­ρη­σε ταυ­τό­χρο­να με το Δωμά­τιο με θέα (Room with a View, 1986), καθώς σε κάθε ται­νία έπαι­ζε δυο εντε­λώς δια­φο­ρε­τι­κούς χαρακτήρες.
Το 1987, ανέ­λα­βε τον πρω­τα­γω­νι­στι­κό ρόλο στην ται­νία του Φίλιπ Κάουφ­μαν Η αβά­στα­χτη ελα­φρό­τη­τα του είναι (The Unbearable Lightness of Being 1988) (βασι­σμέ­νη στο ομώ­νυ­μο μυθι­στό­ρη­μα του Μίλαν Κού­ντε­ρα), με συμπρω­τα­γω­νί­στριες τη Λένα Ολίν και τη Ζυλιέτ Μπι­νός. Στη διάρ­κεια των γυρι­σμά­των που κρά­τη­σαν οκτώ μήνες έμα­θε τσέ­χι­κα και αρνή­θη­κε για πρώ­τη φορά να απο­δυ­θεί το ρόλο του στα δια­λείμ­μα­τα των γυρι­σμά­των. Ο Ντέι Λιού­ις εφάρ­μο­σε πλή­ρως την προ­σω­πι­κή του μέθο­δο υπο­κρι­τι­κής το 1989 στην ται­νία του Τζιμ Σέρι­νταν Το αρι­στε­ρό μου πόδι (My Left Foot), που κέρ­δι­σε πολ­λά βρα­βεία, μετα­ξύ των οποί­ων και το Όσκαρ Α’ Ανδρι­κού Ρόλου.
Επέ­στρε­ψε στη σκη­νή για να συνερ­γα­στεί με τον Ρίτσαρντ Έιρ, παί­ζο­ντας τον Άμλετ στο Royal National Theatre του Λον­δί­νου, αλλά κατέρ­ρευ­σε στη μέση μιας σκη­νής όπου το φάντα­σμα του πατέ­ρα του Άμλετ πρω­το­εμ­φα­νί­ζε­ται στο γιο του. [2] Άρχι­σε να κλαί­ει ανε­ξέ­λεγ­κτα και αρνή­θη­κε να επι­στρέ­ψει στη σκη­νή, οπό­τε ο αντι­κα­τα­στά­της του ανα­γκά­στη­κε να ολο­κλη­ρώ­σει το έργο. Δια­δό­θη­κε η φήμη ότι ο Ντέι Λιού­ις είχε δει το φάντα­σμα του πατέ­ρα του, αν και επί­ση­μα το περι­στα­τι­κό απο­δό­θη­κε σε υπερ­κό­πω­ση. Σε βρε­τα­νι­κή τηλε­ο­πτι­κή εκπο­μπή στο ITV ο ίδιος επι­βε­βαί­ω­σε τη φήμη. Δεν εμφα­νί­στη­κε ξανά στη σκη­νή έκτοτε.

Το 1992, τρία χρό­νια μετά το Όσκαρ, πρω­τα­γω­νί­στη­σε στην ται­νία Ο τελευ­ταί­ος των Μοϊ­κα­νών (The Last of the Mohicans). Συνερ­γά­στη­κε και πάλι με τον Τζιμ Σέρι­νταν στην ται­νία Εις το όνο­μα του πατρός (In the Name of the Father. 1993). Έχα­σε πολ­λά κιλά για το ρόλο, δια­τή­ρη­σε τη βορειοϊρ­λαν­δι­κή του προ­φο­ρά σε όλη τη διάρ­κεια των γυρι­σμά­των, και πέρα­σε μεγά­λα χρο­νι­κά δια­στή­μα­τα σε ένα κελί. Επί­σης επέ­βα­λε στο προ­σω­πι­κό της ται­νί­ας να του πετά­ει κρύο νερό και να τον βρί­ζει. Το 1996, πρω­τα­γω­νί­στη­σε δίπλα στη Γου­ϊ­νό­να Ράι­ντερ στην ται­νία Οι μάγισ­σες του Σάλεμ (The Crucible) βασι­σμέ­νη ομώ­νυ­μο στο θεα­τρι­κό έργο Άρθουρ Μίλερ. Ακο­λού­θη­σε η ται­νία του Τζιμ Σέρι­νταν και πάλι, Ο μπο­ξέρ (The Boxer, 1997), μετά την οποία ο Ντέι Λιού­ις σχε­δόν απο­σύρ­θη­κε από την υπο­κρι­τι­κή και επέ­στρε­ψε στην παλιά του αγά­πη, την ξυλουρ­γι­κή. Μετα­κό­μι­σε στη Φλω­ρε­ντία της Ιτα­λί­ας, όπου γοη­τεύ­τη­κε από την τέχνη των τσαγκάρηδων.[2] Πέντε χρό­νια μετά την τελευ­ταία του ται­νία, επέ­στρε­ψε με τις Συμ­μο­ρί­ες της Νέας Υόρ­κης (Gangs of New York, 2002), μια ται­νία του Μάρ­τιν Σκορ­σέ­ζε (με τον οποίο είχε συνερ­γα­στεί και στην ται­νία Τα χρό­νια της αθω­ό­τη­τας (The Age of Innocence, 1993)). Μετά τις Συμ­μο­ρί­ες της Νέας Υόρ­κης, η σύζυ­γός του, σκη­νο­θέ­τι­δα Ρεμπέ­κα Μίλερ (κόρη του θεα­τρι­κού συγ­γρα­φέα Άρθουρ Μίλερ), του έδω­σε τον πρω­τα­γω­νι­στι­κό ρόλο στην ται­νία Μπα­λά­ντα για δύο: Τζακ και Ρόουζ (The Ballad of Jack and Rose, 2005). Το 2007, ο Ντέι Λιού­ις εμφα­νί­στη­κε στην ται­νία του Πολ Τόμας Άντερ­σον Θα χυθεί αίμα (There Will Be Blood). Κέρ­δι­σε βρα­βείο BAFTA, Χρυ­σή Σφαί­ρα και Όσκαρ Α’ Ανδρι­κού Ρόλου (2008) για τον ρόλο του στην ται­νία. Το 2012, ο ηθο­ποιός υπο­δύ­θη­κε τον Πρό­ε­δρο των Ηνω­μέ­νων Πολι­τειών Αβρα­άμ Λίν­κολν στην ται­νία Λίν­κολν (Lincoln) του Στί­βεν Σπίλ­μπεργκ, όπου εμφα­νί­στη­κε στο πλευ­ρό του Τόμι Λι Τζό­ουνς και της Σάλι Φιλντ σε μια ερμη­νεία που του χάρι­σε για άλλη μια φορά την εύνοια των κρι­τι­κών καθώς και το τρί­το του Όσκαρ Α’ Ανδρι­κού Ρόλου, Χρυ­σή Σφαί­ρα Καλύ­τε­ρης Ανδρι­κής Ερμη­νεί­ας σε Δρά­μα, Βρα­βείο BAFTA και Βρα­βείο SAG. Με την τρί­τη του νίκη στα Όσκαρ έγι­νε ο μονα­δι­κός άνδρας ηθο­ποιός με τρία Όσκαρ Α’ Ανδρι­κού Ρόλου

1957 Γεν­νή­θη­κε η Σοφία Σακο­ρά­φα, Ελλη­νί­δα ακο­ντί­στρια και πολιτικός

1958 Γεν­νή­θη­κε η Μισέλ Φάι­φερ, (Michelle Pfeiffer) αμε­ρι­κα­νί­δα ηθο­ποιός. Έχο­ντας πολ­λές αξιό­λο­γες ερμη­νεί­ες στο ενερ­γη­τι­κό της, η ηθο­ποιός έχει βρα­βευ­τεί από τη Βρε­τα­νι­κή Ακα­δη­μία Κινη­μα­το­γρά­φου για την εμφά­νι­σή της στην ται­νία «Επι­κίν­δυ­νες Σχέ­σεις» (1988), ενώ έλα­βε Χρυ­σή Σφαί­ρα την επό­με­νη χρο­νιά για το ρόλο της στην ται­νία «Σχέ­σεις Πάθους» (1989). Η τελευ­ταία της εξα­σφά­λι­σε και τον Αση­μέ­νιο Λέο­ντα στο Φεστι­βάλ του Βερολίνου.
Επι­προ­σθέ­τως έχει προ­τα­θεί τρεις φορές για Όσκαρ και έχει λάβει το βρα­βείο Ελβί­ρα Νοτά­ρι στο Φεστι­βάλ της Βενετίας.

Στη φιλ­μο­γρα­φία της περι­λαμ­βά­νο­νται ται­νί­ες όπως, ο Σημα­δε­μέ­νος (1983), «Φράν­κι και Τζό­νι» (1992), «Ο Μπά­τμαν Επι­στρέ­φει» (1992), «Τα Χρό­νια της Αθω­ό­τη­τας» (1993), «Ασυμ­βί­βα­στη Γενιά» (1995), «Η Βαθειά Άκρη του Ωκε­α­νού» (1999), «Ένο­χο Μυστι­κό» (2000) και «Τ’ Όνο­μά μου Είναι Σαμ» (2001). Αμε­ρι­κα­νί­δα ηθοποιός

1959 Ανα­κοι­νώ­νο­νται τα ονό­μα­τα των τιμη­θέ­ντων με το Βρα­βείο Λένιν. Μετα­ξύ αυτών ο Κώστας Βάρ­να­λης , για τη συμ­βο­λή του στον παγκό­σμιο αγώ­να για την ειρήνη

1961 Συνέρ­χε­ται στην Τσε­χο­σλο­βα­κία η 15η Ολο­μέ­λεια της ΚΕ του ΚΚΕ. Η Ολο­μέ­λεια καθαί­ρε­σε τον Μάρ­κο Βαφειά­δη από μέλος της ΚΕ, ενώ τον διέ­γρα­ψε και από μέλος του Κόμματος.

1970 Πόλε­μος του Βιετ­νάμ: Οι Ηνω­μέ­νες Πολι­τεί­ες και οι δυνά­μεις του Νότιου Βιετ­νάμ εισβάλ­λουν στην Καμπό­τζη για να κυνη­γή­σουν τους Βιετκόνγκ.

1970 Γεν­νή­θη­κε η Uma (Karuna) Thurman Ούμα (Καρού­να) Θέρ­μαν, Αμε­ρι­κα­νί­δα ηθο­ποιός και μοντέ­λο. Έχει υπο­δυ­θεί πρω­τα­γω­νι­στι­κούς ρόλους σε πολ­λές και διά­φο­ρες κινη­μα­το­γρα­φι­κές ται­νί­ες, ανε­ξαρ­τή­τως είδους, από ρομα­ντι­κές κωμω­δί­ες και τρα­γω­δί­ες έως και ται­νί­ες επι­στη­μο­νι­κής φαντα­σί­ας και δρά­σης. Έχο­ντας παί­ξει σε μικρούς ρόλους σε ται­νί­ες όπως Επι­κίν­δυ­νες σχέ­σεις (Dangerous Liaisons, 1988) έγι­νε διε­θνώς γνω­στή το 1994, χάρη στη συμ­με­το­χή της στην ται­νία Pulp Fiction του Κου­έ­ντιν Ταρα­ντί­νο για την οποία προ­τά­θη­κε για Βρα­βείο Όσκαρ, Χρυ­σή Σφαί­ρα και BAFTA. Κατά την δεκα­ε­τία του 1990 έπαι­ξε και σε πολ­λές άλλες ται­νί­ες όπως στο Μπά­τμαν & Ρόμπιν, Gattaca, Οι άθλιοι κά.

Κέρ­δι­σε μια Χρυ­σή Σφαί­ρα για την συμ­με­το­χή της στην τηλε­ο­πτι­κή μίνι σει­ρά Hysterical Blindness. Η επαγ­γελ­μα­τι­κή της καριέ­ρα ανέ­καμ­ψε όταν ξανα­συ­νερ­γά­στη­κε με τον Κου­έ­ντιν Ταρα­ντί­νο για να υπο­δυ­θεί την πρω­τα­γω­νί­στρια των δυο ται­νιών Kill Bill, στις οποί­ες η ερμη­νεία της επαινέθηκε.

1975 Εικό­νες αλλο­φρο­σύ­νης δια­δρα­μα­τί­ζο­νται στην πρε­σβεία των ΗΠΑ και στο λιμά­νι της Σαϊ­γκόν, καθώς έχει αρχί­σει η απο­χώ­ρη­ση και των τελευ­ταί­ων Αμε­ρι­κα­νών στρα­τιω­τών από το Βιετνάμ.

1980 Πέθα­νε ο Άγγλος σκη­νο­θέ­της, «μετρ του σασπένς», Άλφρεντ Χίτσκοκ.

1989 Η τρα­γω­δία του Χέι­ζελ κατά τον ποδο­σφαι­ρι­κό αγώ­να Λίβερ­πουλ — Γιου­βέ­ντους, το 1985, «ζωντα­νεύ­ει» στη δικα­στι­κή αίθου­σα και 14 Αγγλοι οπα­δοί κατα­δι­κά­ζο­νται σε πολυ­ε­τή φυλά­κι­ση για τη συμ­με­το­χή τους στα αιμα­τη­ρά επει­σό­δια, που είχαν στοι­χί­σει το θάνα­το 39 Ιταλών.

1994 Στην Ιτα­λία, ο μεγι­στά­νας των ΜΜΕ, Σίλ­βιο Μπερ­λου­σκό­νι, λαμ­βά­νει την εντο­λή για το σχη­μα­τι­σμό κυβέρνησης.

2005 Ολο­κλη­ρώ­νε­ται η απο­χώ­ρη­ση των στρα­τευ­μά­των της Συρί­ας από τον Λίβα­νο, μετά από 29 χρό­νια Ριζο­σπά­στης Αγώ­νας απέ­να­ντι σε δεκα­ε­τί­ες κατο­χής, ξερι­ζω­μού, κατα­πί­ε­σης και δολο­φο­νι­κών επεμβάσεων