The Artist: φόρος τιμής στην εποχή του βωβού κινηματογράφου με 5 Όσκαρ στο Ertflix _φωτο🎥βίντεο

Από τότε που είδα πριν 13+ χρό­νια την debonair κωμω­δία με εκεί­νη την εκλε­πτυ­σμέ­νη γοη­τεία την “ελα­φρό­τη­τα”, τον ρομα­ντι­σμό απροσ­δό­κη­τα παθια­σμέ­νο, την (κυριο­λε­κτι­κά και μετα­φο­ρι­κά) “σιω­πη­λή” ιστο­ρία αγά­πης μου έμει­νε το (ρητο­ρι­κό) ερώ­τη­μα αν η 7^η τέχνη ήταν πιο αγνή όταν ήταν βουβή.

Γρά­φει ο \\ Αστέ­ρης Αλα­μπής _Μίδας

Η ιστο­ρία είναι μια παραλ­λα­γή ενός θέμα­τος από το A Star Is Born (που ξανα­γυ­ρί­στη­κε από τότε πάνω από 20 φορές _με πιο γνω­στή εκεί­νη με Barbra Streisand Kris Kristofferson & Gary Busey). Ένας ηλι­κιω­μέ­νος, καθιε­ρω­μέ­νος σταρ βοη­θά μια ταλα­ντού­χα νεα­ρή γυναί­κα στο μονο­πά­τι προς τη φήμη, για να δει την καριέ­ρα του να πέφτει καθώς μπαί­νει στα σκα­ριά. Είναι ένα φλερτ στο οποίο ο άντρας είναι δάσκα­λος, μέντο­ρας και ερα­στής, μια αγά­πη που έγι­νε αδύ­να­τη από τη μοί­ρα και την αντι­στρο­φή της θέσης. Η σαρ­κι­κή ολο­κλή­ρω­ση είναι άσχε­τη: οι συναλ­λα­γές εξου­σί­ας και δια­ση­μό­τη­τας που εμπλέ­κο­νται είναι πιο σέξι από το σεξ.

Μια αστεία και τρυ­φε­ρή ται­νία _σχεδόν σιω­πη­λή του Γάλ­λου σκη­νο­θέ­τη Michel Hazanavicius, για την ασπρό­μαυ­ρη βωβή επο­χή του Χόλι­γουντ, με μια συνε­χή ορχη­στρι­κή παρ­τι­τού­ρα από τον Ludovic Bource.

Βρι­σκό­μα­στε στο 1927 και ο George Valentin (που υπο­δύ­ε­ται ο Jean Dujardin), είναι ένας τολ­μη­ρός και αξια­γά­πη­τος αστέ­ρας του βωβού κινη­μα­το­γρά­φου, προι­κι­σμέ­νος με υπερ­πραγ­μα­τι­κή ομορ­φιά με φρύ­δια και μου­στά­κι που μοιά­ζουν με πινε­λιές από πενά­κι σκι­τσο­γρά­φου. Το σήμα κατα­τε­θέν του είναι να εμφα­νί­ζε­ται πάντα στην οθό­νη παρέα με το αξιο­λά­τρευ­το μικρό σκυ­λά­κι του, Uggie, επί­σης φιλα­ρά­κι εκτός οθό­νης τόσο πολυ­μή­χα­νος και θαρ­ρα­λέ­ος όσο η Lassie. Ο Βαλε­ντίν είναι, φυσι­κά, λίγο σαν τον Ρού­ντολφ Βαλε­ντί­νο, ίσως πιο προ­φα­νώς στον ρόλο του μυστη­ριώ­δους τυχο­διώ­κτη που προ­τι­μού­σε, και επί­σης σαν τον Gene Kelly, στο ανοι­χτό­χρω­μο χαμό­γε­λό του. Επί­σης, με το καπέ­λο, τη λευ­κή γρα­βά­τα και τις ουρές του, θυμί­ζει πολύ τον Μορίς Σεβαλιέ.

Ο Valentin βρί­σκε­ται στο top του παι­χνι­διού του καθώς τον βρί­σκου­με στα συναρ­πα­στι­κά εγκαί­νια της νέας του ται­νί­ας A Russian Affair, μια πολι­τι­κά λοξή ιστο­ρία στην οποία φαί­νε­ται να υπο­δύ­ε­ται έναν αερο­πό­ρο και έναν τυχο­διώ­κτη στρα­τιώ­τη που μάχε­ται για την ανε­ξαρ­τη­σία της Γεωρ­γί­ας. Οι Ρώσοι κακοί φαί­νο­νται να βασα­νί­ζουν τον χαρα­κτή­ρα του στην εναρ­κτή­ρια σκη­νή, με ηλε­κτρό­δια τοπο­θε­τη­μέ­να στο κρα­νίο του, προ­σπα­θώ­ντας να τον κάνουν να μιλή­σει. Αλλά δεν θα μιλή­σει, δημιουρ­γώ­ντας έτσι το σκη­νι­κό για πεί­σμα, επι­φυ­λα­κτι­κό­τη­τα, προ­σω­πι­κή ευα­λω­τό­τη­τα και φόβο για το μέλ­λον. Ανά­με­σα στο πλή­θος που ζητω­κραυ­γά­ζει έξω, μια αύρα ξεπερ­νά με κάποιο τρό­πο τη γραμ­μή της αστυ­νο­μί­ας και κατα­λή­γει να φιλά τον Valentin στο μάγου­λο _αυτά διαρ­κούν δευτερόλεπτα.

Αυτή είναι η Peppy Miller, την οποία υπο­δύ­ε­ται η γεν­νη­μέ­νη στην Αργε­ντι­νή ηθο­ποιός Bérénice Bejo, που εμφα­νί­στη­κε επί­σης στο πλευ­ρό του Dujardin στο κατα­σκο­πευ­τι­κό spoof του Hazanavicius το 2006 OSS 117: Cairo Nest of Spies (OSS 117: Απο­στο­λή στο Κάι­ρο _OSS 117: Le Caire, nid d’espions). Το φλερτ και ο έρω­τάς της μαζί του, της φέρ­νουν ένα διά­λειμ­μα στις φωτο­γρα­φί­ες και αυτή η όμορ­φη και καλο­συ­νά­τη νεα­ρή γυναί­κα κατα­φέρ­νει να εντυ­πω­σιά­σει τον λαμπε­ρό παρα­γω­γό του Τζορτζ, Αλ Ζίμερ (Τζον Γκού­ντμαν) αλλά και τον οξυ­δερ­κή, πιστό σοφέρ του Κλί­φτον (Τζέιμς Κρόμ­γου­ελ). Αλλά ο ίδιος ο Γιώρ­γος δεν είναι απα­τε­ώ­νας _παντρεμένος, αν και δυστυ­χι­σμέ­νος, και το πιο σημα­ντι­κό, η Peppy αγκα­λιά­ζει τη νέα τεχνο­λο­γία των ομι­λη­τών ενώ τα απορ­ρί­πτει με γκρί­νια ως μια απλή μόδα. Βρί­σκε­ται στην ανο­δι­κή κυλιό­με­νη σκά­λα της επι­τυ­χί­ας, προ­σπερ­νώ­ντας έναν Τζορτζ κατευ­θυ­νό­με­νο ανε­λέ­η­τα προς τα κάτω σαν  άνθρω­πος του χθες.

Τα πάντα για το The Artist πλη­σιά­ζουν στην τελειό­τη­τα: ειδι­κά η σεκάνς κοντά στην αρχή όπου βλέ­που­με δια­δο­χι­κές λήψεις για μια σκη­νή στην οποία ο Valentin πρέ­πει να χορέ­ψει για λίγο με την Peppy στη σκη­νή του πάρ­τι της ται­νί­ας του “gentleman’s excuse-me”. Πρώ­τα είναι απλώς άβο­λο, και μετά κατα­στρέ­φουν επα­νει­λημ­μέ­να το πλά­νο με το πτώ­μα, γελώ­ντας όλο και πιο ανε­ξέ­λεγ­κτα κάθε φορά (το σαστι­σμέ­νο, υπο­χω­ρη­τι­κό χαμό­γε­λο απο­τυ­πώ­νε­ται υπέ­ρο­χα). Και τότε η σκη­νή εγκα­τα­λεί­πε­ται, για­τί κοι­τά­ζο­νται με θανά­σι­μη σοβα­ρό­τη­τα, συνει­δη­το­ποιώ­ντας κάτι σημα­ντι­κό: Αυτή τη στιγ­μή έχουν ερωτευτεί.

Ο George είναι ιδιο­συ­γκρα­σια­κά απε­χθής να μιλή­σει. Η γυναί­κα του τον παρα­κα­λεί να της μιλή­σει στο ναδίρ της σχέ­σης τους, αλλά εκεί­νος δεν θα το κάνει, και η περη­φά­νια του σίγου­ρα δεν θα του επι­τρέ­ψει να συζη­τή­σει το ενδε­χό­με­νο να προ­σπα­θή­σει να ξαναρ­χί­σει την καριέ­ρα του στον ομι­λού­ντα, έχο­ντας χάσει το στέμ­μα του. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό: ο Τζορτζ, με τον μπερ­δε­μέ­νο και ζεστό του τρό­πο, πιστεύ­ει ότι το ομι­λούν της 7^ης τέχνης είναι απλά χαζό και ότι αυτός είναι καλ­λι­τέ­χνης. Η σιω­πή είναι τέχνη: αυτό που μετρά­ει είναι το θέα­μα και η έκστα­ση της θέα­σης. Και η ται­νία πάει με τα νερά του, βου­βή σιω­πη­λή, με υπό­τι­τλους αντί για δια­λό­γους μέχρι το τέλος – όταν ο Τζορτζ λέει κάτι που απο­κα­λύ­πτει έναν άλλο λόγο για την απρο­θυ­μία του να ακου­στεί, αλλά και για τις ευρω­παϊ­κές ρίζες της Hollywood Americana.

Περισ­σό­τε­ρα;
Δεί­τε ΕΔΩ την ται­νία στο Ertflix _
μόλις προ­χτές πρό­σθε­σε στη λίστα το διαμάντι
και σιγα­νό ποτα­μά­κι που τόλ­μη­σε το αδύνατο

Η κρι­τι­κή του flix.gr εδώ