Mε αφορμή το άρθρο του Πάνου Αλεπλιώτη — Ένα σχόλιο από μία χορτοφάγο

Επι­στο­λή — σχό­λιο της Φαί­ης Λιά­ρα //

Εγώ δεν τρώω ζώα ούτε ζωι­κά προ­ϊ­ό­ντα εδώ και πάρα πολ­λά χρό­νια. Δεν μπο­ρώ να θυμη­θώ αν ήταν το 2007 που τα έκο­ψα όλα ή λίγο πιο μετά. Για τα ζώα όμως. Για ηθι­κούς λόγους. Μπο­ρεί ο καθέ­νας να ενη­με­ρω­θεί σχε­τι­κά εδώ για την φρί­κη που βιώ­νουν τα ζώα στον βωμό του κέρ­δους. Δεν άλλα­ξε σε τίπο­τα η καθη­με­ρι­νό­τη­τά μου και η κοι­νω­νι­κή μου ζωή, αυτή άλλα­ξε με τα τερά­στια προ­βλή­μα­τα που βιώ­νου­με με τα αδέ­σπο­τα για πολ­λούς λόγους, από τα πολ­λά ζώα που πρέ­πει να περι­θάλ­πτου­με μέχρι τα έξο­δα για αυτά.

Όταν δια­βά­ζω όμως ανθρώ­πους που υπο­στη­ρί­ζουν με πάθος ότι η αλλα­γή δια­τρο­φής και κατα­να­λω­τι­κών συνη­θειών θα σώσουν τον πλα­νή­τη, θα τον γλι­τώ­σουν από την φτώ­χεια, θα φέρουν την ειρή­νη και την επα­νά­στα­ση, νιώ­θω μια τερά­στια απελπισία.

Όπως την νιώ­θω όμως για πολ­λά άλλα ζητή­μα­τα. Και οι άνθρω­ποι που ασχο­λού­νται με τα ζώα και το περι­βάλ­λον, άνθρω­ποι της επο­χής μας είναι, όπου η ιδε­ο­λο­γι­κή θολού­ρα και η κατα­συ­κο­φά­ντη­ση ιδε­ο­λο­γιών του ανθρω­πι­σμού, επι­κρα­τεί. Η καζού­ρα, ο χλευα­σμός, η απα­ξί­ω­ση και οι επι­θέ­σεις που βιώ­νουν δεν τιμά­νε όσους συμ­με­τέ­χουν σε αυτά. Ο εχθρός δεν είναι ποτέ ο λαός και οι προ­βλη­μα­τι­σμοί του.

Στον χώρο των δικαιω­μά­των των ζώων και της προ­στα­σί­ας του περι­βάλ­λο­ντος βέβαια βρή­καν άπλε­το περι­θώ­ριο ιδε­ο­λο­γι­κού ξεπλύ­μα­τος και κέρ­δους, άπει­ροι. Κάτι όμως που συμ­βαί­νει δυστυ­χώς σε κάθε κίνη­μα, ο απο­λί­τι­κος, ατα­ξι­κός δικαιω­μα­τι­σμός, το green και pink washing, δεν μπο­ρούν να ανα­λυ­θούν σε ένα σχόλιο.

Ο καπι­τα­λι­σμός θα βρει τρό­πους να επι­βιώ­σει, να κερ­δο­φο­ρή­σει από τις ευαι­σθη­σί­ες σου, να εμφα­νί­ζε­ται ως σωτή­ρας την ίδια ώρα που είναι ο θύτης. Θα σου που­λή­σει και το σχοι­νί που θα κρεμαστείς.