Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Δημήτρης Βαλαής: Σκέψεις…

Φλέ­γε­ται η Πανα­γιά των Παρισίων!…
Άναυ­δη η ανθρωπότητα
σε ζωντα­νή σύνδεση…
Ουρ­λιά­ζουν μέσ’ απ’ τις φλόγες
οι ψυχές των εργατών,
που στοί­χειω­σαν το μεγα­λείο της…
Δε θρη­νούν για το μόχθο τους,
που έγι­νε στάχτη…
Τα εγγό­νια τους πονάνε,
που θα χρεια­στεί να την ξαναχτίσουν!
Για τη δόξα πάντα
κάποιου βασιλιά,
κάποιου δυνά­στη και αφέντη…
Ναοί του Σολομώντα,
Πυρα­μί­δες της Αιγύπτου,
Παρ­θε­νώ­νες της Αθήνας!…
Πόσος ιδρώ­τας, πόσα βογγητά
και δάκρυα και αίμα!…
Ακό­ρε­στη η ματαιοδοξία
των καπηλευτών
της ανθρώ­πι­νης ιστορίας…
Που ‑είτε σε πόλε­μο είτε σε ”ειρή­νη”-
περ­νούν την ώρα τους παί­ζο­ντας σκάκι
και διασκεδάζουν
θυσιά­ζο­ντας τα πιό­νια τους…

(15/4/2019)

Δημή­τρης Βαλαής
Δάσκα­λος, Νάουσα

Γρά­φτη­κε την ημέ­ρα που κάη­κε η Πανα­γιά των Παρι­σί­ων (15/4/2019). 850 χρό­νων ιστο­ρία έγι­νε στά­χτη σε 8,4 ώρες

(Το παρα­πά­νω ποί­η­μα περι­λαμ­βά­νε­ται στην ποι­η­τι­κή ανθο­λο­γία ”Γράμ­μα­τα της Ποί­η­σης”, Εκδό­σεις Ατέχνως)

Γράμ­μα­τα της ποίησης

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο