ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΡΓΙΑ: Και δεν είναι μόνο οι εμπο­ρο­ϋ­πάλ­λη­λοι. Σήμε­ρα αυτοί, αύριο όλοι οι εργα­ζό­με­νοι. Αυτή η κατά­στα­ση, αν γίνει καθε­στώς και γενι­κευ­τεί, θα ανοί­ξει τον ασκό του Αιό­λου για τις εργα­σια­κές σχέ­σεις κι άλλων κλά­δων, που έτσι κι αλλιώς έχουν χτυ­πη­θεί τα τελευ­ταία χρόνια.

ΠΥΡΟΒΟΛΩΝΤΑΣ ΕΝΑ «ΠΤΩΜΑ»… Στην προ­σπά­θειά τους να θολώ­σουν τα νερά και να απο­σπά­σουν την προ­σο­χή του λαού από τα πραγ­μα­τι­κά προ­βλή­μα­τά του και τους υπαί­τιούς τους, επι­λεγ­μέ­νες «ειδή­σεις» περ­νούν μέσα από μεγε­θυ­ντι­κό φακό την ίδια στιγ­μή που οι σημα­ντι­κές ειδή­σεις δια­στρε­βλώ­νο­νται η αποκρύπτονται.

“ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΑΠΑΤΕΩΝΑΣ”… Αν και έφυ­γε από το ΠΑΣΟΚ, ο Πάγκα­λος παρα­μέ­νει φανα­τι­κός ―φανα­τι­κό­τε­ρος από ποτέ― πασό­κος. Ως… άνδρας επι­φα­νής ενός αόρα­του «κόμ­μα­τος» που στις γραμ­μές του βρί­σκουν στέ­γη μέλη και οπα­δοί πολ­λών κομ­μά­των, επι­με­λώς περι­φέ­ρει τη γρα­φι­κό­τη­τά του αγω­νιώ­ντας να ξεπλη­ρώ­σει μέχρι δεκά­ρας τα «χρέη» του απέ­να­ντι στους εντο­λο­δό­χους του.

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ Ή ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ: Η πρε­μιέ­ρα του «Ατέ­χνως» συμπί­πτει με μια σημα­ντι­κή ιστο­ρι­κή επέ­τειο: τη δολο­φο­νία της Ρόζας Λού­ξε­μπουργκ και του Καρλ Λίμπ­κνεχτ από τα φασι­στι­κά Φράι­κορ­πς υπό τις εντο­λές του σοσιαλ­δη­μο­κρά­τη Έμπερτ.

Ο ΛΑΚΗΣ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΤΟ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ: Όσο βιρ­τουό­ζος και να είσαι, ακό­μα και αν η φανέ­λα σου γρά­φει Λαζό­που­λος, κάποια στιγ­μή θα σε «τσι­μπή­σει» ένα σκλη­ρό «τάκλιν» του αντι­πά­λου. Πολύ περισ­σό­τε­ρο όταν ο αντί­πα­λος σε έχει άχτι επει­δή κάνο­ντας «θέα­τρο» προ­σπα­θείς να του κλέ­ψεις την εύνοια του διαιτητή.

ΟΙ ΑΠΕΡΓΙΕΣ ΔΕ ΣΚΗΝΟΘΕΤΟΥΝΤΑΙ: Αντί ο αρθρο­γρά­φος της Αυγής να εστιά­σει στις υπαρ­κτές αδυ­να­μί­ες της ται­νί­ας εστιά­ζει στο περιε­χό­με­νο της ίδιας της απερ­γί­ας και ενο­χλεί­ται από τους συνειρ­μούς που προ­κα­λούν οι εικό­νες και τα συμπε­ρά­σμα­τα που κατα­λή­γει το ντοκιμαντέρ.

ΔΕ ΘΕΛΟΥΜΕ ΘΛΙΜΜΕΝΟΥΣ ΣΤΗ ΓΙΟΡΤΗ ΜΑΣ: Οι αστι­κές εκλο­γές δεν είναι απλά η γιορ­τή της δημο­κρα­τί­ας, αλλά το πανη­γυ­ρά­κι της αστι­κής δημο­κρα­τί­ας. Και οι κομ­μου­νι­στές κύριε;

ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕΤΕ; Κατα­δι­κά­ζε­τε απε­ρί­φρα­στα το τρο­μο­κρα­τι­κό χτύ­πη­μα στο Παρίσι;

Τι ακρι­βώς καλού­μα­στε να κατα­δι­κά­σου­με όμως; Τους τζιχαντιστές;

Και τι γίνε­ται με αυτούς που τους εξέ­θρε­ψαν και τους εξόπλισαν;

ΜΕ ΤΙΣ ΑΓΟΡΕΣ: Εκχω­ρή­σα­τε οικειο­θε­λώς τις ζωές σας στις «αγο­ρές», ψηφί­ζο­ντας επί δεκα­ε­τί­ες τα κόμ­μα­τα τους και τώρα αν και κλα­ψου­ρί­ζε­τε για­τί σας εγκλώ­βι­σαν στην ακραία φτώ­χεια, ετοι­μά­ζε­στε να τα ξανα­ψη­φί­σε­τε, είτε τα παλιά είτε τα και­νούρ­για κι αρνεί­στε να συντα­χθεί­τε με την μονα­δι­κή πολι­τι­κή δύνα­μη που εγγυά­ται την απε­λευ­θέ­ρω­ση σας απ’ αυτές…