Ο Blue Horizon _Γαλάζιος ορίζοντας για τον 36χρονο Αντώνη Καρυώτη (μέλος πολύτεκνης οικογένειας, που ζούσε στις εργατικές κατοικίες του Λασιθιού με τις αδερφές του) αποδείχτηκε τελικά μαύρος…
Μια ξερή ανακοίνωση της Ιατροδικαστικής Υπηρεσίας “ο θάνατός του αποδίδεται σε πνιγμό εντός ύδατος ‑λόγω εισρόφησης, εν αναμονή κι άλλων εργαστηριακών εξετάσεων _εντοπίστηκαν εκδορές και εκχυμώσεις στο πρόσωπό του, που πιθανόν να προκλήθηκαν από την πτώση” γράφηκαν οι τίτλοι τέλους της σύντομης ζωής του παλικαριού.Σύμφωνα με τα βίντεο που έχουν δει το φως της δημοσιότητας ο Αντώνης απωθήθηκε από μέλη του πληρώματος του Blue Horizon, στην προσπάθειά του να επιβιβαστεί στο πλοίο, με αποτέλεσμα να πέσει στη θάλασσα και στη συνέχεια βρέθηκε να παλεύει με τα κύματα και τα απόνερα που δημιουργούσαν οι έλικες από τις προπέλες του, αβοήθητος _ούτε σωσίβιο δεν πέταξαν, με αποτέλεσμα να πνιγεί.“Όλα καλά” κατά τον υπουργό Ναυτιλίας, Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη, στο σημείο “υπήρχε άνθρωπος του λιμενικού, ο οποίος έκανε αυτό που έπρεπε, να διακόπτει την κυκλοφορία των οχημάτων”. Ειδικότερα …κλπ. και όπως πάντα, ένιψε χείρας _διέταξε την διενέργεια ΕΔΕ (ένορκης διοικητικής εξέτασης).
Η διοίκηση της Attica Group στην οποία ανήκει το πλοίο με ανακοίνωσή της δηλώνει “βαθύτατα συγκλονισμένη”, επισημαίνοντας ότι (Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει) “συνεργάζεται με κάθε αρμόδια Αρχή για την πλήρη διαλεύκανση του συμβάντος”.
“Το δράμα είναι πως ό,τι ολέθριο γίνεται
αντί ν’ αποτελέσει ένα “κακό προηγούμενο προς αποφυγήν”,
καταντά μια άδεια για να γίνονται στο μέλλον χειρότερα.”
Ιάκωβος Καμπανέλλης_“Μαουτχάουζεν”
_
_
_“Η εταιρεία δεν φέρει καμία ευθύνη”…
Όπως πριν μερικούς μήνες μια άλλη εταιρία στα Τέμπη δεν έφερε καμία ευθύνη για τα 60 νεκρά παιδιά.
Όπως δεν φταίει η εργοδοσία που κάθε τρεις μέρες ένας εργάτης δολοφονείται στους χώρους δουλειάς.Καμία ευθύνη δε φέρει και το αστικό κράτος για τους πνιγμένους, τους καμένους,τους καταπλακωμένους στους σεισμούς.Για τα χημικά που αναπνέει ο λαός στη Δυτική Αττική, στη Δυτική Θεσσαλονίκη, στο Βόλο.Οπως δε φταίει το κράτος που δεν υπάρχουν γιατροί και νοσηλευτές, και για την ακρίβεια που είναι «εξωγενής». Και οι τράπεζες δεν φταίνε για τους ξεσπιτωμένους απ’ τους πλειστηριασμούς.Και σίγουρα καμία ευθύνη δεν φέρει η κυβέρνηση για τον πόλεμο που είναι τόσο μακριά, για τους ξεριζωμένους που πεθαίνουν κάπου στα σύνορα.Είναι η κακιά στιγμή_
Είναι η ατομική ευθύνη_
Είναι η κλιματική αλλαγή_
Είναι οι εξαχρειωμένοι_
Και οι παράφρονες ηγέτες_
Πάνω απ’ όλα η εταιρεία δε φέρει καμία ευθύνη
Είναι όλα τα άλλα εκτός απ’ το κέρδος…
Τις μέρες αυτές, οι εκλεκτοί των ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, αυτοί και οι άλλοι που στηρίζουν τα κέρδη λένε για όμορφες πόλεις…Μα δεν υπάρχουν όμορφες πόλεις με παιδιά χωρίς σχολεία, με γέροντες σε γηροκομεία που τα παίρνουν τα ποτάμια, αρρώστους χωρίς νοσοκομεία που τους παίρνουν σηκωτούς από μια φωτιά.Με εργαζόμενους που δουλεύουν 13 ώρες «από επιλογή», αφού το μεροκάματο δε φτάνει.Με το λαό να μην μπορεί να αναπνεύσει, με ένα φυσικό περιβάλλον στάχτη, στα πόδια των επενδυτών.Βλέποντας από τις οθόνες την αποκτήνωση, με «νόημα της ζωής» τα κέρδη.Κι όμως: Αυτές είναι οι όμορφες πόλεις για τους λίγους.Για εκείνους που «ο χρόνος είναι χρήμα» και τα καράβια τους φεύγουν «στο λεπτό».Για τους «επενδυτές» που τα δάση και ο φυσικός πλούτος είναι «οξυγόνο» για τα κέρδη τους.Για τους μετόχους των ιδιωτικών νοσοκομείων και κλινικών που βλέπουν ευκαιρίες, εκεί που ο λαός υποφέρει.Για τις τράπεζες που βλέπουν κέρδη, εκεί που ο λαός βλέπει το σπίτι του να χάνεται.Για τους ομίλους που βλέπουν «αναβάθμιση» εκεί που οι λαοί βλέπουν πόλεμο, καταστροφή και προσφυγιά.Όσοι θέλουν την καπιταλιστική ανάπτυξη αλλά δεν αντέχουν την αποκτήνωση, «θέλουν το σφαχτό μα χωρίς να δουν τα αίματα» όπως έλεγε ο Μπρεχτ.
Γιατί δεν υπάρχει κέρδος χωρίς εκμετάλλευση. Δεν υπάρχει δικαιοσύνη σε ένα άδικο σύστημα. Κι ούτε σχέδιο σε ένα σύστημα βασισμένο στο κυνήγι του κέρδους και την αναρχία της παραγωγής.Κι όποιος ψάχνει ανθρωπιά από ένα σύστημα που έχει προ πολλού αντικαταστήσει κάθε ανθρώπινη σχέση «με την πληρωμή της μετρητοίς» δεν θα την βρει στον αιώνα τον άπαντα.
Άλλοι κουνάνε το δάχτυλο στο λαό_
Λένε ότι φταίει πάνω απ’ όλα εκείνος_
- Γιατί χτίζει στα ρέματα και στα δάση, ενώ …
- Θα μπορούσε να έχει σπίτι φτηνό και προστατευμένο από τις φυσικές καταστροφές,
- Σε γειτονιές ανθρώπινες.
- Γιατί επιλέγει να δουλεύει 13 ώρες ενώ θα μπορούσε να πεινάει.
- Πήρε δάνεια, ενώ τα είχε όλα έτοιμα.
- Δεν μιλάει, ενώ από τη δουλειά ως τη γειτονιά του λένε να βγάζει το σκασμό.
- Σκέφτεται παράλογα, ζώντας σε μια κοινωνία ορθολογική.
- Κάποιοι απορούν που πάνω στα κατσάβραχα φυτρώνουν γαϊδουράγκαθα.
- Λένε ότι φταίει που είναι σκυμμένος, μουδιασμένος, γιατί συνηθίζει στην «κανονικότητα» της βαρβαρότητας.
Όμως αυτός ο κόσμος έβαλε τις φωνές στον καπετάνιο …
- Ο λαός έσωσε ό,τι σώθηκε στα καμένα, δίνοντας μάχες εκεί που το «επιλεκτικά απών» αστικό κράτος έστελνε μηνύματα να τρέξουν να κρυφτούν.
- Εκείνος έβαλε ασπίδα την αλληλεγγύη στο σπίτι του γείτονα.
- Και οι εργαζόμενοι εκεί που οργανώθηκαν και πάλεψαν έκαναν τους άδικους νόμους κουρελόχαρτο.
Αυτή είναι και η απάντηση σε όσους βλέπουν την εικόνα της αποκτήνωσης στο λιμάνι του Πειραιά και απορούν «που πάμε;».
“Πάμε κι όπου βγει” _ με οδηγό το καπιταλιστικό κέρδος.
Αυτό είναι το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα,
που δεν υπολογίζει τίποτα κι ούτε ζωές μπροστά στα κέρδη.
- Στον Πειραιά και στον Εβρο,
- Στ΄ ανοιχτά της Πύλου ή
- Στα χαρακώματα της Ουκρανίας,
- Στις ΜΕΘ της Ελλάδας ή της Νέας Υόρκης,
- Στους χώρους δουλειάς της «ευρωπαϊκής κανονικότητας», είναι …
ή τα κέρδη τους ή οι ζωές μας
Και αυτή είναι η μεγαλύτερη ευθύνη της εποχής για όποιον «θέλει να λέγεται άνθρωπος»: αυτό το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα να γκρεμιστεί. Και στα χαλάσματα του να σηκωθεί η κοινωνία της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης, της ικανοποίησης των αναγκών του λαού, ο σοσιαλισμός.
Είχα και εγώ ένα φίλο Αντώνη. Και αυτός ζούσε στα χαμόσπιτα της Καισαριανής, κάτι σαν τον Αντώνη στις εργατικές κατοικίες στον Άγιο Νικόλαο. Έμοιαζε η ζωή του με τον Αντώνη που δολοφονήθηκε στο Πειραιά από υποτακτικούς των εφοπλιστών για ένα εισιτήριο 30 ευρώ που τελικά το είχε πληρώσει.
Ο Αντώνης είχε πάνω από τα διπλάσια χρόνια μου, με κάποια διανοητική καθυστέρηση, όπως και αυτός Αντώνης. Ήταν τότε 30 και κάτι. Σύχναζε εκεί στη γειτονιά των Τριών Ιεραρχών από το πρωί που ξυπνούσε, περίπου στις δέκα ως το απόγευμα που έκλειναν τα πάντα. Εξυπηρετούσε τους μαγαζάτορες της γειτονιάς και έτσι περίπου ζούσε. Ένα χαρτζιλίκι ή λίγα τρόφιμα για το σπίτι. Την αγαπούσε εκείνη τη γειτονιά, σαν το σπίτι του την είχε. Εκεί ήταν ο κόσμος του, τα ενδιαφέροντα του, τα δικά του πράγματα. Πάντα είχε και μια μπάλα μαζί του… ταλαιπωρημένη, πολυμεταχειρισμένη και όχι καλά φουσκωμένη. Ποδοσφαιρόφιλος ο Αντώνης… από εκεί και το παρατσούκλι του, Πελέ. Του άρεσε να τον λένε Πελέ. Έκανε τακουνάκια με την μπάλα και αναστάτωνε όλη τη γειτονιά. Ναι ήμουν φίλος με τον Πελέ. Τις Κυριακές ο Πελέ πήγαινε νοερά στο γήπεδο. Παρακολουθούσε τους αγαπημένους ποδοσφαιριστές. Κάποιες φορές έπαιζε και μαζί τους.
« έπαιξα χθες, μέσα, μέσα… καλός ήμουν, αλλά έχασα γκολ.»
«Δεν πειράζει. Την επόμενη Πελέ, την επόμενη Κυριακή, θα είσαι σε φόρμα..»
Και ταξίδευε έτσι ο Πελέ. Στους δικούς του κόσμους.
Παρακαλούσα για μια τρελή του επιθυμία: να ήμουν λέει ένας σπουδαίος άνθρωπος με άκρες και να περνούσε ο λόγος του και να πήγαινε στους παράγοντες μιας μεγάλης ομάδας που η ομάδα τους έπαιζε σε γήπεδο με χόρτο. Ναι να πήγαινε σε αυτούς και να τους έλεγε πριν από ένα σπουδαίο παιχνίδι με πολύ κόσμο, με το γήπεδο κατάμεστο να δώσουν ευκαιρία στο φίλο του να πάρει μια μπάλα, μια καλή μπάλα και όχι τη σαβούρα που έχει και φαίνεται σαν μπάλα και να παίξει. Και κοντά του λέει να τον ακολουθούσαν όλοι αυτοί οι παίχτες που θαυμάζει και ονοματίζει καθημερινά. Να έπαιζε μαζί τους…. για λίγα μόνον λεφτά της ώρας και η εξέδρα να τον αποθέωνε… μόνον για λίγο, έτσι λίγο πριν αρχίσει το ματς. Πόση ευτυχία θα του έδινε. Στους εφτά ουρανούς θα ανέβαινε.
Γέλαγε ο Πελέ. Έτσι γελαστό τον θυμάται και χαρούμενο. Έτσι γελαστό τον φαντάζεται και όταν πήρε την σοκολάτα ΙΟΝ αμυγδάλου του ταλήρου με τα μεγάλα κόκκινα γράμματα «Σ’ αγαπώ ρε φίλε».
Τον φίλο μου τον Αντώνη τον γνώριζα πολύ καλά και έτσι αγαπάω τον κάθε Αντώνη που χαμογελάει ακόμα και την ώρα που αποχαιρετά τον σκληρό και άδικο κόσμο μας. Σε έναν κόσμο σκληρό που απορρίπτει εύκολα περιθωριοποιεί και πολλές φορές στιγματίζει το διαφορετικό. Σε ένα κόσμο που ισχύει αυτό που είπε ο Karl Stojka επιζών του Άουσβιτς «Δεν ήταν ο Χίτλερ ή ο Χίμλερ που με απήγαγε, με χτύπησε και πυροβόλησε την οικογένειά μου. Ήταν ο τσαγκάρης, ο γαλατάς, ο γείτονας που πήρε μια στολή και στη συνέχεια πίστεψε πως είναι η Κυρίαρχη Φυλή»
