Γράφει ο \\ Αστέρης Αλαμπής _Μίδας
Μυαλό και Καρδιά
Αλόγιστα είμαστε μόνοι
για πάντα μόνος (είμαι)
και ήταν γραφτό να είναι
έτσι,
Δεν εννοήθηκε ποτέ
να είναι διαφορετικά –
Και όταν ο αγώνας του θανάτου
αρχίζει
το τελευταίο πράγμα που θέλω να δω
είναι
ένα δαχτυλίδι από ανθρώπινα πρόσωπα
να αιωρείται από πάνω μου -
καλύτερα μόνο οι παλιοί μου φίλοι,
τα τείχη του εαυτού μου,
να είναι μόνο αυτοί εκεί.
Έχω μείνει μόνος αλλά σπάνια
μοναχικός.
Έχω ικανοποιήσει τη δίψα μου
στο πηγάδι
του εαυτού μου
και αυτό το κρασί ήταν καλό,
το καλύτερο που είχα ποτέ,
και απόψε
συλλογίζομαι
κοιτάζοντας επίμονα στο σκοτάδι
Τώρα κατάλαβα επιτέλους
το σκοτάδι και το
φως και τα πάντα
ανάμεσα.
ψυχική γαλήνη και καρδιά
(κατα)φτάνει
όταν δεχόμαστε τι
είναι:
έχοντας υπάρξει
γεννημένοι σε αυτή την
παράξενη ζωή…
πρέπει να δεχτούμε
το χαμένο στοίχημα μας
ημέρες
και πάρτε λίγη ικανοποίηση
στην ευχαρίστηση του
να τα αφήνεις όλα
πίσω.
μην κλαις για μένα.
μη στεναχωριέσαι για μένα.
Διάβασε
αυτό που έγραψα
έπειτα
Ξέχνα το
_όλα.
πιες από το πηγάδι
του εαυτού σου
και φτου κι απ’ την αρχή
(πάλι).
Factotum
Factotum σημαίνει “χειρώναξ”, ο ανειδίκευτος εργάτης! Τέτοιος εργάτης υπήρξε πολλές φορές, και για μεγάλα διαστήματα της ζωής του, ο τραγικός πράγματι, Γερμανο-πωλονο-αμερικάνος συγγραφέας Τσαρλς Μπουκόφσκι! Πέθανε σαν χθες, 9 Μάρτη 1994
Και λέμε τραγικός, γιατί ο γεννημένος στη Γερμανία (1920), από Πολωνό πατέρα (φαντάρο του αμερικανικού στρατού στη Γερμανία, στον Α’ παγκόσμιο πόλεμο), και Γερμανίδα μητέρα (γνωρίστηκαν κατά τη διάρκεια του πολέμου), Αμερικανός «περιθωριακός» συγγραφέας, είχε μια δύσκολη και τραγική, κατά μία έννοια, ζωή.
Ο πατέρας Μπουκόφσκι, η μητέρα και ο μόλις 2χρονος Τσαρλς, το 1922 φτάνουν στην Αμερική και εγκαθίστανται στο Λος Αντζελες. Πέρα από την εχθρότητα των γειτόνων, για τη γερμανική καταγωγή του, έχει να αντιμετωπίσει και το βίαιο πατέρα του, ο οποίος τον ταλαιπωρεί μέχρι και πέρα από την εφηβεία του. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, μια αρρώστια, η οποία σχετιζότανε με την ακμή, μεταμορφώνει (σημαδεύει) φρικτά το πρόσωπό του! Στη γωνία τον περιμένει το ποτό! Γίνεται από νωρίς αλκοολικός!
Ο Μπουκόφσκι, «μοιραία» περνάει στο περιθώριο. Στο περιθώριο που γίνεται και το «θέμα» του μεγαλύτερου, για να μην πούμε ολόκληρου, του συγγραφικού του έργου. Εκεί μέσα (στο περιθώριο) θα ζήσει, θα κάνει έρωτα, θα αγαπήσει, θα παντρευτεί (δυο φορές), θα κάνει παιδιά (μια κόρη), θα πεθάνει (1994)!
Για να επιβιώσει, μέχρι να έρθει η επιτυχία (πρώτα έγινε αποδεκτός από την Ευρώπη και μετά από την πατρίδα του, την Αμερική), ο Μπουκόφσκι κάνει διάφορες χειρωνακτικές εργασίες (οδηγός φορτηγού, χειριστής ασανσέρ, εργάτης σε εργοστάσιο παρασκευής σκυλοτροφών κι άλλες παρόμοιες «δουλιές του ποδαριού») και παράλληλα γράφει. Γράφει για να ανακουφιστεί και για να ξεφύγει από την αποπνικτική ζωή του.
Και ενώ ο Μπουκόφσκι άρχισε να γράφει από το 1941, η επιτυχία ήρθε μόλις μετά το 1980! Και αφού πρώτα (1970) ο φίλος του εκδότης Τζον Μάρτιν του «έκοψε» ένα ισόβιο μισθό (100 δολάρια τη βδομάδα).
Απαλλαγμένος ο Μπουκόφσκι από την αγωνία και το άγχος της επιβίωσης, στο μεταξύ είχε μετακομίσει από το Λος Αντζελες στη Νέα Υόρκη, αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά στο γράψιμο. Ενα γράψιμο βιωματικό και γι’ αυτό, ως ένα σημείο, αληθινό. Στα μέσα του 1980 και μέχρι το τέλος της ζωής του, ο Μπουκόφσκι ζει, επί τέλους, μέσα στην ασφάλεια και στην αναγνώριση. Στο μεταξύ, βέβαια, ο ίδιος έχει γίνει κομμάτια!
Η ταινία του Μπεντ Χάμερ (έγραψε και το σενάριο, μαζί με τον Τζιμ Σταρκ), «Factotum» (στα ελληνικά με τον αδόκιμο τίτλο “Παρακμή”, που στηρίζεται στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Τσαρλς Μπουκόφσκι, περιγράφει ένα «μικρό» μέρος από την τραγωδία που αναφέραμε πιο πάνω! Μας διηγείται ένα «κομμάτι» από τη ζωή του Χένρι Τσινάκι (Henry Charles “Hank” Chinaski _του λογοτεχνικού alter ego του Μπουκόφσκι, που εμφανίζεται σε πέντε από τα μυθιστορήματα του, σε μια σειρά από διηγήματα και ποιήματά του και τις ταινίες Barfly και Factotum.).
Η κινηματογραφική διήγηση, απλή και στρωτή, χωρίς εξεζητημένες γωνιές λήψης και εντυπωσιακά πλαναρίσματα, κλασική θα έλεγε κανείς, είναι απαλλαγμένη από σκόπιμες ‑και περιττές- συγκινήσεις. Ο σκηνοθέτης αρνείται να καταφύγει σε φτηνές και «εντυπωσιακές» λύσεις. Θέλει να μας γνωρίσει απλά το συγγραφέα, τον οποίο δείχνει να εκτιμά! Και το κάνει αυτό με μεγάλο σεβασμό. Όμως, ακριβώς αυτός ο σεβασμός και αυτή η εκτίμηση, φαίνεται, εμπόδισε το δημιουργό της ταινίας, να κάνει μια βαθύτερη ενδοσκόπηση του «φαινόμενου» Μπουκόφσκι! Η ταινία, τελικά, καταναλώνεται στην εξωτερική περιγραφή. Σε εξωτερικά στιγμιότυπα. Δεν αναζητεί και δε φτάνει στις αιτίες. Παίρνει σαν δεδομένη τη ζωή και τη στάση του συγγραφέα απέναντι σε αυτή τη ζωή. Και υποκύπτοντας, από σεβασμό και από την κακώς εννοούμενη εκτίμηση, για τον άνθρωπο και δημιουργό Μπουκόφσκι, προχωράει ακόμα περισσότερο. Συμφωνεί με τη στάση του συγγραφέα, αφήνοντας ασχολίαστη την αδυναμία του να ελέγξει τις παρορμήσεις του. Αποδέχεται την επιπόλαιη και εξωτερική συμπεριφορά του.
Αποτέλεσμα: η ταινία είναι μια μικρή «αγιογραφία».
Ο θεατής, αν θέλει να γνωρίσει τον πραγματικό Τσαρλς Μπουκόφσκι, πρέπει να ξεπεράσει το σκόπελο της αγιογράφησης. Πρέπει ο ίδιος, με τις δικές του πληροφορίες και τις δικές του ικανότητες, να μελετήσει το «φαινόμενο» Μπουκόφσκι διαβάζοντας, όπως λέμε, ανάμεσα από τις γραμμές της ταινίας! Να αναζητήσει το «γιατί» των συμπεριφορών και των πράξεων του ήρωα. Να μην αρκεστεί στον εντυπωσιασμό ενός, σε πρώτη ανάγνωση, άκριτα ανυπάκουου ανθρώπου που περιγράφει η ταινία. Γιατί, η ανυπακοή του Μπουκόφσκι, όπως αυτή εκφράζεται στην ταινία, δε συνοδεύεται από πολιτική πρόταση. Είναι απλώς, μια άρνηση! Μια «παιδική» άρνηση. Μια απλή άρνηση, ενός ατίθασου παιδιού και όχι ενός ώριμου άντρα!
Δεν υπακούω στο σύστημα και περνάω στο περιθώριο δε σημαίνει ήττα του συστήματος. Σημαίνει ήττα δική σου! Σημαίνει την κοπανάω. Αν, τελικά, καταφέρω να την κοπανήσω. Το σύστημα, ωστόσο, παραμένει εκεί. Έτοιμο να κατασπαράξει τον επόμενο Μπουκόφσκι ή και εσένα, όταν σε ξαναβρεί μπροστά του! Με άλλα λόγια, εγώ το βάζω στα πόδια και «γαία πυρί μειχθήτω» πίσω μου, δεν είναι στάση ζωής. Είναι υποχώρηση!
Εναν τέτοιο Μπουκόφσκι μας γνωρίζει η ταινία. Εναν Μπουκόφσκι που τα βάζει με τα μικροαφεντικά, όπως θα έκανε ο πρώτος απροσάρμοστος νέος, και όχι έναν ώριμο συγγραφέα, που έχει καταλάβει τους νόμους της κοινωνίας και γι’ αυτό πιάνει τον ταύρο από τα κέρατα και τον χτυπάει σαν χταπόδι! Αλλά, μπορεί η ταινία να έχει δίκιο! Γιατί, ίσως, ένας τέτοιος άνθρωπος και συγγραφέας να ήταν και ο αληθινός Μπουκόφσκι..!
Παίζουν: Ματ Ντίλον, Λίλι Τέιλορ, Μαρίζα Τόμεϊ.
Heinrich Karl Bukowski
Γεννήθηκε 16-Αυγούστου-1920 —και έζησε κυρίως στο Λος Άντζελες. Έγραψε πάνω από 50 βιβλία, καθώς και πολλά μικρότερα κομμάτια, και έχει αναγνωριστεί ως πολύ σημαντικός για το είδος του (#), ενώ συχνά αναφέρεται από πολλούς συγγραφείς και ποιητές ως μεγάλη επιρροή. Στα ελληνικά το όνομά του προφέρεται σωστά “Μπουκόβσκι” και όχι “Μπουκόφσκι” [αγγλ.] ηχητική σύζευξη του “wsk”.
(#) Βρώμικος Ρεαλισμός _Dirty Realism: λογοτεχνικό κίνημα που γεννήθηκε στη Βόρεια Αμερική την 10ετία 1970–1980 και χαρακτηρίζεται από αφαιρετική αφήγηση, κρατώντας –υποτίθεται, μόνο τα ουσιώδη στοιχεία της. Το κίνημα προέρχεται από τον Μινιμαλισμό και όπως κι εκεί, έτσι και στον Βρώμικο Ρεαλισμό κυριαρχούν η οικονομία λέξεων και οι επιφανειακές περιγραφές. Οι συγγραφείς που το ακολουθούν έχουν την τάση να αποφεύγουν τα επιρρήματα και προτιμούν να ορίζεται το νόημα από τα συμφραζόμενα, ενώ οι ήρωες των διηγημάτων και των μυθιστορημάτων τους τείνουν να έχουν κοινότυπους χαρακτήρες. Μερικοί συγγραφείς του _εκτός του κατ’ αρχήν πατέρα του κινήματος, Τσαρλς Μπουκόφσκι είναι οι διηγηματογράφοι Ρέιμοντ Κάρβερ (1938–1988), Τομπάιας Γουλφ (1945-), Ρίτσαρντ Φόρντ (1944-), Λάρυ Μπράουν (1951–2004), Φρέντερικ Μπαρτέλμ (1943-), Κόρμακ Μακάρθυ (1933-), ο Πέντρο Χουάν Γκουτιερέζ (1950_) κά.
Στα αγγλικά ο όρος επινοήθηκε από τον Bill Buford του περιοδικού Granta
Παιδικά και σχολικά χρόνια
Γεννήθηκε γερμανική πόλη Andernach από Γερμανίδα μητέρα και πατέρα έναν Αμερικάνο (πολωνικής καταγωγής) μέλος της στρατιωτικής δύναμης που είχε παραμείνει στη Γερμανία μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (Ναι! για τους ιμπεριαλιστές, ίσχυε από πάντα το “τίνους είναι βρε γυναίκα τα παιδιά”…) και η οικογένεια μετανάστευσε στο Λος Άντζελες όταν ο Τσαρλς ήταν μόλις δύο ετών.
Ο πατέρας του αναφέρεται συχνά κι από τον ίδιο ως εξαιρετικά βίαιος, συνεχίζοντας μεταξύ άλλων να χρησιμοποιεί τη γυναίκα του ως σεξουαλικό αντικείμενο και φυσικά να είναι απόλυτα νομοταγής στα αστικά κελεύσματα της εποχής. Κυριολεκτικά παράσιτο της κοινωνίας, σχεδόν πάντα άνεργος _σε περίοδο οικονομικής άνθησης των ΗΠΑ, προ κρίσης προσπαθούσε να εμφυτεύσει στο παιδί τα “ιδανικά” του, ώστε εκείνο “να γίνει ένα παραγωγικό και ωφέλιμο μέλος της κοινωνίας”, συνήθως δέρνοντας τον Τσαρλς, αλλά και τη μάνα του. Όλα αυτά σημάδεψαν τον Μπουκόβσκι, που νιώθοντας εγκαταλειμμένος και ζώντας στην απομόνωση, “μουλαρώνει” _όχι μόνο απέναντι στον πατέρα του, αλλά και σε ολόκληρη την κοινωνία.
Ο πατέρας του τον επηρέασε πάρα πολύ στη ζωή του αλλά και στα γραπτά του όντας βασικός χαρακτήρας στη θεματολογία του, ακόμα και στα τελευταία του ποιήματα στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου, λίγο πριν πεθάνει.
Σ’ ότι αφορά τη μητέρα του είχε μετατραπεί σε ένα πραγματικό υποχείριο που αγόταν και φερόταν και ήταν ανίκανη να του προσφέρει οτιδήποτε, μάλιστα έγινε έξαλλη όταν ανακάλυψε κάποια πρώτα κείμενά του, και _όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται “τάισε τη μηχανή κουρέματος του γκαζόν”
Κατά τα σχολικά του χρόνια, ο Μπουκόβσκι διάβασε ‑διάβασε πολύ και όταν αποφοίτησε, γράφτηκε στο κολέγιο του Λος Άντζελες για να σπουδάσει δημοσιογραφία και λογοτεχνία, ώστε να γίνει συγγραφέας, ενώ έφυγε από το σπίτι του και έζησε σαν αλήτης ταξιδεύοντας προς την Ατλάντα, όπου μένοντας σε μια παράγκα …τρεφόταν καθημερινά με σοκολάτες. Αναγκάστηκε να γυρίσει, φυσικά στο σπίτι του, κάτι που θα επαναλάμβανε συχνά χρόνο με το χρόνο αφού δεν θα είχε πουθενά αλλού να πάει.
Μια ακόμη περίοδος άσωτης αναζήτησης
Όταν η Αμερική πήρε μέρος _με τον τρόπο που πήρε στον Β΄ Παγκόσμιο, φίλοι του και μαζί ο πατέρας του, τον πίεσαν να καταταγεί στο στρατό, αλλά ο ίδιος δεν ήθελε να πάει στον πόλεμο, και “εξαφανίστηκε” περιφερόμενος άστεγος εδώ κι εκεί, ενώ τον Αύγουστο του 1944 κρίθηκε ακατάλληλος για στρατιωτική θητεία, κατέληξε 24χρονος καιρό στη Νέα Υόρκη (κάθησε ελάχιστα –λίγους μήνες), όπου δημοσίευσε το πρώτο του διήγημα “Aftermath of a Lengthy Rejection Slip” (Επακόλουθο ενός μακροχρόνιου δελτίου απόρριψης) στο περιοδικό Story Magazine και δυο χρόνια αργότερα, κυκλοφόρησε το “20 Tanks From Kasseldown” (θα δημοσιευθεί στο Portfolio IΙΙ). Ο Μπουκόβσκι απογοητεύτηκε από τη αργή διαδικασία εκδόσεων των έργων του, σταμάτησε το γράψιμο για περίπου μία 10ετία, περιφερόμενος σε διάφορες πόλεις των Η.Π.Α, με επίκεντρο το Λος Άντζελες. Την περίοδο αυτή έκανε μια σειρά από απίθανες δουλειές του ποδαριού, ενώ κοιμόταν εδώ κι εκεί. Η μόνη δουλειά που “διάρκεσε” (κι αυτή λιγότερο από δύο χρόνια) ήταν στις αρχές της 10ετίας του ’50, ως ταχυδρόμος. Το 1955 μπήκε αιμορραγώντας εσπευσμένα στο νοσοκομείο απόρων, με έλκος στομάχου, που παρά λίγο να τον σκοτώσει.
Γεννιέται ο συγγραφέας
Όταν βγήκε από το νοσοκομείο, ο Μπουκόβσκι ξεκίνησε να γράφει ποίηση, αλλά δεν έτυχε αναγνώρισης στην Αμερική, ούτε σε μεγάλα περιοδικά, ούτε στην ακαδημία. Το 1957 παντρεύτηκε την Barbara Frye, η οποία εξέδιδε το ποιητικό περιοδικό Harlequin και άρχισε να δημοσιεύει δουλειές του. Ο γάμος τους δεν κράτησε πάνω από δύο χρόνια και μετά το διαζύγιο, ξαναγύρισε στο πιοτό, την ποίηση, αλλά και στο …ταχυδρομείο ως ταμίας, μια θέση την οποία κράτησε για πάνω από δώδεκα χρόνια.
Η πρώτη του ποιητική συλλογή “Flower, Fist and Bestial Wail” εκδόθηκε το 1959 σε ένα φυλλαδιάκι σε 200 αντίτυπα. Λίγο αργότερα, ο Jon Edgar Webb ο οποίος εξέδιδε το περιοδικό “The Outsider”, εντυπωσιάστηκε από τα ποιήματα του Μπουκόβσκι και άρχισε να δημοσιεύει δουλειές του. Του αφιέρωσε ένα ολόκληρο τεύχος με τίτλο “Outsider of the Year” και τελικά αποφάσισε να εκδώσει μια συλλογή της ποίησης του. Έτσι άρχισε να αποκτά φήμη σε underground περιοδικά και εφημερίδες, ενώ ξεκίνησε και μια στήλη στην εφημερίδα “Open City” του Λος Άντζελες, με το όνομα “Notes of a Dirty Old Man” (“Σημειώσεις ενός πορνόγερου”). Τα κείμενα της στήλης αυτής εκδόθηκαν αργότερα σε ξεχωριστό βιβλίο.
Ο Μπουκόβσκι απέκτησε μεγάλη φήμη στο εξωτερικό, και κυρίως στη Γερμανία, όπου μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’70, ήταν ο πιο πετυχημένος Αμερικανός συγγραφέας εκεί. Φήμη απέκτησε ακόμη στη Γαλλία, αλλά και σε άλλα μέρη της Ευρώπης, όχι όμως και στις Η.Π.Α., όπου το κοινό δεν τον αποδέχθηκε, εκτός από ένα περιορισμένο αριθμό φανατικών οπαδών του. Ο ίδιος βέβαια φερόταν προκλητικά, και βοήθησε να γίνει το όνομά του διαβόητο, προκαλώντας συνεχώς αρνητικές κριτικές εναντίον του.
$100 “For life”
Το 1969, ο John Martin, εκδότης των Black Sparrow Press, προσφέρει 100$ το μήνα στον Μπουκόβσκι για το υπόλοιπο της ζωής του, υπό τον όρο να ασχοληθεί μόνο με τη συγγραφή και ο Τσαρλς παραιτείται σε ηλικία 49 ετών από το ταχυδρομείο για να αφοσιωθεί στο γράψιμο. Όπως εξήγησε κι ο ίδιος αργότερα σε ένα γράμμα: “Έχω μία από τις δύο επιλογές — να παραμείνω στο ταχυδρομείο και να τρελαθώ… ή να μείνω εκεί έξω, να το παίξω συγγραφέας και να πεθάνω της πείνας. Αποφάσισα να πεθάνω της πείνας.”. Σε λιγότερο από ένα μήνα, έγραψε το πρώτο του βιβλίο που ήταν το Post Office (Ταχυδρομείο) ‑εκδόθηκε το 1971.
Το 1976 ο Μπουκόβσκι γνώρισε την Linda Lee Beighle, ιδιοκτήτρια ενός εστιατορίου και έγιναν ζευγάρι. Δυο χρόνια αργότερα, μετακόμισε από την περιοχή του ανατολικού Χόλλυγουντ, στην κοινότητα του San Pedro, τη νοτιότερη περιοχή του Λος Άντζελες ‑όπου και πέθανε από λευχαιμία λίγο καιρό αφότου είχε τελειώσει το τελευταίο του βιβλίο “Αστυνομικό” (Pulp). Με τη Linda παντρεύτηκαν το 1985.
Στο μνήμα του, κάτω από μια απλή ταφόπλακα, μνημονεύονται το όνομά του, οι ημερομηνίες γέννησης και θανάτου του, με το χαραγμένο σύμβολο ενός πυγμάχου ανάμεσα τους _υποδηλώνοντας ότι η ζωή του ήταν αγώνας και την πολύ σύντομη επιτάφια προτροπή: Don’t try _“Μην προσπαθείς”, νόημα που έχει να κάνει και με το Mind & Heart, που ήδη αναφέραμε: “Εάν σπαταλάς όλη σου την ώρα προσπαθώντας, τότε το μόνο που πράττεις είναι να προσπαθείς. Γι’ αυτό μην προσπαθείς. Πράξε” (“If you spend all your time trying, then all you’re doing is trying. So don’t try. Just do”).
Το 1963, ο Μπουκόφσκι διηγήθηκε σε ένα γράμμα στον John William Corrington πώς κάποιος τον ρώτησε κάποτε: «Πώς γράφετε, πώς δημιουργείτε; Πως τα καταφέρνετε;» στην οποία, απάντησε: “Δεν προσπαθείς. Αυτό είναι πολύ σημαντικό: να μην προσπαθήσουμε, είτε για μια Cadillac, για δημιουργία πολύ περισσότερο για αθανασία _υστεροφημία. Περιμένεις και αν δεν συμβεί τίποτα, περιμένεις λίγο ακόμα. Είναι σαν ένα ζωύφιο ψηλά στον τοίχο. Περιμένεις να σου έρθει. Όταν πλησιάσει αρκετά, απλώνεις το χέρι, και το σκοτώνεις. Ή αν σου αρέσει η εμφάνισή του, το κάνεις κατοικίδιο”…
Λοιπόν, το κλειδί για τη ζωή και την τέχνη, είναι όλα σχετικά με την επιμονή; Υπομονή; Συγχρονισμός; Περιμένεις τη στιγμή σου; Ναι, αλλά όχι μόνο αυτά.
Προχωρώντας στο 1990, ο Bukowski έστειλε ένα γράμμα στον φίλο του William Packard και του υπενθύμισε: “Δουλεύουμε πάρα πολύ σκληρά. Προσπαθούμε πάρα πολύ. Μην προσπαθείς. Μην δουλεύεις. Είναι εκεί. Κοιλοπονώντας μας κοιτάει κατευθείαν, προσπαθώντας να βγει από την κλειστή μήτρα. Υπήρξε πάρα πολλή καθοδήγηση. Είναι όλα δωρεάν, δεν χρειάζεται να μας το πουν. Τάξεις; Σχολεία; Τα μαθήματα είναι για γαϊδούρια. Το να γράψεις ένα ποίημα είναι τόσο εύκολο όσο να χτυπάς το κρέας σου ή να πιεις ένα μπουκάλι μπύρα”.
“Το κλειδί για να ζήσουμε μια καλή ζωή, για να δημιουργήσουμε σπουδαία τέχνη — είναι επίσης να μην σκεφτόμαστε υπερβολικά τα πράγματα ή να μην περνάμε καλά. Είναι να αφήσουμε τα ταλέντα μας να εμφανιστούν, σχεδόν σε στυλ τζεντάι. Ή μήπως …?”
Το 2005, ο Mike Watt (μπασίστας για τους Minutemen, τους Firehose και τους Stooges) πήρε συνέντευξη από τη Linda Bukowski, τη σύζυγο του ποιητή:
Watt: Ποια είναι η ιστορία: “Don’t Try”; Είναι από αυτό το κομμάτι που έγραψε;
Linda: Βλέπεις αυτούς τους μεγάλους τόμους βιβλίων; Ονομάζονται Who’s Who στην Αμερική. Είναι όλοι, καλλιτέχνες, επιστήμονες, οτιδήποτε. Ήταν, λοιπόν, εκεί μέσα και του ζήτησαν να κάνει λίγα πράγματα για τα βιβλία που έχει γράψει και το χαμό, το χατίρι, το χατίρι. Στο τέλος λένε, υπάρχει κάτι που θέλεις να πεις, ξέρεις, ποια είναι η φιλοσοφία της ζωής σου, και κάποιοι θα έγραφαν ένα τεράστιο μακροσκελές άρθρο, μια διατριβή, και κάποιοι θα συνεχίσουν και θα συνεχίσουν. Και ο Hank απλώς είπε: «Μην Προσπαθείς». Τώρα, για εσάς, τι νομίζετε ότι σημαίνει αυτό;
Watt: Λοιπόν, για μένα σήμαινε πάντα σαν να είσαι φυσικός.
Λίντα: Ναι, ναι.
Watt: Όχι σαν να είσαι τεμπέλης!
Linda: Ναι, έχω τόσες πολλές διαφορετικές ιδέες από ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν τι σημαίνει αυτό. Λοιπόν, «Μην προσπαθήσεις; Απλά να είσαι χαλαρός; ξάπλωσε πίσω; Αναπόλησε;” Και δεν είμαι! Μην προσπαθείς, κάνε. Γιατί αν ξοδεύεις τον χρόνο σου προσπαθώντας κάτι, δεν το κάνεις… «ΜΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΙΣ».
Είναι Δευτέρα. Βγες εκεί έξω. Απλά κάνε το. Υπομονετικά όμως. Και μην ιδρώσεις.
Ο Bukowski μισογύνης;
Παρά το γεγονός ότι έζησε τεράστια εμπορική και κριτική επιτυχία ακόμη και μετά θάνατον κατηγορήθηκε για μισογυνισμό τόσο κατά τη διάρκεια της ζωής του όσο και τα επόμενα χρόνια. Το βαρύ ποτό και οι μισανθρωπικές ατάκες του, καθώς και οι μαρτυρίες των ανθρώπων που τον γνώριζαν καλά, δείχνουν ένα άτομο που ήταν επίσης ικανό για βαθύ θυμό, ανασφάλεια και δυσαρέσκεια. Αυτό όμως έκανε τον Μπουκόφσκι μισογύνη; Το αρσενικό, παρ’ όλη την ανδρεία και την εξερεύνηση του, είναι ο πιστός, αυτός που γενικά νιώθει αγάπη. Το θηλυκό είναι επιδέξιο στην προδοσία, στα βασανιστήρια και στην καταδίκη.
Ο σαδιστής πατέρας και η παθητική μητέρα του έκαναν τη ζωή του νεαρού ζωντανή κόλαση, σύμφωνα με τις συνεντεύξεις που έδωσε ο ίδιος και την φανταστική αφήγηση που έγραψε για την παιδική του ηλικία, το “Ham on Rye” Ζαμπόν στη σίκαλη _Ένα μυθιστόρημα.
σσ: Το Ham on Rye είναι ένα ημι-αυτοβιογραφικό του μυθιστόρημα του 1982, γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο, που ακολουθεί τον Henry Chinaski, το αδύνατο καλυμμένο alter ego του Bukowski, στα πρώτα του χρόνια. Γραμμένο στη χαρακτηριστικά απλή πεζογραφία του, αφηγείται την ενηλικίωσή του στο Λος Άντζελες κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης.
Όπως και τα προηγούμενα έργα του, το Ham on Rye διαδραματίζεται στο Λος Άντζελες όπου μεγάλωσε και κρατά τις περιγραφές του βασισμένες στην πραγματικότητα, δίνοντας μεγαλύτερη προσοχή στους ανθρώπους που απαρτίζουν το Λος Άντζελες παρά στην ίδια την πόλη.
Εκτός από τη σωματική και συναισθηματική κακοποίηση από τον πατέρα του, ο νεαρός Μπουκόφσκι μαστιζόταν επίσης από τρομερή ακμή. Κοινωνικά αποτραβηγμένος και ανίκανος ερωτικά να αποκτήσει γυναίκα ως έφηβος, δεν έχασε την παρθενιά του μέχρι τα 24.
Ειδικές κατηγορίες μισογυνισμού; η συζήτηση για κάθε περίπτωση υποτιθέμενου μισογυνισμού θα ήταν σαφώς ένα τεράστιο, αν όχι απελπιστικό έργο. Το διαβόητο βίντεο του Μπάρμπετ Σρέντερ, όπου ο Μπουκόφσκι επιτίθεται σωματικά στην τελευταία του σύζυγο Λίντα Λι αφού την κακοποίησε φραστικά, το λογοτεχνικό έργο του, ειδικά το μυθιστόρημά του, Γυναίκες, το οποίο έχει συχνά αναφερθεί ως το πιο προσβλητικό και επιζήμιο σε σχέση με το γυναικείο φύλο κλπ.
Το τελευταίο του ποίημα μέσω fax
Στις 18 Φεβρουαρίου του 1994, ο Μπουκόφσκι εγκατέστησε στο σπίτι του ένα φαξ και έστειλε αμέσως στον εκδότη του το πρώτο του ποίημα μέσω του καινούργιου του γκάτζετ:
Ω, συγχώρεσέ με για Ποιον Χτυπάει η Καμπάνα,
Ω, συγχώρεσέ με Άνδρα που περπάτησες στο νερό,
Ω συγχώρεσέ με γέρο που έζησε σε ένα παπούτσι,
Ω συγχώρεσέ με βουνό που βρυχήθηκες τα μεσάνυχτα
Ω, συγχώρεσέ μου τους βουβούς ήχους της νύχτας, της μέρας και του θανάτου,
Ω, συγχώρεσέ μου τον θάνατο του τελευταίου όμορφου πάνθηρα,
Ω, συγχώρεσέ μου όλα τα βυθισμένα πλοία και τους ηττημένους στρατούς,
Αυτό είναι το πρώτο μου ΠΟΙΗΜΑ με FAX.
Είναι πολύ αργά:
Έχω παγιδευτεί.
Αυτό ήταν και το τελευταίο του ποίημα, αφού 18 ημέρες αφότου αγκάλιασε την νέα _για τότε, τεχνολογία, ο ποιητής _ “τιμητής της αμερικανικής κακοζωίας” (κατά Πίκο Αγέρ), πέθανε.
Ο Siddharth Pico Raghavan Iyer, γνωστός ως Pico Iyer, είναι βρετανικής καταγωγής δοκιμιογράφος και μυθιστοριογράφος, γνωστός κυρίως για την ταξιδιωτική του γραφή και συγγραφέας πολλών βιβλίων για τη διασταύρωση πολιτισμών (Video Night in Kathmandu, The Lady and the Monk, The Global Soul κά)
Σύμφωνα με τον Τζον Μάρτιν από την Black Sparrow Press, το ποίημα Fax δεν έχει ποτέ εκδοθεί ή συμπεριληφθεί σε βιβλίο.
Το Έργο του
Τα ποιήματα και τα διηγήματά του εκδόθηκαν από την Black Sparrow Press, σαν συλλογικοί τόμοι της δουλειάς του. Ήταν πραγματικά ένας πολύ παραγωγικός συγγραφέας. Έγραψε χιλιάδες ποιήματα, εκατοντάδες διηγήματα και έξι μυθιστορήματα, με αποτέλεσμα να εκδοθούν πάνω από 50 βιβλία του. Χρόνια μετά το θάνατό του, συνεχίζονται να εκδίδονται βιβλία του με ανέκδοτο υλικό, ενώ ακόμα και σήμερα επανεκδίδονται τα βιβλία του.
Επιρροές
Σημαντική επιρροή στο έργο του άσκησαν οι Anton Chekhov, Knut Hamsun, Ernest Hemingway, John Fante, Louis-Ferdinand Céline, Fyodor Dostoyevsky, D.H. Lawrence και άλλοι –και μαζί η κοινωνία του Λος Άντζελες, που ήταν ένα από τα αγαπημένα του θέματα. Σε συνέντευξη που έδωσε το 1974, είχε πει χαρακτηριστικά: “Μένεις σε μια πόλη όλη σου τη ζωή, και καταλήγεις να ξέρεις κάθε δρόμο. Γνωρίζεις ολόκληρο το χωροταξικό σχέδιο της πόλης. Έχεις μια εικόνα του που βρίσκεσαι. … Από τότε που μεγάλωσα στο Λ.Α., είχα πάντα τη γεωγραφική και πνευματική αίσθηση ότι ήμουν εδώ. Είχα αρκετό χρόνο να μάθω την πόλη. Δεν μπορώ να δω άλλο μέρος εκτός από το Λ.Α.”
Θεματολογία
Τα έργα του είναι στην συντριπτική τους πλειοψηφία αυτοβιογραφικά, αν και ακόμη κι αυτά, περιέχουν αρκετά φανταστικά στοιχεία. Έχοντας ζήσει περίπου μια δεκαετία στο περιθώριο, μέσα από απορία, αλκοολισμό και συνεχείς καβγάδες, συνέλεξε ένα τεράστιο ποσό εμπειριών, τις οποίες και άρχισε να αποτυπώνει σιγά σιγά στα γραπτά του. Η φιγούρα του πατέρα του φαίνεται πως τον καταδιώκει συνεχώς, αποτυπώνοντας άλλοτε μίσος και αηδία προς το πρόσωπό του, κι άλλοτε μια ανθρώπινη κατανόηση, αναγνωρίζοντας τις συνθήκες που δημιούργησαν την προσωπικότητα του.
Η εγκατάλειψη, ο πόνος, η φτώχεια, η απελπισία, εκφράζονται όλα μέσω των πρώιμων έργων του. Οι άνθρωποι που καταστράφηκαν επειδή δεν τους δόθηκε μια ευκαιρία, ή επειδή απλά δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι καλύτερο στις ζωές τους. Αλκοολικοί, άστεγοι, πόρνες, άνθρωποι που ζουν την κάθε στιγμή, χωρίς να περιμένουν τίποτα από το αύριο. Ο Μπουκόβσκι κατάφερε να διεισδύσει στις ψυχές αυτών των ανθρώπων, και να παρουσιάσει τα ταλέντα τους, τις προσωπικότητές τους, την ανθρωπιά τους. Με τρόπο λυρικό και όχι επιθετικό, κατακρίνει τους πολιτικούς, τους στρατιωτικούς και τον πόλεμο, το αμερικάνικο όνειρο και ολόκληρη την κοινωνία. Μετά τη σχετική αναγνώρισή του και την εξέλιξη της κοινωνικής του κατάστασης, ο Μπουκόβσκι αλλάζει λίγο και τη θεματολογία του. Παύει να μιλά μόνο για ιστορίες χαμένων ανθρώπων. Συναναστρεφόμενος με διαφορετικούς ανθρώπους, διανθίζει τα έργα του με σαρκαστικά σχόλια για την καινούρια του ζωή, ωριμάζοντας και μαλακώνοντας λίγο το ύφος του.
Από τη στιγμή του θανάτου του, ο Μπουκόβσκι έχει γίνει θέμα πάμπολλων άρθρων κριτικής απέναντι στη ζωή και το έργο του. Αν και αγαπήθηκε από πολλούς απλούς ανθρώπους και έγινε σύμβολο για ανθρώπους με ανικανότητες ή προβλήματα αλκοολισμού, οι ακαδημαϊκοί κριτικοί έχουν δώσει ελάχιστη σημασία στα γραπτά του. Οι Jean Genet και Jean-Paul Sartre τον είχαν χαρακτηρίσει ως τον “μεγαλύτερο ποιητή” της Αμερικής.
Βιβλία
Σε παρένθεση εμφανίζεται ο ελληνικός τίτλος του έργου, εφ’ όσον υπάρχει
Flower, Fist and Bestial Wail (1960)
Longshot Pomes for Broke Players (1962)
Run with the Hunted (1962)
It Catches My Heart in Its Hand (1963)
Grip the walls (1964)
Cold Dogs in the Courtyard (1965)
Confessions of a Man Insane Enough to Live with Beasts (1965)
Crucifix in a Deathhand (1965)
All the Assholes in the World and Mine (1966)
The Genius of the Crowd (1966)
Night’s work (1966)
At Terror Street and Agony Way (1968)
Poems Written Before Jumping out of an 8 Story Window (1968)
A Bukowski Sampler (1969)
Days Run Away Like Wild Horses Over the Hills (1969)
If we take (1969)
Notes of a Dirty Old Man (1969) — (Σημειώσεις ενός Πορνόγερου Ι και ΙΙ)
Another Academy (1970)
Fire Station (1970)
Post Office (1971) — (Ταχυδρομείο) ― ελλην. μετάφρ. Έφης Φρυδά, “ΟΔΥΣΣΕΑΣ”
Erections, Ejaculations, Exhibitions and General Tales of Ordinary Madness (1972) — (Ερωτικές Ιστορίες Καθημερινής Τρέλας)
Me and your sometimes love poems (1972)
Mockingbird, Wish Me Luck (1972)
South of No North (1973) — (Ιστορίες μιας Θαμμένης Ζωής)
Burning in Water Drowning in Flame: Selected Poems 1955–1973 (1974)
55 beds in the same direction (1974)
Factotum (1975) — (Άνθρωπος για Όλες τις Δουλειές)
The Last Poem & Tough Company (1976)
Scarlet (1976)
Art (1977)
Love is a Dog from Hell (1977)
Legs, Hips and Behind (1978)
Women (1978) — (Γυναίκες) ― ελλην. μετάφρ. Χρύσας Τσαλικίδου, “ΟΔΥΣΣΕΑΣ”
You Kissed Lilly (1978)
A Love Poem (1979)
Play the Piano Drunk Like a Percussion Instrument Until the Fingers Begin to Bleed a Bit (1979)
Shakespeare Never Did This (1979)
Dangling in the Tournefortia (1981)
Ham on Rye (1982) — (Τοστ Ζαμπόν)
Horsemeat (1982)
The Last Generation (1982)
Bring Me Your Love (illustrated by Robert Crumb) (1983)
The Bukowski/Purdy Letters (1983)
Hot Water Music (1983) — (Πόλη των Αγγέλων) και (Βρώμικος Κόσμος) ’
Sparks (1983)
Going Modern (1984)
Horses Don’t Bet on People and Neither Do I (1984)
One For The Old Boy (1984)
There’s No Business (illustrated by Robert Crumb) (1984)
War All the Time: Poems 1981–1984 (1984)
Alone In A Time Of Armies (1985)
The Day it Snowed in L.A. (1986)
Gold In Your Eye (1986)
Relentless As The Tarantula (1986)
The Wedding (1986)
You Get So Alone at Times It Just Makes Sense (1986)
Luck (1987)
The Movie “Barfly” (1987)
Beauti-Ful (1988)
The Movie Critics (1988)
Roominghouse Madrigals: Early Selected Poems 1946–1966 (1988)
Hollywood (1989) — (Ηollywood)
If You Let Them Kill You They Will (1989)
Red (1989)
We Ain’t Got No Money Honey (1989)
Darkness & Ice (1990)
Not Quite Bernadette (1990)
Septuagenarian Stew: Stories and Poems (1990)
This (1990)
In The Morning And At Night (1991)
In The Shadow Of The Rose (1991)
People Poems (1991)
Last Night of the Earth Poems (1992)
Now (1992)
Three Poems (1992)
Between The Earthquake (1993)
Run with the Hunted: A Charles Bukowski Reader (1993)
Screams from the Balcony: Selected Letters 1960–1970 (1993)
Those Marvelous Lunches (1993)
Pulp (1994) — (Αστυνομικό)
Confession Of A Coward (1995)
Heat Wave (1995)
Living on Luck: Selected Letters 1960s-1970s, Volume 2 (1995)
Shakespeare Never Did This (augmented edition) (1995)
Betting on the Muse: Poems & Stories (1996)
The Laughing Heart (1996)
Bone Palace Ballet (1997)
A New War (1997)
The Captain Is Out to Lunch and the Sailors Have Taken Over the Ship (1998)
To Lean Back Into It (1998)
Reach for the Sun: Selected Letters 1978–1994, Volume 3 (1999)
The Singer (1999)
What Matters Most Is How Well You Walk Through the Fire (1999)
Open All Night (2000)
Popcorn In The Dark (2000)
Beerspit Night and Cursing: The Correspondence of Charles Bukowski and Sheri Martinelli 1960–1967 (2001)
The night torn mad with footsteps (2001)
Pink Silks (2001)
The Simple Truth (2002)
Sifting Through The Madness for the Word, The Line, The Way: New Poems (2003) — (Να Περιφέρεσαι στην Τρέλα)
as Buddha smiles (2004)
The Flash of Lightning Behind the Mountain: New Poems (2004) — (Η Λάμψη της Αστραπής Πίσω από το Βουνό)
Slouching Toward Nirvana (2005)
Come On In!: New Poems (2006)
Ελληνικές μεταφράσεις
Barry Miles — Η βιογραφία του Τσαρλς Μπουκόβσκι, εισαγωγή, μετάφραση, επίμετρο: Γιάννης Λειβαδάς (Εξάντας 2019)
Η Μεταμοντέρνα Αμερικανική Ποίηση, πρόλογος, μετάφραση: Γ. Λειβαδάς (Κουκούτσι 2017)
Η απουσία του ήρωα, μετάφραση Γ. Λειβαδάς, Ηριδανός 2014
Τοστ ζαμπόν, μετάφραση Γιώργος — Ίκαρος Μπαμπασάκης, Μεταίχμιο 2013
Σκοτώνοντας την ώρα, μετάφραση Γ. Λειβαδάς, Ηριδανός 2012
Ένα τετράδιο με λεκέδες από κρασί, εισαγωγή και μετάφραση Γ. Λειβαδάς, Ηριδανός 2012
Η πιο όμορφη γυναίκα στην πόλη, μετάφραση Γ. Λειβαδάς, Ηριδανός 2012
Στου τελευταίου ποτηριού το σφυροκόπημα, εισαγωγή και μετάφραση Γ. Λειβαδάς, Ηριδανός 2010
Ο καπετάνιος έχει κόψει αλυσίδα και το πλοίο είναι στα χέρια των ναυτών, μετάφραση Γ. Λειβαδάς, Ηριδανός 2008
Ποιήματα, εισαγωγή και μετάφραση Γ. Λειβαδάς, Ηριδανός 2008
70 χρόνια φαγούρα — Ποιήματα και διηγήματα, μετάφραση Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος, Αθήνα: Ηλέκτρα, 2008
Να περιφέρεσαι στην τρέλα, αναζητώντας τη λέξη, τον στίχο, τη ζωή, μετάφραση Σώτη Τριανταφύλλου, Αθήνα: Ηλέκτρα, 2006
Τσαρλς Μπουκόβσκι — Το μόνο που με νοιάζει είναι να ξύνομαι στη μασχάλη, συνέντευξη του Τσαρλς Μπουκόβσκι στη Fernanda Pivano, μετάφραση Λένα Ταχμαζίδου, Αθήνα: Απόπειρα, 2006
Η λάμψη της αστραπής πίσω απ’ το βουνό, μετάφραση Σώτη Τριανταφύλλου επιμέλεια Ανθή Μπίσσα, Αθήνα: Ηλέκτρα, 2005
Αστυνομικό, μετάφραση Γιώργος Μπλάνας, Αθήνα: Απόπειρα, 1996
Τρόμου και αγωνίας γωνία, μετάφραση Γιώργος Μπλάνας, Αθήνα: Απόπειρα, 1994
Hollywood, μετάφραση Λουκάς Θεοδωρακόπουλος, Αθήνα: Απόπειρα 1990
Βρώμικος κόσμος, μετάφραση Έφη Καλλιφατίδη και Γιώργος Μπλάνας, Αθήνα: Απόπειρα, 1988
Υπεραστικό μεθύσι, μετάφραση Γιώργος Μπλάνας, Αθήνα: Απόπειρα, 1987
Η αγάπη είναι ένας σκύλος απ’ την κόλαση: Ποίηση 1960–1980, επιλογή — μετάφραση Γιώργος Μπλάνας, Απόπειρα, 1986.
Σημειώσεις ενός πορνόγερου — Πεζά Β, μετάφραση Ντίνα Σώτηρα, Απόπειρα, 1984
Σημειώσεις ενός πορνόγερου — Πεζά Α, μετάφραση Τέος Ρόμβος, Απόπειρα, 1980
Ιστορίες μιας θαμμένης ζωής, μετάφραση Έφη Φρυδά, Αθήνα: Οδυσσέας, 1982
Ταχυδρομείο, μετάφραση Έφη Φρυδά, Αθήνα: Οδυσσέας, 1982
Γυναίκες, μετάφραση Χρύσα Τσαλικίδου, Αθήνα: Οδυσσέας, 1981
Άνθρωπος για όλες τις δουλειές, Αθήνα: Οδυσσέας, 1981
Μπουκόβσκι, επιλογή από το έργο του, μετάφραση Αλέξης Τραϊανός, Θεσσαλονίκη: Εγνατία, 1980
Ποιήματα καί πεζά, μετάφραση Αλίκη Γιατράκου-Fossi, Αθήνα: Πρόσπερος, 1979
Ερωτικές ιστορίες καθημερινής τρέλας, μετάφραση Χρύσα Τσαλικίδου, Αθήνα: Οδυσσέας, 1980
Ταινίες
Μπουκόβσκι Bukowski (1973) — ένα ντοκιμαντέρ διάρκειας μιας ώρας με παραγωγό τον Taylor Hackford για την εκπαιδευτική τηλεόραση KCET στο Λος Άντζελες (κέρδισε το Silver Reel Award στο San Francisco Film Festival).
Ιστορίες Καθημερινής Τρέλας (Tales of Ordinary Madness) (1981) — ο Ben Gazzara παίζει τον Charles Serking, ένα χαρακτήρα χαλαρά συνδεδεμένο με τον αυτοβιογραφικό χαρακτήρα του Μπουκόβσκι, Χένρι Τσινάσκι (Henry Chinaski). Η αργή και δύσκαμπτη ταινία δεν είχε ποτέ απήχηση, και ο Μπουκόβσκι — αν και ήταν φίλος με τον Gazzara — κακολόγησε την ερμηνεία του ηθοποιού.
Η ταινία Barfly (1987) με πρωταγωνιστή τον Μίκι Ρουρκ και γραμμένο από τον ίδιο τον Μπουκόβσκι, βασιζόταν στη ζωή του, με το βασικό χαρακτήρα να είναι το alter-ego του, Χένρι Τσινάσκι. Το μυθιστόρημα Hollywood βασίστηκε στις δοκιμασίες της κατασκευής της ταινίας.
Τον ίδιο χρόνο όπου το Barfly έκανε ντεμπούτο (1987), βγήκε και η βελγική ταινία “Τρελή Αγάπη” (Crazy Love), σκηνοθετημένη από τον Dominique Deruddere. Βασισμένη στο διήγημα του Μπουκόβσκι, The Copulating Mermaid of Venice, California, και σε κομάτια του “Τοστ Ζαμπόν” (Ham on Rye), η ταινία εξιστορεί τη ζωή ενός άντρα, προβάλλοντας τρεις διαφορετικές βραδιές διασκορπισμένες μέσα σε 20 χρόνια. Η Τρελή Αγάπη μνημονεύτηκε από τον Μπουκόφσκι ως η αγαπημένη του κινηματογραφική διασκευή δουλειάς του.
To 1988, ο Γάλλος σκηνοθέτης Patrick Bouchitey σκηνοθέτησε την ταινία μικρού μήκους Lune Froide (Ελληνικός τίτλος: Κρύο Φεγγάρι). Η ιστορία είναι μια ερμηνεία του διηγήματος The Copulating Mermaid of Venice, California. Προσαρμόστηκε έπειτα σε μια μεγαλύτερη έκδοση το 1991, με τον ίδιο τίτλο, αλλά και περιλαμβάνοντας αυτή τη φορά κομμάτια από το βιβλίο Ερωτικές Ιστορίες Καθημερινής Τρέλας.
Ένα ντοκιμαντέρ με τον τίτλο Bukowski: Born Into This βγήκε στους αμερικανικούς κινηματογράφους στις 9 Ιουλίου, 2004, με γενικά καλές κριτικές. Ο ηθοποιός Σον Πεν όπως και οι μουσικοί Τομ Γουέιτς και Μπόνο, φίλοι και θαυμαστές του Μπουκόβσκι, εμφανίζονται στην ταινία.
Μια διασκευή του μυθιστορήματος, “Άνθρωπος για Όλες τις Δουλειές” Factotum, γυρίστηκε στη Μινεσότα το 2004. Σκηνοθετήθηκε από τον Bent Hamer, και ο Matt Dillon παίζει το ρόλο του Χένρι Τσινάσκι.
Μια διασκευή του διηγήματος του Μπουκόβσκι, Bring Me Your Love, γυρίστηκε στη Νέα Υόρκη το 2006. Σκηνοθετήθηκε από τον ανεξάρτητο φιλμοπαραγωγό Gui Teixeira.
Mind and Heart
το πρωτότυπο κείμενο
unaccountably we are alone
forever alone
and it was meant to be
that way,
it was never meant
to be any other way–
and when the death struggle
begins
the last thing I wish to see
is
a ring of human faces
hovering over me–
better just my old friends,
the walls of my self,
let only them be there.
I have been alone but seldom
lonely.
I have satisfied my thirst
at the well
of my self
and that wine was good,
the best I ever had,
and tonight
sitting
staring into the dark
I now finally understand
the dark and the
light and everything
in between.
peace of mind and heart
arrives
when we accept what
is:
having been
born into this
strange life
we must accept
the wasted gamble of our
days
and take some satisfaction in
the pleasure of
leaving it all
behind.
cry not for me.
grieve not for me.
read
what I’ve written
then
forget it
all.
drink from the well
of your self
and begin
again.
Με πληροφορίες για το “Factotum”
και από τον Ριζοσπάστη
