Τι θα σου πουν; (Αφιερωμένο στους δολοφονημένους εργάτες)

Γρά­φει η Ευγε­νία Γκιόκα //

Όχι άλλο αίμα εργα­τών για τα κέρ­δη των αφεντικών

Τι θα σου πουν;
γιε που από­μει­νες στην πόρ­τα να γυρί­σει το κλειδί;

Τι θα σου πουν;
κόρη που δεν αγροί­κη­σες το πατρι­κό άγγιγ­μά του;

Τι θα πού­νε στη μάνα σου,
που έμει­νε νιά
με τα όνει­ρα θαμ­μέ­να στο σκο­τει­νό το χώμα;

Η πόρ­τα εκλεί­στη­κε για πάντα,
κι ούτε κλει­δί θα ανοί­ξει πια.
Το γέλιο του το θάψα­νε λακέδες,
εντο­λο­δό­χοι του μαύ­ρου φασισμού.
Τ’ άγγιγ­μά του το γλυ­κό, σαν το που­λί, επέ­τα­ξε μακριά.
Στην κάμα­ρη, μαύ­ρο, πυκνό σκοτάδι.
Ο ήλιος βγή­κε το πρωί και έδυ­σε πριν φέξει.

Κι εμείς που καρτερούμε,
να έχου­με κάτι,
το άδειο σπι­τι­κό μας να φωτίσει,

ίσως,
για να στα­θού­με ορθοί, και τυχε­ροί συνάμα,
το αλαρ­γι­νό φεγ­γά­ρι να γιομίσει,
στο Πέρα­μα, στον Ασπρό­πυρ­γο, στην Ελευσίνα.