«Ειρήνη στις καλύβες, πόλεμος στα παλάτια»: Τι είπαν Ουκρανοί και Ρώσοι κομμουνιστές στο Συνέδριο της ΚΝΕ;

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

To 13o Συνέ­δριο της ΚΝΕ που διε­ξή­χθη από τις 10–12 Φλε­βά­ρη με κεντρι­κό σύν­θη­μα «Είμα­στε η σπί­θα που θα κάνει τα σκο­τά­δια φως» κατά­φε­ρε να συγκε­ντρώ­σει στην Αθή­να αντι­προ­σω­πεί­ες 28 Κομ­μου­νι­στι­κών Νεο­λαιών και αντι-ιμπε­ρια­λι­στι­κών οργα­νώ­σε­ων απ’ όλο τον κόσμο δεί­χνο­ντας, για άλλη μια φορά, τον πρω­το­πό­ρο ρόλο της ΚΝΕ και του ΚΚΕ στην προ­σπά­θεια ανα­συ­γκρό­τη­σης του διε­θνούς κομ­μου­νι­στι­κού κινήματος.

Από την πλειά­δα των παρεμ­βά­σε­ων που πραγ­μα­το­ποί­η­σαν οι ξένες αντι­προ­σω­πεί­ες, ξεχω­ρί­σα­με δύο: Αυτές των Κομ­μου­νι­στι­κών Νεο­λαιών από την Ουκρα­νία και τη Ρωσία οι οποί­ες, όπως ήταν φυσι­κό, ανα­φέρ­θη­καν στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο που μένε­ται εδώ και χρό­νια στην περιο­χή τους και ο οποί­ος κλι­μα­κώ­θη­κε επι­κίν­δυ­να έπει­τα από την ρωσι­κή εισβο­λή τον Φλε­βά­ρη του 2022. Οι παρεμ­βά­σεις τους αξί­ζει να δια­βα­στούν μιας και δίνουν απα­ντή­σεις προς όλους όσους επέ­λε­ξαν συνει­δη­τά και ξεδιά­ντρο­πα να γίνουν ουρά του ενός (ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ) ή του άλλου (καπι­τα­λι­στι­κή Ρωσία) ιμπε­ρια­λι­στι­κού πόλου.

Με σύν­θη­μα «ειρή­νη στις καλύ­βες! Πόλε­μος στα παλά­τια», η Νεο­λαι­ί­στι­κη Πτέ­ρυ­γα της Ένω­σης Κομ­μου­νι­στών Ουκρα­νί­ας ανα­φέ­ρει, μετα­ξύ άλλων, πως «η στρα­τιω­τι­κή σύγκρου­ση στην Ουκρα­νία απο­τε­λεί, σε παγκό­σμια κλί­μα­κα, ένα επει­σό­διο, ένα πρε­λού­διο, ένα δωμά­τιο εκπαί­δευ­σης, ένα πεδίο βολής για έναν παγκό­σμιο ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο. Σε τοπι­κή κλί­μα­κα, ωστό­σο, πρό­κει­ται για έναν “μάταιο πόλε­μο” που «διε­ξά­γε­ται υπό σκο­πί­μως ψευ­δή συν­θή­μα­τα, ενώ οι στό­χοι του δεν θα επι­τευ­χθούν, αφού πρό­κει­ται για κενές δια­κη­ρύ­ξεις, φέρ­νο­ντας, έτσι, μόνο δει­νά και θλί­ψη στους λαούς της Ουκρα­νί­ας και της Ρωσι­κής Ομο­σπον­δί­ας — άλλο­τε αδελ­φι­κών σοβιε­τι­κών δημο­κρα­τιών» και προ­σθέ­τει πως «το ζήτη­μα του τερ­μα­τι­σμού του πολέ­μου δεν είναι απλώς ένα αφε­λές ανθρω­πι­στι­κό σύν­θη­μα, αλλά μια αντι­κει­με­νι­κή ανα­γκαιό­τη­τα για να στα­μα­τή­σει η έναρ­ξη του Τρί­του Παγκό­σμιου Πολέ­μου, από τη μία πλευ­ρά, και η αδελ­φο­κτό­νος σφα­γή, από την άλλη».

Ως κύρια θεω­ρη­τι­κά λάθη αυτο­α­πο­κα­λού­με­νων «κομ­μου­νι­στι­κών» οργα­νώ­σε­ων που μετα­τρά­πη­καν σε «ουρά των αστι­κών κυβερ­νή­σε­ων», οι νεο­λαί­οι κομ­μου­νι­στές από την Ουκρα­νία ανα­φέ­ρουν τον υπο­τι­θέ­με­νο «αντι­φα­σι­στι­κό χαρα­κτή­ρα» της ρωσι­κής επέμ­βα­σης, τονί­ζο­ντας ότι, τα τελευ­ταία χρό­νια, η κυβέρ­νη­ση Πού­τιν έχει επι­δο­θεί σε ένα κυνι­κό παζά­ρε­μα «οι στό­χοι του οποί­ου δεν ήταν σε καμία περί­πτω­ση η προ­στα­σία του πλη­θυ­σμού του Ντον­μπάς ούτε η ανα­τρο­πή του καθε­στώ­τος του Κιέ­βου και ούτε, τελι­κά, ο αντι­φα­σι­σμός». Κατά δεύ­τε­ρον, στην παρέμ­βα­ση της η Νεο­λαία της Ένω­σης Κομ­μου­νι­στών Ουκρα­νί­ας, ανα­φέ­ρε­ται στο πολυ­συ­ζη­τη­μέ­νο ζήτη­μα του «ιμπε­ρια­λι­σμού» τονί­ζο­ντας το προ­φα­νές: Ότι ο ιμπε­ρια­λι­σμός δεν πρέ­πει να ερμη­νεύ­ε­ται μονο­σή­μα­ντα ως επι­θε­τι­κή εξω­τε­ρι­κή πολι­τι­κή, αλλά «περι­γρά­φει ένα στά­διο στην ανά­πτυ­ξη του καπι­τα­λι­σμού, όπου η συγ­χώ­νευ­ση των βιο­μη­χα­νι­κών και τρα­πε­ζι­κών μονο­πω­λί­ων παρά­γει μια νέα μορ­φή μονο­πω­λί­ου — το χρη­μα­τι­στι­κό μονοπώλιο».

Ανα­φέ­ρει, μετα­ξύ άλλων, η παρέμ­βα­ση: «Περισ­σό­τε­ρα από 105 χρό­νια μετά τη δημο­σί­ευ­ση του έργου “Ιμπε­ρια­λι­σμός, ανώ­τα­το στά­διο του καπι­τα­λι­σμού”, ο ιμπε­ρια­λι­σμός έχει τάχα απο­κτή­σει συγκε­κρι­μέ­να κρα­τι­κά όρια, σχε­δόν ενσαρ­κω­μέ­νος με τη μορ­φή του αμε­ρι­κα­νι­κού αετού, της ρωσι­κής αρκού­δας, του κινε­ζι­κού δρά­κου και άλλων πραγ­μα­τι­κών και φαντα­στι­κών χαρα­κτή­ρων. Τέτοιοι “μαρ­ξι­στές” έχουν μάλ­λον ξεχά­σει ότι ο ιμπε­ρια­λι­σμός είναι ένα στά­διο στην ανά­πτυ­ξη του καπι­τα­λι­στι­κού τρό­που παρα­γω­γής και ο ιμπε­ρια­λι­στι­κός πόλε­μος είναι μια ένο­πλη λύση στις πολι­τι­κές αντι­φά­σεις στην επο­χή του ιμπε­ρια­λι­σμού. Αυτοί οι σύγ­χρο­νοι οπα­δοί του Κάου­τσκι επι­μέ­νουν να απο­κα­λούν μεμο­νω­μέ­να κρά­τη ιμπε­ρια­λι­στές, πράγ­μα που δεν αλλά­ζει την ουσία του ιμπε­ρια­λι­σμού, όπως την απο­κά­λυ­ψε ο Λένιν, ως επο­χής, βάρος των και­ρών του καπι­τα­λι­σμού και όχι ως κρα­τι­κού μορ­φώ­μα­τος που περι­κλεί­ε­ται μέσα σε εθνι­κά σύνορα».

Η Νεο­λαι­ί­στι­κη Πτέ­ρυ­γα της Ένω­σης Κομ­μου­νι­στών Ουκρα­νί­ας ανα­φέ­ρε­ται επι­γραμ­μα­τι­κά σε τρία ενδε­χό­με­να σενά­ρια της εξέ­λι­ξης του πολέ­μου: 1) Χαμη­λής έντα­σης μακρο­χρό­νια σύγκρου­ση ως η πιθα­νό­τε­ρη εκδο­χή, 2) Στρα­τιω­τι­κή ήττα της Ρωσί­ας και 3) Στρα­τιω­τι­κή ήττα της Ουκρα­νί­ας. Σε κάθε περί­πτω­ση, τονί­ζει, «η ειρή­νη είναι η προ­ϋ­πό­θε­ση για να συνει­δη­το­ποι­ή­σει κανείς τη θέση του, να ενω­θεί, να αγω­νι­στεί. Ο πόλε­μος ήταν και θα είναι πάντα στοι­χείο και εργα­λείο της τάξης των εκμε­ταλ­λευ­τών. Ο πόλε­μος φέρ­νει μόνο χάος, θάνα­το και κατα­στρο­φή, διχασμό».

Από την πλευ­ρά της, η Επα­να­στα­τι­κή Κομ­μου­νι­στι­κή Ένω­ση Νεο­λαία (μπολ­σε­βί­κοι) από τη Ρωσία τονί­ζει ότι η απει­λή του ξεσπά­σμα­τος ενός Παγκό­σμιου Πολέ­μου, «ενός πολέ­μου των ιμπε­ρια­λι­στών για τα δικά τους συμ­φέ­ρο­ντα, που θα φέρει ακό­μα περισ­σό­τε­ρο πόνο και δυστυ­χία στους εργα­ζό­με­νους ανά τον κόσμο», μεγα­λώ­νει μέρα με τη μέρα, σημειώ­νο­ντας πως η κατά­στα­ση για τη ρωσι­κή εργα­τι­κή τάξη έχει επι­δει­νω­θεί από την έναρ­ξη της λεγό­με­νης «Ειδι­κής Στρα­τιω­τι­κής Επιχείρησης».

Ιδιαί­τε­ρο ενδια­φέ­ρον παρου­σιά­ζει η ανα­φο­ρά περί όξυν­σης του αντι­κομ­μου­νι­σμού στο εσω­τε­ρι­κό της Ρωσί­ας, με τους νεο­λαί­ους κομ­μου­νι­στές να κάνουν λόγο για «αυξα­νό­με­νη φασι­στι­κο­ποί­η­ση του καθε­στώ­τος της Ρωσί­ας». Να τι σημειώνουν:

«Οι κομ­μου­νι­στι­κές οργα­νώ­σεις νεο­λαί­ας υπό­κει­νται τόσο σε κρα­τι­κή κατα­στο­λή όσο και σε επι­θέ­σεις από φασι­στι­κές ομά­δες. Το ρωσι­κό καθε­στώς αυστη­ρο­ποιεί­ται συνε­χώς: Οι συλ­λή­ψεις και οι δίκες αυξά­νο­νται. Θεω­ρεί­ται έγκλη­μα να εκφρά­σει κάποιος αρνη­τι­κή γνώ­μη για τη στρα­τιω­τι­κή επι­χεί­ρη­ση. Οι μεγά­λες επι­χει­ρή­σεις αυξά­νουν την εξάρ­τη­σή τους από ιδιω­τι­κές στρα­τιω­τι­κές δυνά­μεις, νομι­μο­ποιού­νται οποιεσ­δή­πο­τε ενέρ­γειες (ακό­μα και οι δημό­σιες δολο­φο­νί­ες “εγκλη­μα­τιών”) από ακρο­δε­ξιές φιλο­κυ­βερ­νη­τι­κές ομά­δες, οι οποί­ες στη­ρί­ζο­νται ανοι­χτά από το κρά­τος. Οπό­τε, μιλά­με για μια αυξα­νό­με­νη φασι­στι­κο­ποί­η­ση του καθε­στώ­τος της Ρωσίας».

Κλεί­νου­με, επι­ση­μαί­νο­ντας ξανά ότι οι παρεμ­βά­σεις των δύο νεο­λαιών από την Ουκρα­νία και τη Ρωσία πρέ­πει να δια­βα­στούν καθώς απο­τε­λούν τις μονα­δι­κές πραγ­μα­τι­κά φιλει­ρη­νι­κές, αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κές φωνές στις χώρες τους, σε μια περί­ο­δο που άλλες αυτο­α­πο­κα­λού­με­νες «κομ­μου­νι­στι­κές» δυνά­μεις (βλέ­πε ΚΚΡΟ, ΚΕΚΡ) έχουν ολο­κλη­ρω­τι­κά μετα­σχη­μα­τι­στεί σε φερέ­φω­να και εξα­πτέ­ρυ­γα των αστι­κών κυβερνήσεων.

Ο πόλε­μος στην Ουκρα­νία και η πάλη ενά­ντια στον οπορ­του­νι­σμό στο διε­θνές κομ­μου­νι­στι­κό κίνημα

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα