Της … «κυβερνοεπίθεσης»

Γρά­φει ο Αλέ­κος Χατζη­κώ­στας //

Δήλω­νε «κεντρώ­ος στα φρο­νή­μα­τα» και ξεμπέρ­δευε εύκο­λα. Άλλω­στε δεν γνώ­ρι­ζε ή καλύ­τε­ρα δεν ήθε­λε να μπλέ­κει με τα πολι­τι­κά. Τα θεω­ρού­σε κάτι μακρι­νό από τη ζωή, που από φοι­τη­τής είχε σχε­διά­σει με επι­μέ­λεια και τώρα απο­λάμ­βα­νε τους καρ­πούς της στά­σης του. Λες και εκεί­νο το τρα­γού­δι που είχε ακού­σει, να είναι το μόνι­μο μότο της ζωής του: «Είμαι μετρί­ως μέτριος/και πάντα μετρημένος».

Τη μόνη ρηξι­κέ­λευ­θη από­φα­ση που είχε πάρει στη ζωή, απ’ όσο θυμό­ταν, ήταν όταν τότε στις αρχές του ’80, παρά την αντί­θε­τη γνώ­μη του πατέ­ρα του είχε απο­φα­σί­σει να περά­σει σ’ εκεί­νο το νεο­δη­μιουρ­γη­μέ­νο Τμή­μα της Πλη­ρο­φο­ρι­κής στα ΤΕΙ στο Αιγά­λεω. Και δεν έκα­νε λάθος. Και καλή φοι­τη­τι­κή ζωή έκα­νε- πάντα χωρίς να μπλέ­κει με τον φοι­τη­τι­κό σύλ­λο­γο ιδιαι­τέ­ρως- αλλά κυρί­ως απέ­κτη­σε ένα πτυ­χίο, στην κυριο­λε­ξία «χρυ­σό βρα­χιό­λι» που του άνοι­ξε αμέ­σως τις πόρ­τες της επαγ­γελ­μα­τι­κής αποκατάστασης.

Στα 30 του ήταν ήδη καθη­γη­τής Πλη­ρο­φο­ρι­κής στη Μέση Εκπαί­δευ­ση, ενώ στις περι­πλα­νή­σεις του στα διά­φο­ρα σχο­λεία είχε και τα «τυχε­ρά» του — ομορ­φά­ντρας γαρ- μέχρι τα 40 του, οπό­τε απο­φά­σι­σε να νοι­κο­κυ­ρευ­τεί με νεο­διο­ρι­σμέ­νη Φιλό­λο­γο που συνα­ντή­θη­καν οι δρό­μοι τους σε Λύκειο μικρής επαρ­χια­κής πόλης. Και στο σχο­λείο έκα­νε τα απο­λύ­τως απα­ραί­τη­τα, στό­χος του να περ­νά απα­ρα­τή­ρη­τος, ενώ στις εκλο­γές της ΕΛΜΕ ψήφι­ζε πάντα με κύριο κρι­τή­ριο τις προ­σω­πι­κές σχέ­σεις με υποψηφίους.

Όσο δε για τη συμ­με­το­χή του στις βου­λευ­τι­κές, το θεω­ρού­σε «δημο­κρα­τι­κό του δικαί­ω­μα» αν και δεν ψήφι­ζε πάντα το ίδιο κόμ­μα. Τα πρώ­τα χρό­νια ψήφι­ζε στα­θε­ρά – ως «κεντρώ­ος» το ΠΑΣΟΚ, όμως στη συνέ­χεια ψήφι­σε και ΔΗΜΑΡ, ψήφι­σε και τον ΣΥΡΙΖΑ. Όχι ότι τον εξέ­φρα­ζαν ιδε­ο­λο­γι­κά, όμως όλο και κάποιον γνω­στό υπο­ψή­φιο είχε, όλο και κάτι εύρι­σκε να τον συγκι­νή­σει στις θέσεις τους ή ίσως και από κάποια τάση, τώρα που έβλε­πε τα χρό­νια του υπό­λοι­που εργα­σια­κού του βίου να λιγο­στεύ­ουν, να το παί­ξει «επα­να­στά­της» και «αντι­συ­στη­μι­κός» έστω και εκ του ασφαλούς.

Η τετρα­ε­τία της «κυβέρ­νη­σης της πρώ­της φοράς αρι­στε­ράς» τον απο­γο­ή­τευ­σε. Το ίδιο και το στυλ της αντι­πο­λί­τευ­σης που άσκη­σε. Η άνο­δος της Ν.Δ στην κυβέρ­νη­ση δεν τον ενθου­σί­α­σε, να όμως, ένιω­θε μία κάποια ασφά­λεια και κυρί­ως σκέ­φτη­κε ότι αντι­με­τώ­πι­σε τις διά­φο­ρες κρί­σεις που προ­έ­κυ­ψαν χωρίς εξαλ­λο­σύ­νες. Όσο δε για τα εκπαι­δευ­τι­κά εκεί­νη η εμμο­νή της στην «αξιο­λό­γη­ση» του είχε κου­ρε­λιά­σει τα νεύρα.

Περισ­σό­τε­ρο όμως τον νευ­ρί­α­ζε το μονα­χο­παί­δι του, που ετοι­μα­ζό­ταν για τις Πανελ­λή­νιες. Τι την ήθε­λε εκεί­νη τη συμ­με­το­χή στις κινη­το­ποι­ή­σεις για τα Τέμπη. Και εκεί­νη η εφη­με­ρί­δα με το σφυ­ρο­δρέ­πα­νο που έκρυ­βε στη τσά­ντα του; Οι συμ­βου­λές του να κοι­τά τα μαθή­μα­τα και να προ­ε­τοι­μά­ζε­ται όσο το δυνα­τόν καλύ­τε­ρα για τις εξε­τά­σεις δεν έπια­ναν φαί­νε­ται τόπο. Ίσως δεν χρειά­ζο­νταν κιό­λας μιας και επρό­κει­το για αρι­στού­χο μαθητή…

Στις εκλο­γές του Μαΐ­ου, η σκέ­ψη του και το…χέρι του πήγε παρα­πέ­ρα. Ψήφι­σε έστω και με βαριά καρ­διά για πρώ­τη φορά τη Ν.Δ και όπως εξή­γη­σε στη γυναί­κα του «κεντρο­δε­ξιό κόμ­μα είναι εξάλ­λου» και κυρί­ως «για να βγει αυτο­δύ­να­μη κυβέρ­νη­ση για να έχει ησυ­χία ο γιος μας, όταν θα έδι­νε Πανελλήνιες».

Οι ενδο­σχο­λι­κές εξε­τά­σεις του γιου του μέσα από την περί­φη­μη «τρά­πε­ζα θεμά­των» τον ταρα­κού­νη­σε και τα προ­βλή­μα­τα που δημιουρ­γή­θη­καν θεώ­ρη­σε και εξαι­τί­ας της ειδι­κό­τη­τάς του, ως εύκο­λα αντι­με­τω­πί­σι­μα και κυρί­ως προβλέψιμα…

Όταν όμως άκου­σε τις δηλώ­σεις του κυβερ­νη­τι­κού εκπρο­σώ­που, καθώς και τον τρό­πο που παρου­σί­α­σαν το γεγο­νός τα ΜΜΕ, το αίμα του ανέ­βη­κε στο κεφά­λι. Ιδί­ως εκεί­νο το σενά­ριο φτη­νής κατα­σκο­πευ­τι­κής ται­νί­ας που δημιουρ­γή­θη­κε «ότι υπάρ­χουν 165 εκατ. «χτυ­πή­μα­τα» από 114 χώρες με στό­χο την Τρά­πε­ζα Θεμά­των!». Το θεώ­ρη­σε προ­σβλη­τι­κό για τους ίδιους τους μαθη­τές αλλά και τους εκπαι­δευ­τι­κούς. Και ιδιαί­τε­ρα γι’αυτόν που εδώ και δεκα­ε­τί­ες είναι η δου­λειά του, ήταν η μεγα­λύ­τε­ρη προ­σβο­λή που μπο­ρού­σαν να του κάνουν. Και από πάνω αντί για ένα μεγά­λο συγ­γνώ­μη, προ­σπά­θεια για να «πετά­ξουν την μπά­λα στην εξέδρα».

Την επό­με­νη μέρα που ο γιος του γύρι­σε με μία ακό­μη ταλαι­πω­ρία στις εξε­τά­σεις, «ολι­γό­ω­ρη»  εξαι­τί­ας του «θωρα­κι­σμέ­νου ψηφια­κού κρά­τους» από τις εξε­τά­σεις, τον πήρε παρά­με­ρα και του είπε:

«Και κοί­τα­ξε στις επό­με­νες εκλο­γές του Ιού­νη, φέρε μου να ρίξω το άλλο ψηφο­δέλ­τιο. Ξέρεις εσύ…»