Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Η Κούβα δεν ξεχνά τα δολοφονημένα παιδιά της από επιθέσεις των ΗΠΑ

Όπως είχε σημειώ­σει στο Ριζο­σπά­στη πριν 20 χρό­νια ο αεί­μνη­στος Μάκης Μαΐ­λης
Και κατά του πολέ­μου και κατά της τρο­μο­κρα­τί­ας; Ή μόνο κατά του πολέ­μου — άρα υπέρ της τρο­μο­κρα­τί­ας; Ή — εν πάση περι­πτώ­σει — μονο­με­ρώς κατά του πολέ­μου και αδια­φο­ρώ­ντας για την τρομοκρατία;
Αυτά τα πλα­στά ερω­τή­μα­τα των αστών έχουν τεθεί σε συζή­τη­ση, σε ιδε­ο­λο­γι­κή πάλη πιο σωστά, που οξύν­θη­κε περισ­σό­τε­ρο από την 11η του Σεπτέμ­βρη και μετά. Και που απευ­θύ­νο­νται στο ΚΚΕ, αλλά και σε άλλες πολι­τι­κές κινή­σεις, οργα­νώ­σεις και προ­σω­πι­κό­τη­τες, οι οποί­ες πορεύ­τη­καν στα αντι­πο­λε­μι­κά κινήματα.

Afganistan TalibanΟ Πόλε­μος κατά της Τρο­μο­κρα­τί­ας — War on Terror (WoT), επί­σης γνω­στός και ως Global War on Terrorism (GWOT) — Παγκό­σμιος Πόλε­μος κατά της Τρο­μο­κρα­τί­ας …U.S. War on Terror (κλπ. –και δεν συμ­μα­ζεύ­ε­ται) αφο­ρά την οικο­νο­μι­κο-πολι­τι­κή -στρα­τιω­τι­κή εκστρα­τεία που ξεκί­νη­σε και συντη­ρεί η κυβέρ­νη­ση των ΗΠΑ με πρό­σχη­μα τις επι­θέ­σεις της 11ης Σεπτέμ­βρη 2001, με στό­χο «εξτρε­μι­στι­κές ομά­δες και παρα­κλά­δια τους» ανά την υφή­λιο (από την Αλ Κάι­ντα και το «Ισλα­μι­κό Κρά­τος», μέχρι το Ιράν τη Συρία και καμιά 10αριά ακόμη…
Μέση Ανα­το­λή, Αφρι­κή, επι­χεί­ρη­ση Enduring Freedom (έτσι ξεκί­νη­σε επί Μπους η επέμ­βα­ση στο Αφγα­νι­στάν και κατέ­λη­ξε 20 χρό­νια μετά εκεί που όλοι γνω­ρί­ζου­με), και φυσι­κά με το νησί της επα­νά­στα­σης –τη σοσια­λι­στι­κή Κού­βα, να εντάσ­σε­ται στον axis of evil άξο­να του κακού».
Κάποιοι άλλοι (Δίκτυο Οργα­νώ­σε­ων Θυμά­των της Τρο­μο­κρα­τί­ας -NAVT) +Ευρω­παϊ­κό Κοι­νο­βού­λιο καθό­ρι­σαν την η 11η Μάρ­τη για την Ευρώ­πη (με αφορ­μή στά­θη­κε την πολ­λα­πλή βομ­βι­στι­κή επί­θε­ση στη Μαδρί­τη) Τρο­μο­κρα­τι­κές οργα­νώ­σεις υπήρ­ξαν και υπάρ­χουν ουκ ολί­γες. Ομως απο­δεί­χτη­κε, ότι αυτές τις οργα­νώ­σεις είτε τις δημιούρ­γη­σαν οι μυστι­κές υπη­ρε­σί­ες του ιμπε­ρια­λι­σμού (πρώ­τα απ’ όλα των ΗΠΑ και του Ισρα­ήλ, αλλά και άλλων καπι­τα­λι­στι­κών χωρών εντός και εκτός ΕΕ), είτε οι υπη­ρε­σί­ες αυτές μπή­καν στην πορεία μέσα στις τρο­μο­κρα­τι­κές οργα­νώ­σεις και τις κατηύ­θυ­ναν, τις χρησιμοποίησαν.usa fence

Αρχι­τρο­μο­κρά­τες οι ίδιοι οι αμε­ρι­κά­νοι ιμπε­ρια­λι­στές , μαζί με κρα­τι­κές οντό­τη­τες τόσων και τόσων χωρών, ιμπε­ρια­λι­στι­κών (κλπ. πρό­θυ­μων), χρειά­ζο­νται τις «μικρές» τρο­μο­κρα­τι­κές οργα­νώ­σεις-παρα­κλά­δια τους, για να τις χρη­σι­μο­ποιούν-αξιο­ποιούν κατά των λαών και του λαού των ΗΠΑ.
Σ’ έναν κόσμο που κυριαρ­χεί ο ιμπε­ρια­λι­σμός (καπι­τα­λι­σμός) –χωρίς «αντί­πα­λο δέος» τα διά­φο­ρα τέτοια φαι­νό­με­να δεν ξεφυ­τρώ­νουν αυτο­τε­λώς αλλά συνυ­πάρ­χουν στην πολι­τι­κή του, πάνε μαζί, είναι, όπως λέμε, κρέ­ας-νύχι με αυτήν.
Και μαζί υπη­ρε­σί­ες τύπου CIA, Μοσάντ, SIS-MI6, BND (Γερ­μα­νία), DGSE (Γαλ­λία) κλπ. εργα­λεία των εξυ­πη­ρέ­τη­ση της γενι­κό­τε­ρης ιμπε­ρια­λι­στι­κής πολιτικής.

Από την άλλη ένο­πλα –συνή­θως ανερ­μά­τι­στα κινή­μα­τα, καθώς και αγω­νι­στές που ζώνο­νται με πυρο­μα­χι­κά και γίνο­νται σκό­νη, παίρ­νο­ντας μαζί τους και αθώ­ους (με τους οποί­ου ‑απε­γνω­σμέ­νους, ασφα­λώς και δεν μπο­ρού­με να συμ­φω­νή­σου­με πολι­τι­κά, παρά τις αγνές προ­θέ­σεις τους).
Παλαι­στί­νη, Κολομ­βία, Σαλ­βα­ντόρ, Κουρ­δι­στάν, λαοί που υπο­χρε­ώ­νο­νται να πάρει τα όπλα, για να διεκ­δι­κή­σουν πατρί­δα, δικαιώ­μα­τα, να πάρει τις τύχες στα δικά τους χέρια, αξί­ζουν κάθε τιμή και διε­θνι­στι­κή αλλη­λεγ­γύη –ανε­ξαρ­τή­τως επα­να­λαμ­βά­νου­με από τη μη συμ­φω­νία μας τόσο με τις ιδε­ο­λο­γι­κές αφε­τη­ρί­ες, όσο και με τη συγκε­κρι­μέ­νη αδιέ­ξο­δη τακτι­κή και μεθό­δους δράσης.

Συλλαλητήριο Ούτε γη ούτε νερό στους φονιάδες των λαώνΕπο­μέ­νως, όταν τίθε­ται το ερώ­τη­μα, «πώς θ’ αντι­με­τω­πι­στεί η τρο­μο­κρα­τία», για κάθε προ­ο­δευ­τι­κό άνθρω­πο η απά­ντη­ση είναι μία: «Μέσω της αντι­με­τώ­πι­σης του ιμπε­ρια­λι­σμού»! Και η αντι­με­τώ­πι­ση του ιμπε­ρια­λι­σμού δε γίνε­ται μέσω της «αυτορ­ρύθ­μι­σής» του, ώστε να γίνει… καλός! Γίνε­ται μέσω της πάλης, σε κάθε χώρα και διε­θνώς, για την από­κρου­ση και την ανα­τρο­πή του.
Απ’ αυτή την άπο­ψη απο­κτούν ιδιαί­τε­ρη σημα­σία οι συσπει­ρώ­σεις, που βάζουν σε πρώ­τη γραμ­μή τα συν­θή­μα­τα «Φονιά­δες των λαών Αμε­ρι­κά­νοι», «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ πολέ­μου συν­δι­κά­το», «Καμιά εμπλο­κή της Ελλά­δας στον πόλε­μο» και άλλα.
«Φονιά­δες των λαών», την ώρα που έχουν τόσα αθώα θύμα­τα; ρωτούν ορι­σμέ­νοι με προ­σποι­η­τή αφέ­λεια! Ναι! Ακρι­βώς αυτή την ώρα το παρα­πά­νω σύν­θη­μα είναι ακό­μη πιο επί­και­ρο! Για­τί η κυβέρ­νη­ση των ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, χορεύ­ουν τους πολε­μι­κούς χορούς τους πάνω στα πτώ­μα­τα αθώ­ων νεκρών! ‑για να επι­τε­θούν ακό­μη πιο άγρια ενα­ντί­ον όλων των λαών .Cada 6 de Octubre Cuba si

Στο στόχαστρο το νησί της επανάστασης

Με απα­ραί­τη­τη την παρα­πά­νω – «σε τίτλους» εισα­γω­γή, όπως θύμη­σε ο Miguel Díaz-Canel Bermúdez, ΓΓ του ΚΚ και Πρό­ε­δρος της Κού­βας ανα­φε­ρό­με­νος στην Ημέ­ρα των θυμά­των της κρα­τι­κής τρο­μο­κρα­τί­ας «η Κού­βα τιμά τους περισ­σό­τε­ρους από 3.400 δολο­φο­νη­μέ­νους από επι­θέ­σεις των Ηνω­μέ­νων Πολι­τειών», σε μια σει­ρά μηνυ­μά­των προς το λαό του νησιού της επα­νά­στα­σης (δημο­σιεύ­τη­καν και στα ΜΚΔ –Twitter).
Κάθε χρό­νο θυμού­νται οι Κου­βα­νοί την άναν­δρη επί­θε­ση που, στις 6‑Οκτ-1976, οδή­γη­σε στην κατάρ­ρι­ψη αερο­σκά­φους που κατευ­θυ­νό­ταν προς την πατρί­δα εν πτή­σει από το νησί των Μπαρμπάντος.

«Και πονά­με περισ­σό­τε­ρο όταν επι­μέ­νουν να αμαυ­ρώ­νουν ‑δια­στρε­βλώ­νουν την ιστο­ρία, συμπε­ρι­λαμ­βά­νο­ντας τη χώρα μας στον περι­βό­η­το κατά­λο­γο των τρο­μο­κρα­τώνκαι μάλι­στα επι­κε­φα­λής» (!!), είπε ο πρό­ε­δρος, συμπλη­ρώ­νο­ντας ότι έχουν περά­σει 45 χρό­νια, «αλλά ούτε στα 100, ούτε ποτέ, δεν θα ξεχά­σου­με το απο­τρό­παιο έγκλη­μα».

Επα­να­λαμ­βά­νο­ντας τα λόγια του Φιντέλ στο δημό­σιο αντίο των σφα­για­σμέ­νων συμπα­τριω­τών, τη βαθιά αγα­νά­κτη­ση του λαού της Κούβας:
«Δεν μπο­ρού­με να πού­με ότι ο πόνος λιγο­στεύ­ει επει­δή “δια­μοι­ρά­ζε­ται”. Ο πόνος πολ­λα­πλα­σιά­ζε­ται…, εκα­τομ­μύ­ρια Κου­βα­νοί κλαί­νε σήμε­ρα με τους αγα­πη­μέ­νους τους ‑θύμα­τα αυτού του απο­τρό­παιου εγκλήματος.
Και όταν ένας μάχι­μος και αντρί­κιος λαός κλαί­ει, τότε η αδι­κία τρέ­μει!»

Επί­σης, μέσω Twitter, ο πρω­θυ­πουρ­γός Manuel Marrero Cruz, ανέ­δει­ξε το έγκλη­μα στα Μπαρ­μπά­ντος ως μία από τις χει­ρό­τε­ρες και πιο απο­τρό­παιες πρά­ξεις κρα­τι­κής τρο­μο­κρα­τί­ας ενα­ντί­ον του κου­βα­νι­κού λαού και ο υπΕξ Bruno Rodríguez, επα­νέ­λα­βε ότι είναι αδύ­να­το να ξεχα­στεί η βάναυ­ση πρά­ξη «στη μνή­μη των 3.478 πεσό­ντων και 2.099 βαριά τραυ­μα­τι­σμέ­νωνπολ­λών ανά­πη­ρων, εξαι­τί­ας των ποτα­πών πρά­ξε­ων κατά της Κού­βας (και), επι­βε­βαιώ­νου­με την απο­φα­σι­στι­κή κατα­δί­κη αυτής της τρο­μο­κρα­τί­ας σε όλες τις μορ­φές και εκδη­λώ­σεις της».Crimen barbados

Η αγα­νά­κτη­ση των κατοί­κων του Νησιού για τη δολο­φο­νία 73 ανθρώ­πων, συμπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων των 24 μελών της νεα­νι­κής ομά­δας ξιφα­σκί­ας της Κού­βας, που επέ­στρε­φαν με τα μετάλ­λια από το πρω­τά­θλη­μα της Κεντρι­κής Αμε­ρι­κής και της Καραϊ­βι­κής, βρή­καν υπο­στή­ρι­ξη σε ένα κύμα παγκό­σμιας απόρ­ρι­ψης που η κυβέρ­νη­ση των Ηνω­μέ­νων Πολι­τειών αγνό­η­σε προ­στα­τεύ­ο­ντας όπως πάντα τους υπο­στη­ρι­κτές και τους οργα­νω­τές βίαιων ενερ­γειών κατά της Κούβας.

Οι τρο­μο­κρά­τες Orlando Boch Ávila και Luis Posada Carriles σχε­δί­α­σαν με κάθε λεπτο­μέ­ρεια το έγκλη­μα, βρή­καν τους απα­ραί­τη­τους πόρους και προ­σέ­λα­βαν τους εκτε­λε­στές. Ο πρώ­τος, που συνε­λή­φθη κάποια στιγ­μή ‑τυχαία, αθω­ώ­θη­κε μετά από φερό­με­να ως τεχνι­κά ζητή­μα­τα στη δικα­στι­κή δια­δι­κα­σία, ενώ ο δεύ­τε­ρος, μετά από 8 χρό­νια φυλά­κι­σης στη Βενε­ζου­έ­λας και εν ανα­μο­νή της τελι­κής ποι­νής –μετά από εφέ­σεις και κοντρα­ναι­ρέ­σεις, το 1985 διέ­φυ­γε χάρη σε σχέ­διο που εκπο­νή­θη­κε χρη­μα­το­δο­τή­θη­κε από το Μαϊάμι.

Σε αρκε­τές περι­πτώ­σεις, οι κου­βα­νι­κές αρχές παρεί­χαν απο­δεί­ξεις για την ενο­χή και των δύο τρο­μο­κρα­τών και διευ­κρί­νι­σαν τους τόπους όπου βρι­σκό­ταν Posada Carriles, αλλά τα δικα­στι­κά όργα­να –εννο­εί­ται όχι μόνο δεν δεν έλα­βαν μέτρα, αλλά προ­κλη­τι­κά τις αγνόησαν.
Μια άλλη ισχυ­ρή καταγ­γε­λία του εγκλή­μα­τος περι­λαμ­βά­νε­ται στο βιβλίο Pusimos la Bomba.. ¿Y qué?, (βάλα­με τη βόμ­βα ΝΑΙ! ε…ε.. και λοι­πόν;) της δημο­σιο­γρά­φου Alicia Herrera, η οποία εκθέ­τει τις ομο­λο­γί­ες των –εκ Βενε­ζου­έ­λας, συναυ­τουρ­γών του εγκλή­μα­τος, Hernán Ricardo και Freddy Lugo, ως σύν­δε­σμοι και οι δύο με τους προ­α­να­φερ­θέ­ντες τρομοκράτες.Fidel Y Camillo

Τώρα & πάντα: Όταν ένας μάχιμος και αντρίκιος λαός κλαίει, τότε η αδικία τρέμει!»

Συνε­χί­ζου­με να παλεύ­ου­με ενά­ντια στο ίδιο μίσος που δολο­φό­νη­σε τους Κου­βα­νούς ξιφο­μά­χους το 1976
Αυτοί οι αθλη­τές αντι­προ­σώ­πευαν τις πρώ­τες γενιές που δημιουρ­γή­θη­καν από την Κου­βα­νι­κή Επα­νά­στα­ση, η οποία είχε ήδη αρχί­σει να εκπλη­ρώ­νει την υπό­σχε­ση για την επί­τευ­ξη ενός αθλη­τι­κού κινή­μα­τος για όλον τον λαό με συμ­με­το­χή και σε μεγά­λους παγκό­σμιους αγώνες.
Στις 6‑Οκτ-1976, ένα αερο­πλά­νο Cubana de Aviación ανα­τι­νά­χτη­κε από βόμ­βες δολο­φο­νι­κών χεριών οπλι­σμέ­νων από την αμε­ρι­κά­νι­κη αυτο­κρα­το­ρία, που στοί­χι­σε τη ζωή 73 ανθρώ­πων, μετα­ξύ των οποί­ων ήταν και τα παλ­λη­κά­ρια της κου­βα­νι­κής ομά­δας ξιφα­σκί­ας, έχο­ντας κατα­κτή­σει σχε­δόν όλους τους τίτλους στο πρω­τά­θλη­μα Κεντρι­κής Αμε­ρι­κής και Καραϊ­βι­κής, στο Καρά­κας της Βενε­ζου­έ­λας προ­κα­λώ­ντας παλ­λαϊ­κό θρήνο.

Τα μετάλ­λια που χάθη­καν στο βυθό της θάλασ­σας, θα λάμπουν για πάντα στη μνή­μη της Πατρί­δας, ως σημά­δι θυσί­ας, θέλη­σης και προ­ε­τοι­μα­σί­ας των ξιφο­μά­χων και των εκπαι­δευ­τών τους.Por Cuba No Bloqueo

Είναι η ίδια εχθρό­τη­τα που εκφρά­ζε­ται σήμε­ρα στον εντει­νό­με­νο οικο­νο­μι­κό, εμπο­ρι­κό και χρη­μα­το­πι­στω­τι­κό εμπάρ­γκο, στα περισ­σό­τε­ρα από 240 εξα­να­γκα­στι­κά μέτρα που διέ­τα­ξε ο Ντό­ναλντ Τραμπ και τα οποία δια­τη­ρεί η σημε­ρι­νή κυβέρ­νη­ση, ανε­ξάρ­τη­τα από την παν­δη­μία που πλήτ­τει τον κόσμο. Και, όπως τότε, έχει εντο­λή να σκοτώσει.

Ο κου­βα­νέ­ζι­κος αθλη­τι­σμός –και όχι μόνο, χτυ­πιέ­ται με κάθε τρό­πο από ανθρώ­πους σαν κι αυτούς και στο παγκό­σμιο πρω­τά­θλη­μα μπέιζ­μπολ Sub-23, με πρα­κτι­κές κατά τις οποί­ας οι ζωές δεν αξί­ζουν τίπο­τα μπρο­στά στην εμπο­ρευ­μα­το­ποί­η­ση που γεμί­ζει τσέπες.
Και για να δια­τη­ρη­θεί αυτό, η κυβέρ­νη­ση των ΗΠΑ τα κατά­φε­ρε τα δια­λύ­σει τις συμ­φω­νί­ες μετα­ξύ της κου­βα­νι­κής ομο­σπον­δί­ας και τους μεγά­λους συν­δέ­σμους πρωταθλητριών.

Πόσο μακριά θα έφτα­νε εκεί­νη η ταλα­ντού­χα ομά­δα ξιφα­σκί­ας στα βάθρα, πόσο μακριά θα έφτα­ναν οι παί­κτες αν είχαν τις ίδιες ευκαι­ρί­ες με τον υπό­λοι­πο κόσμο, χωρίς να πέσουν θύματα;
Σήμε­ρα, όπως και τότε, στα αυτιά των χορη­γών μίσους, τα λόγια του Φιντέλ Κάστρο στην κηδεία των θυμά­των, εξα­κο­λου­θούν επί­και­ρα παρά ποτέ:
«Όταν ένας μάχι­μος και αντρί­κιος λαός κλαί­ει, τότε η αδι­κία τρέ­μει!»

Με πλη­ρο­φο­ρί­ες από granma.cu8vo Congreso Partido Comunista de Cuba Fidel Castro

Πηγή — Περισσότερα

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο