Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ριζοσπάστηςꓽ Ένας θησαυρός ανάμεσα στον Tύπο

Γρά­φει ο Βασί­λης Λιό­γκα­ρης //

Δεν είχα καμία πρό­θε­ση ή και διά­θε­ση να παι­νέ­ψω και να εκθειά­σω τον Ριζο­σπά­στη ανά­με­σα στον τύπο. Δεν θα ήτα­νε σωστό και πρέ­πον. Όμως, η ανά­γκη τα έφε­ρε έτσι ώστε να χρεια­στεί να ειπω­θούν κάποια πράγματα.

Είμαι προ­χω­ρη­μέ­νης ηλι­κί­ας, ζώ ολο­μό­να­χος και ήμου­να υπο­χρε­ω­μέ­νος να ζήσω πάνω από 45 μέρες απο­μο­νω­μέ­νος στο σπί­τι μου.

Μου έλλει­ψαν πολ­λά και ανα­γκαία πράγ­μα­τα, αλλά το κυριό­τε­ρο ήταν που στε­ρή­θη­κα τον Ριζο­σπά­στη. Να ενη­με­ρώ­νο­μαι και να επι­βε­βαιώ­νω την αλή­θεια και την πραγματικότητα.

Έτσι, χωρίς να το θέλω προ­σα­να­το­λί­στη­κα μπρο­στά στα κανά­λια, ώστε αυτή την δύσκο­λη επο­χή που ζού­με όλοι, να είμαι κατά κάποιο τρό­πο ενημερωμένος.

Χρειά­στη­κε να ταυ­τι­στώ και να παι­νέ­ψω τον ηρω­ι­κό και επι­κίν­δυ­νο αγώ­να των επι­στη­μό­νων, των για­τρών, των ερευ­νη­τών, των νοση­λευ­τών, των καθα­ρι­στριών και κυρί­ως την αγω­νία και το άγχος του ΕΚΑΒ.

Όλα αυτά ήταν σε πρώ­το πλάνο.

Με διά­φο­ρες δηλώ­σεις και από­ψεις ειδικών.

Αλλά έλαμ­ψε για την επι­βλη­τι­κή παρου­σία της η εξου­σία της χώρας. Η Αστυ­νο­μία, η Ασφά­λεια, οι Επιτηρητές.

Εκεί­νο που με έκα­νε κυρί­ως να θυμώ­σω ήταν το πρό­στι­μο των 150 €. Είναι ποτέ δυνα­τόν ένας οδη­γός, με τον φόβο του προ­στί­μου, αλλά και της ίδιας της νόσου, να βγεί έτσι στα καλά καθού­με­να για σερ­γιά­νι και για πλά­κα στους δρό­μους της έρη­μης Αθή­νας, χωρίς να έχει κάποιο σοβα­ρό λόγο;

Σ’ εμέ­να του­λά­χι­στον φαί­νε­ται αδιανόητο.

Έδω­σε τα ρέστα της η αστυ­νο­μία και ήταν το πρώ­το θέμα στα κανάλια.

Να τους βλέ­που­με και να φοβό­μα­στε διπλά.

Με τον φόβο λοι­πόν της δια­σπο­ράς της νόσου, τρώ­με και στη μάπα τα καμώ­μα­τα της Αστυ­νο­μί­ας, το ύφος και το τουπέ.

Ώσπου, ευλό­γη­σεν ο Κύριος και ήρθε στα χέρια μας ο Ριζοσπάστης!!!

Και τότε σαν να ανοί­ξα­νε οι ουρα­νοί και έπε­σε άπλε­το φώς.

Και φανε­ρώ­θη­κε μια άλλη αλή­θεια και πραγματικότητα.

Και είδα το άγχος και την αγω­νία όλων, μα όλων χωρίς εξαί­ρε­ση, των εργα­ζο­μέ­νων που στα­μά­τη­σαν από τις δου­λειές τους, αλλά και οι τερά­στιες αδυ­να­μί­ες από έλλει­ψη προ­σω­πι­κού στις Δομές, στα Νοσο­κο­μεία, το ΕΚΑΒ και τις ΜΕΘ.

Ήρθα­νε νόμοι σκλη­ροί, νόμοι για να μείνουν.

Ήρθαν απο­λύ­σεις, ήρθε η ανερ­γία, ήρθε η απερ­γία, ήρθε ο αυταρχισμός.

Ήρθε όμως και η πρω­το­μα­γιά, τελειό­τη­τα οργά­νω­σης και προ­γραμ­μα­τι­σμού. Επί­δει­ξη νομι­μό­τη­τας και ήθους. Εύγε!

Αλλά ήρθε και η οικο­νο­μι­κή κρί­ση που χτύ­πη­σε κυρί­ως φτω­χά και λαϊ­κά στρώ­μα­τα, προ­σγειώ­θη­κα και πικράθηκα.

Και σκέ­φτη­κα πως όλος αυτός ο κόσμος που δεν ενη­με­ρώ­νε­ται από τον Ριζο­σπά­στη, παρα­μέ­νει τυφλός και άβουλος.

Πλημ­μύ­ρι­σαν τα κανά­λια από γρα­βα­το­μέ­νους ειδι­κούς, αλλά η λύση του ιού παρα­μέ­νει γρίφος.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο