Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

118 χρόνια από τη γέννηση του Nicolás Guillén

Πολι­τι­στι­κά ιδρύ­μα­τα και φορείς απο­τί­ουν φόρο τιμής ‑μέσω δια­δι­κτύ­ου φέτος, από σήμε­ρα και στη συνέ­χεια στον Εθνι­κό Ποι­η­τή της Κού­βας, Nicolás Guillén, τιμώ­ντας την 118η επέ­τειο της γέν­νη­σής του.

Το Ίδρυ­μα που φέρει το όνο­μα του (Fundación Nicolás Guillén), συντο­νί­ζει διά­φο­ρες δρα­στη­ριό­τη­τες μαζί με το Υπουρ­γείο Πολι­τι­σμού (Ministerio de Cultura — Mincult) και την Ένω­ση Συγ­γρα­φέ­ων και Καλ­λι­τε­χνών της Κού­βας (Unión de Escritores y Artistas de Cuba — Uneac) προ­κει­μέ­νου να ανα­δεί­ξει την κλη­ρο­νο­μιά του συγ­γρα­φέα εμβλη­μα­τι­κής ποί­η­σης όπως το Sóngoro Cosongo και τα Motivos de Son.

Nicolás Guillén Sóngoro cosongo

ℹ️  Σε αυτό το αφιέ­ρω­μα σε έναν από τους μεγα­λύ­τε­ρους υπε­ρα­σπι­στές της ταυ­τό­τη­τας του έθνους της Καραϊ­βι­κής, προ­στί­θε­νται η Ελβε­τι­κή Υπη­ρε­σία Ανά­πτυ­ξης και Συνερ­γα­σί­ας (Agencia Suiza para el Desarrollo y la Cooperación — Cosude) και οι θυγα­τρι­κές του Ιδρύ­μα­τος, τόσο στο νησί όσο και στη Δομι­νι­κα­νή Δημοκρατία.

Σύμ­φω­να με δελ­τίο τύπου, οι δρα­στη­ριό­τη­τες θα πραγ­μα­το­ποι­η­θούν σε διά­φο­ρες ψηφια­κές πλατ­φόρ­μες που σχε­τί­ζο­νται με το Ίδρυ­μα και άλλους πολι­τι­στι­κούς οργα­νι­σμούς, προ­κει­μέ­νου να τηρη­θούν τα υγειο­νο­μι­κά μέτρα που επι­βάλ­λο­νται από την παν­δη­μία Covid19.

ℹ️  Η πρε­μιέ­ρα έγι­νε ήδη οπτι­κο­α­κου­στι­κά με ένα καλ­λι­τε­χνι­κό έργο από τον κου­βα­νέ­ζο τρα­γου­δι­στή Osdalgia και τον ηθο­ποιό Jorge Enrique Caballero, σε παρα­γω­γή του Mincult και του Ιδρύματος.
Επι­πλέ­ον ανα­κοι­νώ­θη­κε πως οι εορ­τα­σμοί για την 90ή επέ­τειο του Motivos de son θα συνε­χι­στούν, με ένα κεί­με­νο που δημο­σιεύ­θη­κε για πρώ­τη φορά το 1930 στο τμή­μα Ideales de una raza του περιο­δι­κού Diario de la Marina.

Nicolás Guillén

Από την αρχή της προη­γού­με­νης εβδο­μά­δας, διά­φο­ρες δημο­σιεύ­σεις έχουν δια­δώ­σει άρθρα που ανα­δει­κνύ­ουν τη φιγού­ρα του Guillén, όπως το blog Son D ‘Papel και το ψηφια­κό περιο­δι­κό La Jiribilla.
Εν τω μετα­ξύ, κοι­νο­ποι­ή­θη­καν στο YouTube, οπτι­κο­α­κου­στι­κές κάψου­λες με παι­διά, εφή­βους και νέους, που συν­δέ­ο­νται με το έργο του ιδρύ­μα­τος που ανα­δει­κνύ­ουν τη σημα­σία της γνώ­σης και της ανά­γνω­σης του Εθνι­κού Ποιητή.
Μετα­ξύ των δρά­σε­ων της ημέ­ρας αφιε­ρώ­μα­τος υπάρ­χουν επί­σης ζωντα­νές παρου­σιά­σεις, ανα­γνώ­σεις ποί­η­σης, δια­γω­νι­σμοί έρευ­νας και δημιουρ­γί­ας, ραδιο­φω­νι­κά προ­γράμ­μα­τα και εικο­νι­κά πάνελ, τα οποία θα πραγ­μα­το­ποι­η­θούν από το κοι­νω­νι­κό δίκτυο Facebook.

Ο Guillén ήταν ο πρώ­τος νικη­τής του Εθνι­κού Βρα­βεί­ου Λογο­τε­χνί­ας στην Κού­βα και σε όλη τη λογο­τε­χνι­κή του δημιουρ­γία διεκ­δί­κη­σε τη μαύ­ρη κουλ­τού­ρα μετα­ξύ των μιγά­δων και στις δια­πο­λι­τι­σμι­κές δια­δι­κα­σί­ες της αμε­ρι­κα­νι­κής ηπείρου.
Κατά την άπο­ψή του, οι μιγά­δες (ΣΣ |> el mestizo ‑η «μου­λά­τα ψυχή») υπήρ­ξε χαρα­κτη­ρι­στι­κό γνώ­ρι­σμα της Λατι­νι­κής Αμε­ρι­κής, ειδι­κά η ανα­φέ­ρε­ται στο «κου­βα­νι­κό χρώ­μα», των κρεολών.

Για πολ­λούς, ο Guillén ανα­δεί­χτη­κε σε εκπρό­σω­πο της πνευ­μα­τι­κής σύντη­ξης μετα­ξύ λευ­κών και μαύ­ρων στην Καραϊ­βι­κή και τη Λατι­νι­κή Αμε­ρι­κή, χρη­σι­μο­ποιώ­ντας τη γλώσ­σα του λαού, χωρίς να παρα­με­λή­σει την κοι­νω­νι­κή κρι­τι­κή και έδω­σε μια ρεα­λι­στι­κή προ­ο­πτι­κή στις ιστο­ρί­ες του, εμπνευ­σμέ­νη από αυθε­ντι­κό ιστο­ρι­κά στοιχεία.

Αβά­να, 10 Ιου­λί­ου (Prensa Latina)

Nicolás Guillén+Fidel

Ο Νικο­λάς Γκι­γιέν (Nicolás Cristóbal Guillén Batista) –δεί­τε και |>εδώ<|, γεν­νή­θη­κε στo Camagüey (Καμα­γου­έι) 10- Ιουλ-1902 και πέθα­νε στην Αβά­να στις 16-Ιουλ-1989

Το έργο του, συν­δέ­ε­ται με τις αφρο-κου­βα­νι­κές παρα­δό­σεις, ενώ ο ίδιος θεω­ρεί­ται ο ανώ­τα­τος εκπρό­σω­πος της λεγό­με­νης «poesía negra» (μαύ­ρης ποί­η­σης) της Κεντρι­κής Αμε­ρι­κής μία από τις μεγα­λύ­τε­ρες προ­σω­πι­κό­τη­τες του πολι­τι­σμού του νησιού της επα­νά­στα­σης και από πολ­λούς ο εθνι­κός ποι­η­τής της Κούβας.

Σπού­δα­σε νομι­κά για ένα χρό­νο στην Αβά­να, πριν φύγει από το πανε­πι­στή­μιο και επι­στρέ­ψει στη γενέ­τει­ρά του, όπου εργά­στη­κε ως τυπο­γρά­φος και αφιε­ρώ­θη­κε στη δημο­σιο­γρα­φία στο εκδο­τι­κό El Camagüeyano, από τις σελί­δες του οποί­ου ξεκί­νη­σε επί­σης τη λογο­τε­χνι­κή του δραστηριότητα.

Η ποί­η­σή του αντλεί στοι­χεία από τη λαϊ­κή παρά­δο­ση και παρα­πέ­μπει συχνά στο ιδιαί­τε­ρο μου­σι­κό ύφος των τρα­γου­διών και των χορών της Κούβας.
Μετά την Επα­νά­στα­ση δια­δρα­μα­τί­ζει σημα­ντι­κό ρόλο στην Εθνι­κή Ένω­ση Συγ­γρα­φέ­ων και Καλ­λι­τε­χνών διευ­θύ­νο­ντάς την μέχρι το θάνα­τό του, το 1989.

ℹ️  Το 1954 έλα­βε το βρα­βείο «Στά­λιν» (από το 1956 βρα­βείο Λένιν) μαζί με τον Μπ. Μπρεχτ κά.
Είχε προ­τα­θεί για Νόμπελ και τα έργα του έχουν μετα­φρα­στεί σε περισ­σό­τε­ρες από 30 γλώσσες.

Από το 1925 ο Νικο­λάς Γκι­γιέν εγκα­τα­στά­θη­κε στην πρω­τεύ­ου­σα Αβά­να, όπου συμ­με­τεί­χε ενερ­γά στις πολι­τι­στι­κές και πολι­τι­κές κινη­το­ποι­ή­σεις με απο­τέ­λε­σμα να συλ­λη­φθεί επα­νει­λημ­μέ­να και να εξοριστεί.
Το 1937, όταν είχε ήδη δημο­σιεύ­σει τα τρία πρώ­τα του βιβλία, προ­σχώ­ρη­σε στο Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα της Κού­βας, μετά από προ­τρο­πή του φίλου του και επί­σης ποι­η­τή Rubén Martínez Villena (Ρου­μπέν Μαρ­τί­νεζ Βιλέ­να – ΣΣ|> στε­λέ­χους του ΚΚ), και συμ­με­τεί­χε στο διά­ση­μο Συνέ­δριο por la Defensa de la Cultura ‑για την Άμυ­να του Πολι­τι­σμού, που πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε στη Βαλέν­θια μεσού­ντος του ισπα­νι­κού εμφύ­λιου, όπου γνώ­ρι­σε τους Pablo Neruda, Rafael Alberti, Federico García Lorca και Octavio Paz και έτσι το έργο του έγι­νε γνω­στό και στην Ευρώπη.

Fundación Nicolás Guillén logoNicolás Guillén

Με την επι­στρο­φή του στην Κού­βα, ο Νικο­λά Γκι­λίν επι­με­λή­θη­κε ως διευ­θυ­ντής του περιο­δι­κό Mediodía και συμ­με­τεί­χε στα πρω­το­πο­ρια­κά κινή­μα­τα από το βήμα των Gaceta del Caribe και Revista Avance.
Στη συνέ­χεια πέρα­σε χρό­νια στην εξο­ρία, ταξι­δεύ­ο­ντας στη Νότια Αμε­ρι­κή και με το θρί­αμ­βο της επα­νά­στα­σης το 1959 επέ­τρε­ψε στο νησί, όπου –πάντα μάχι­μος, κατέ­λα­βε διά­φο­ρες υπεύ­θυ­νες θέσεις (όπως η προ­ε­δρία της Ένω­σης Συγ­γρα­φέ­ων, από το 1961) και εξέ­χου­σες διπλω­μα­τι­κές αποστολές.

Το ποιητικό έργο του Nicolas Guillén

Η λογο­τε­χνι­κή του δρα­στη­ριό­τη­τα  ξεκί­νη­σε στον μετα­μο­ντερ­νι­σμό, αν και σύντο­μα η παρα­γω­γή του εγγρά­φη­κε στη λεγό­με­νη ρεα­λι­στι­κή γραμ­μή των πολ­λα­πλών κου­βα­νι­κών πρω­το­πο­ρια­κών κινη­μά­των, καλ­λιερ­γώ­ντας όπως κανέ­νας άλλος συγ­γρα­φέ­ας τη λεγό­με­νη «μαύ­ρη ποί­η­ση», μια τάση που εμφα­νί­στη­κε γύρω στο 1930 το Αντίλλες.

Se  acabó

(Son)
Te lo prometió Martí / y Fidel te lo cumplió;
ay Cuba, ya se acabó / se acabó por siempre aquí,
se acabó
Ay Cuba, que si, que si, se acabó …

Τέρ­μα πια! (Σε ρυθ­μό Son «Σον»)
Στο υπο­σχέ­θη­κε ο Μαρτί
κι ο Φιντέλ το ’κανε πράξη
Κού­βα…, πάει, τέρ­μα πια!,
τέρ­μα και ποτέ ξανά, τέρ­μα πια.
ω Κού­βα, ναι, γλυ­κιά μου, Se  acabó

Όντας ο ίδιος mulato (=μιγάς), εξέ­φρα­σε με μια ιδιαί­τε­ρη ρυθ­μι­κή αίσθη­ση τη θεμα­τι­κή mestizaje, σε ένα κοι­νω­νι­κό και πολι­τι­κό πλαί­σιο που κατάγ­γελ­λε τη σκλη­ρή κατα­πί­ε­ση ‑στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα υπο­δού­λω­ση, του λαού
Η αρχή της καριέ­ρας του χαρα­κτη­ρί­στη­κε από αφρο-κου­βα­νι­κά ακούσματα.

Οι Motivos de son (1930) και Sóngoro cosongo (1931) ανή­κουν σε αυτήν την πρώ­τη περίοδο.
Λίγο αργό­τε­ρα, με τη West Indies Limited (1934), απο­μα­κρύν­θη­κε από τον απλό ρυθ­μό, στρε­φό­με­νος σε μαχη­τι­κές νότες για να ενσω­μα­τώ­σει την πολι­τι­κή και αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κή δια­μαρ­τυ­ρία του.

Nicolás Guillén

Ο Nicolás Guillén με τον ποι­η­τή της Νικα­ρά­γουα Ernesto Cardenal (Ερνέ­στο Καρντέναλ)

Το πιο γνω­στό ποί­η­μα αυτού του βιβλί­ου, η  Balada de los dos abuelos (Μπα­λά­ντα των δύο παπ­πού­δων), έδει­ξε την ώρι­μη απο­δο­χή κοι­νής κατα­γω­γής των Αφρι­κα­νών και των Ισπα­νό­φω­νων: ο λευ­κός παπ­πούς και ο μαύ­ρος παπ­πούς, που και οι δύο δέχτη­καν στο πετσί τους τη σκλη­ρό­τη­τα του δουλεμπορίου.

Ποι­ή­μα­τα όπως το Sensemayá (ΣΣ |> Αφρι­κα­νι­κή θεό­τη­τα με μορ­φή φιδιού — 1934) και το La muerte del Ñeque τα εμπνεύ­στη­κε από τις αφρι­κα­νι­κές τελε­τές και παρα­δό­σεις, χωρίς αυτό να σημαί­νει απόρ­ρι­ψη του λευ­κού πολιτισμού.

Sensemayá (σε ελεύ­θε­ρη μετάφραση)

Μαγιό­μπε-μπό­μπε-μαγιο­μπέ!
Μαγιόμπε-μπόμπε-μαγιομπέ!

Η οχιά με τα δυο γυά­λι­να μάτια,
νατη η οχιά, φιδο­γυ­ρί­ζει στο ραβδί
με τα γυά­λι­να μάτια,
με τα γυά­λι­να μάτια.

Περ­πα­τά­ει χωρίς πόδια
και τρυ­πώ­νει στο χορ­τά­ρι ‑η οχιά
περ­πα­τώ­ντας τρυ­πώ­νει στο χορτάρι,
χωρίς πόδια.

Μαγιό­μπε-μπό­μπε-μαγιο­μπέ!

Χτύ­πα τη με το πελέ­κι να πεθάνει!
χτύ­πα τη!
Μην τη χτυ­πή­σεις με το πόδι, για­τί δαγκάνει,
όχι με το πόδι, θα την κοπανήσει!
Sensemayá, η οχιά,
Sensemayá με τα μάτια της,
Σεν­σε­μα­γιά, με τη γλώσ­σα της,
Sensemayá,
Σεν­σε­μα­γιά, με το στό­μα της,

Η πεθα­μέ­νη οχιά να φάει δεν μπορεί
η πεθα­μέ­νη οχιά ούτε να πιει μπορεί,
δεν μπο­ρεί να σφυρίξει,
δεν μπο­ρεί να δει… Sensemayá

Sensemayá

Η πεθα­μέ­νη οχιά δεν μπο­ρεί να περπατήσει
η πεθα­μέ­νη οχιά δεν μπο­ρεί να σου ορμήσει
δεν μπο­ρεί να ανασάνει,
δεν μπο­ρεί να δαγκάνει…

Μαγιό­μπε-μπό­μπε-μαγιο­μπέ!
Σεν­σε­μα­γιά, η οχιά…
Μαγιόμπε-μπόμπε-μαγιομπέ!
Σεν­σε­μα­γιά, δεν σαλεύει…
Μαγιόμπε-μπόμπε-μαγιομπέ!
Σεν­σε­μα­γιά, η οχιά…
Μαγιόμπε-μπόμπε-μαγιομπέ!
Σεν­σε­μα­γιά, είναι νεκρή!

ℹ️  Το ποί­η­μα του Guillen έχει ανα­φο­ρές σε ένα τελε­τουρ­γι­κό Αφρο-Καραϊ­βι­κής που εκτε­λεί­ται σκο­τώ­νο­ντας ένα φίδι:

Canto para matar una culebra: ¡Mayombe-bombe-mayombé! : ¡Mayombe-bombe-mayombé! : ¡Mayombe-bombe-mayombé! : La culebra tiene los ojos de vidrio: la culebra viene y se enreda en un palo: Con sus ojos de vidrio, en un palo: Con sus ojos de vidrio: La culebra camina sin patas: La culebra se esconde en la yerba: Caminando se esconde en la yerba: Caminando sin patas: ¡Mayombe-bombe-mayombe! : ¡Mayombe-bombe-mayombé! : ¡Mayombe-bombe-mayombé!
ℹ️  Δοξα­σί­ες «Santería» ή «La Regla Lucumi» που προ­ήλ­θαν από τις κοι­νω­νί­ες του Νέου Κόσμου, ανά­με­σα στις οποί­ες η Κού­βα δέχθη­κε το μεγα­λύ­τε­ρο μείγ­μα αφρι­κα­νι­κής κατα­γω­γής ‑από όλα τα μέρη της ακτής και της ενδο­χώ­ρας της Δυτι­κής Αφρι­κής, με τον αριθ­μό τους να επι­σκιά­ζει όλες τις αξιό­πι­στες εκτι­μή­σεις του αριθ­μού των αιχ­μα­λώ­των που μετέ­φε­ραν σε ολό­κλη­ρες τις ΗΠΑ: 500–700.000 Αφρι­κα­νών έφτα­σαν στην Κού­βα, η πλειο­ψη­φία τους τον 19ο αιώνα.
Το μέγε­θος, η ποι­κι­λο­μορ­φία και η συνε­χής ανα­πλή­ρω­ση αυτού του πλη­θυ­σμού οδή­γη­σαν στην ανά­πτυ­ξη ενός πλού­του τελε­τουρ­γι­κών με ρίζες στην Αφρι­κή, ακό­μη και μετά το τέλος του δουλεμπορίου.Nicolás Guillén Cartel

Οι θεοί της Δυτι­κής Αφρι­κής ονο­μά­ζο­νται  Orisha  στην Yoruba,  oricha  στα ισπα­νι­κά. Οι άνθρω­ποι της Yoruba μιλούν επί­σης για ένα υπέρ­τα­το ον, Olorun ή Olodumare, του οποί­ου η δύνα­μη ή η ενέρ­γεια-ζωή, που ονο­μά­ζε­ται  ashe, εκδη­λώ­νε­ται τόσο από τα προ­γο­νι­κά πνεύ­μα­τα όσο και από το  orisha .
Στην Κού­βα, όπως και στην Αϊτή, οι θεοί της Δυτι­κής Αφρι­κής ενώ­θη­καν με Ρωμαιο­κα­θο­λι­κούς αγί­ους σε συγκρη­τι­στι­κές (αμαλ­γα­μα­τι­στι­κές)  σχέσεις.
Στην Κού­βα, ο βασι­λιάς του κεραυ­νού, που ονο­μά­ζε­ται Shango στην Yoruba και Chango στα Ισπα­νι­κά, ταυ­τί­ζε­ται με την Αγία Βαρβάρα.
Ο Όγκαν, ο άρχο­ντας του σιδή­ρου και της τεχνο­λο­γί­ας, ταυ­τί­ζε­ται με τον Άγιο Γεώρ­γιο, ο Άι Μπα­μπα­λού (Babalú Ayé)  ταυ­τί­ζε­ται με τον Άγιο Λάζα­ρο και η Yemaya, θεά της θάλασ­σας, με την Πανα­γία της Ρέγλας, την προ­στά­τι­δα ενός προ­ά­στιου της Αβάνας.
Όλο και περισ­σό­τε­ρο, πολ­λοί στην Αφρο-Καραϊ­βι­κή παρά­δο­ση προ­τι­μούν να το ονο­μά­ζουν La Regla Lucumi , «η τάξη του Lucumi» ή « La Regla de Ocha », «η τάξη των  orichas ».
Ο όρος  Lucumi  λέγε­ται ότι προ­έρ­χε­ται από ένα χαι­ρε­τι­σμό της Γιο­ρού­μπα που σημαί­νει, «φίλε μου».

Στο μου­σι­κό ποί­η­μα Sensemayá συνα­ντά­με έναν «ειδι­κό» που είναι γνω­στός ως mayombero — πεπει­ρα­μέ­νο στον τομέα της ιατρι­κής βοτά­νων, καθώς και ηγέ­της των τελετών.
Στο Sensemayá , ο mayombero οδη­γεί το τελε­τουρ­γι­κό που προ­σφέ­ρει θυσία φιδιού σε κάποιον θεό, ίσως τον Babalú Ayé.
Αυτός ο θεός, που δια­δό­θη­κε ως Babalu στις ΗΠΑ από τον Desi Arnaz, είναι το αφρο-κου­βα­νι­κό πνεύ­μα που έχει μαγι­κές δυνά­μεις ‑μετα­ξύ άλλων να θερα­πεύ­σει ή να εξα­πλώ­σει λοιμό.
Ένα από τα κύρια κίνη­τρα στο Sensemayá βασί­ζε­ται σε αυτή τη λέξη (mayombero) και το άσμα «mayombe, bombe mayombé», είναι παρά­δειγ­μα της επα­νά­λη­ψης αλά Guillén, που προ­έρ­χε­ται από μια πραγ­μα­τι­κή τελετή.

ℹ️  Δεί­τε & <|granma.cu/cultura|>

Nicolás Guillén cervantesvirtual

Ο Nicolas Guillén συνέ­χι­σε να εξε­λίσ­σε­ται προς την κατεύ­θυν­ση των πολι­τι­κών και κοι­νω­νι­κών ανη­συ­χιών με τα Cantos para soldados y sones para turistas (τρα­γού­δια για τους στρα­τιώ­τες και ήχοι για τους του­ρί­στες ‑1937), όπου δια­τη­ρού­σε ακό­μα τις δικές του μορ­φές αφρο-κου­βα­νι­κού τρα­γου­διού και χορού.

Ταυ­τό­χρο­να, ωστό­σο, ορι­σμέ­να από τα στι­λι­στι­κά χαρα­κτη­ρι­στι­κά που κυριαρ­χού­σαν στον μετέ­πει­τα λυρι­σμό του ήταν ήδη εμφα­νή, όπως οι «συντα­κτι­κές» παρα­βά­σεις που εμφα­νί­στη­καν ήδη στην ποί­η­ση του ιδρυ­τή του Φου­του­ρι­σμού, του Ιτα­λού Filippo Tommaso Marinetti και της συχνής χρή­σης του «jitanjáforas» (ΣΣ |> λέξεις χωρίς νόη­μα που χρη­σι­μο­ποιού­νται για το άκου­σμα ή την υπο­βλη­τι­κή τους δύνα­μη) που χαρα­κτή­ρι­ζαν το έργο του κου­βα­νέ­ζι­κου πρω­το­πό­ρου ποι­η­τή Mariano Brull, καθώς και την ομοιο­κα­τα­λη­ξία, τις επα­να­λή­ψεις ή την απαρίθμηση.

Την ίδια χρο­νιά του 1937 δημο­σί­ευ­σε, το Poemas en cuatro angustias y una esperanza (ποί­η­μα με τέσ­σε­ρις αγω­νί­ες και μια ελπί­δα), ένα κατη­γο­ρώ ενα­ντί­ον της βαρ­βα­ρό­τη­τας του ισπα­νι­κού εμφύ­λιου και της δολο­φο­νί­ας του Federico García Lorca.Guillen

Αργό­τε­ρα, αν και δια­τη­ρού­σε πάντα μια ιδιαί­τε­ρα δημο­φι­λή εκφρα­στι­κή σαφή­νεια, το ρυθ­μι­κό στοι­χείο μειώ­θη­κε υπέρ ενός υψη­λό­τε­ρου και πιο φιλό­δο­ξου τόνου από το El son entero (1947) στο La paloma de volar popular (1958) και τα επα­να­στα­τι­κά ποι­ή­μα­τά του Antología mayor (1964), όπου έδει­ξε τη πολι­τι­κή του δέσμευ­σή του με την κου­βα­νι­κή επα­νά­στα­ση, στο πλευ­ρό των κολα­σμέ­νων όπου γης

Επι­πλέ­ον, η ποί­η­σή του απη­χού­σε επί­σης τις νεο­ρο­μα­ντι­κές και μετα­φυ­σι­κές ανη­συ­χί­ες της στιγ­μής, όπως τη σημα­σία της αγά­πης και του θανάτου.

Άλλα έργα προς αυτή την κατεύ­θυν­ση ήταν το Tengo (1964), ύμνος στην Κού­βα της επα­νά­στα­σης, και στα Poemas de Amor, που εκδό­θη­καν την ίδια χρονιά.

Στη συνέ­χεια δημο­σί­ευ­σε τίτλους όπως το El gran zoo (Ο μεγά­λος ζωο­λο­γι­κός ‑1967), La rueda dentada (Το γρα­νά­ζι ‑1972), El diario de a diario (Το ημε­ρο­λό­γιο [χρο­νι­κό] ενός ημε­ρο­λό­γιου 1972) και Por el mar de las Antillas anda un barco de papel (1977).Nicolás Guillén EL GRAN ZOO Paperback – 1967

ℹ️ Ο Ζωο­λο­γι­κός Κήπος κυκλο­φό­ρη­σε στην Κού­βα μετά την πρώ­τη (!!) ελλη­νι­κή έκδο­ση, σε  μετά­φρα­ση, Γιάν­νη Ρίτσου, και μετά την έκδο­σή της, στα Γαλ­λι­κά, σε μετά­φρα­ση του Αϊτι­νού ποι­η­τήRené Depestre (Ρενέ Ντε­πέ­στρ — Seghers, 2η έκδο­ση ‑δίγλωσ­ση 1967)

 

Επι­πλέ­ον, στο Prosa de prisa (1975–1976) συνέ­λε­ξε μια επι­λο­γή από τα δημο­σιο­γρα­φι­κά του έργα. Και ακό­μη και μέσα στην ποί­η­σή του, αξί­ζει να επι­ση­μαν­θούν τα μονα­δι­κά Poemas para niños y mayores de edad ποι­ή­μα­τα για παι­διά και ενή­λι­κες (1977), ένα βιβλίο στο οποίο συνέ­χι­σε να απο­δει­κνύ­ει τη μεγά­λη του ικα­νό­τη­τα να συν­δυά­ζει δια­φο­ρε­τι­κές ανη­συ­χί­ες και να βρί­σκει συνε­χώς ανα­νε­ω­μέ­νες μορ­φές έκφρασης.

Πηγή (+ περισ­σό­τε­ρες φωτο)

 

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο