Χρήστος Νταβαντζής: Έτσι τη γλίτωσε ο Ζέρβας…

Με την οπι­σθο­χώ­ρη­ση των εδε­σι­τών ο Ζέρ­βας, που ήταν στο Βουρ­γα­ρέ­λι, έφυ­γε κατευ­θυ­νό­με­νος προς την Πλά­κα. Περ­νώ­ντας απ’ τη Χώσε­ψη, στη θέση Αμπέ­λια, εμείς που ήμα­σταν στο παρα­τη­ρη­τή­ριο τον είδα­με καβά­λα στ’ άλο­γο με  την ακο­λου­θία του.  Ο Γιάν­νης Αγγέ­λης που ήταν μεγα­λύ­τε­ρος από εμάς, λέει: «Πάμε στον Κεδρά­κη να στή­σου­με ενέ­δρα, να τους καθα­ρί­σου­με;». «Ναι, πάμε!», λέμε όλοι μαζί με μια φωνή.

Τρέ­χου­με γρή­γο­ρα και φτά­νου­με στη θέση Κεδρά­κης. Σχε­δόν πενή­ντα μέτρα από εκεί που θα περ­νού­σε ο Ζέρ­βας με τους δικούς του ήταν ένας λοφί­σκος με μικρά δέντρα. Εκεί πιά­νου­με θέσεις, μαζεύ­ου­με γρή­γο­ρα πέτρες και φτιά­χνου­με πρό­χει­ρα προ­χώ­μα­τα. Ο Γιάν­νης είχε ένα αυτό­μα­το με δυο δεσμί­δες, ο Μάν­θος ένα μάου­ζερ γερ­μα­νι­κό «ταμ τουμ», εγώ είχα μια αρα­βί­δα ιτα­λι­κή και ο Λευ­τέ­ρης ένα μαυ­ρο­βού­νι­κο πιστό­λι και δυο χει­ρο­βομ­βί­δες, μια ιτα­λι­κή καπνο­γό­νου και μια εγγλέ­ζι­κη «μιλς». Κρυ­φτή­κα­με και περι­μέ­να­με να φτά­σουν στο σημείο που είχα­με στή­σει την ενέ­δρα. Το του­φε­κί­δι στα Λαύ­ρα και τον Άγιο Κοσμά συνε­χι­ζό­ταν. Λίγο προ­τού φτά­σουν ο Ζέρ­βας με το επι­τε­λείο του, λέει ξαφ­νι­κά ο Γιάννης:

― Ξέρε­τε, αυτό που πάμε να κάνου­με είναι παρά­νο­μο. Αύριο θα μας περά­σουν από ανταρ­το­δι­κείο και θα μας κρε­μά­σουν στην πλατεία.

― Τι είναι αυτά που λες Γιάν­νη; του λέω.

― Πρέ­πει να έχου­με εντο­λή για να κάνου­με τέτοιες πρά­ξεις. Δεν μπο­ρού­με να παίρ­νου­με πρωτοβουλίες.

Και έτσι ματαιώ­θη­κε η ενέρ­γειά μας. Παρα­μεί­να­με στη θέση μας. Μετά από λίγο πέρ­να­γε  ανυ­πο­ψί­α­στος ο Ζέρ­βας από μπρο­στά μας κι εμείς τον βλέ­πα­με και βρά­ζα­με από μίσος.[1]

Την άλλη μέρα κατε­βή­κα­με στο χωριό. Εκεί που ήμα­σταν στην πλα­τεία βλέ­που­με μια μικρή ομά­δα ελα­σί­τες. Ήταν του 5^ου Συντάγ­μα­τος και επι­κε­φα­λής ήταν ο ταγ­μα­τάρ­χης Που­λα­κά­κης. Τους καλω­σο­ρί­σα­με. Εγώ είχα αγω­νία. Ήθε­λα να μάθω αν πράγ­μα­τι ήταν έτσι τα πράγ­μα­τα, όπως έλε­γε ο Γιάν­νης και αν πρά­ξα­με σωστά. Διη­γή­θη­κα στον Που­λα­κά­κη τι κάνα­με την προη­γού­με­νη μέρα  και τον ρωτάω αν ήταν σωστό ή παρά­νο­μο. Αφού μας έδω­σε συγ­χα­ρη­τή­ρια μου απα­ντά­ει κατη­γο­ρη­μα­τι­κά: «Ήταν παρά­νο­μο. Αν το κάνα­τε, θα περ­νού­σα­τε ανταρ­το­δι­κείο, εδώ στην πλα­τεία». Και με ρωτά­ει: «Έρχε­σαι να σε πάρω μαζί μου;». «Πρέ­πει να ρωτή­σω την Οργά­νω­σή μου, αν με αφή­νουν», του απά­ντη­σα. H Οργά­νω­ση δεν με άφη­σε να φύγω απ’ τη Χώσεψη.

[1] Ο Γιάν­νης Αγγέ­λης αργό­τε­ρα πέρα­σε στο ΔΣΕ. Όταν γύρι­σε από την Τασκέν­δη, το 1979 περί­που, συνα­ντη­θή­κα­με στους Αγί­ους Αναρ­γύ­ρους Αττι­κής. Αφού χαι­ρε­τη­θή­κα­με η πρώ­τη του κου­βέ­ντα ήταν: «Χρή­στο, αν σκο­τώ­να­με τότε τον Ζέρ­βα ίσως το κίνη­μα να είχε κέρ­δος. Ας μας σκο­τώ­να­νε κι εμάς μετά». Ο Ζέρ­βας το 1947 έγι­νε Υπουρ­γός Δημό­σιας Τάξης και μάζε­ψε τους κομ­μου­νι­στές σε ξερο­νή­σια και φυλακές.

Από­σπα­σμα από το βιβλίο του Χρή­στου Ι. Ντα­βαν­τζή Όσα επέ­ζη­σαν στη μνή­μη… Οδοι­πο­ρι­κό μιας ζωής, Αθή­να 2016.

Το περιο­δι­κό ΑΤΕΧΝΩΣ (atexnos.gr)
σας προ­σκα­λεί στην παρου­σί­α­ση του βιβλίου

Όσα επέ­ζη­σαν στη μνή­μη… Οδοι­πο­ρι­κό μιας ζωής,
του Χρή­στου Ι. Νταβαντζή

Στην εκδή­λω­ση θα μιλήσουν:

Χρή­στος Τσιν­τζι­λώ­νης, Πρό­ε­δρος της Πανελ­λή­νιας Ένω­σης Αγω­νι­στών Εθνι­κής Αντί­στα­σης – Δημο­κρα­τι­κού Στρα­τού Ελλά­δας (ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ)

Κώστας Μαρα­γκου­δά­κης, Πρό­ε­δρος του Ιδρύ­μα­τος Περί­θαλ­ψης Ηλι­κιω­μέ­νων «Το Σπί­τι του Αγωνιστή»

Νίκος Πουρ­να­ράς, συνεκ­δό­της του περιο­δι­κού ΑΤΕΧΝΩΣ, επι­με­λη­τής του βιβλίου

Θα δια­βα­στούν απο­σπά­σμα­τα από το βιβλίο. Χαι­ρε­τι­σμό θα απευ­θύ­νει ο συγγραφέας.

Κυρια­κή 9 Οκτώ­βρη 2016, στις 18:00

Κινη­μα­το­γρά­φος Αλκυονίς
NEW STAR art cinema
Ιου­λια­νού 42–46, πλα­τεία Βικτωρίας
Τηλ: 210 8220 008

Είσο­δος ελεύθερη

Δια­βά­στε ακόμα:
Χρή­στος Ντα­βαν­τζής: Εμφύ­λιος στα Τζου­μέρ­κα – Μάχη του ΔΣΕ στη Χώσεψη

Περισ­σό­τε­ρα για την εκδή­λω­ση ΕΔΩ.
Για το βιβλίο και τον συγ­γρα­φέα ΕΔΩ.