Γράφει ο Βασίλης Λιόγκαρης //
Δεν είχα καμία πρόθεση ή και διάθεση να παινέψω και να εκθειάσω τον Ριζοσπάστη ανάμεσα στον τύπο. Δεν θα ήτανε σωστό και πρέπον. Όμως, η ανάγκη τα έφερε έτσι ώστε να χρειαστεί να ειπωθούν κάποια πράγματα.
Είμαι προχωρημένης ηλικίας, ζώ ολομόναχος και ήμουνα υποχρεωμένος να ζήσω πάνω από 45 μέρες απομονωμένος στο σπίτι μου.
Μου έλλειψαν πολλά και αναγκαία πράγματα, αλλά το κυριότερο ήταν που στερήθηκα τον Ριζοσπάστη. Να ενημερώνομαι και να επιβεβαιώνω την αλήθεια και την πραγματικότητα.
Έτσι, χωρίς να το θέλω προσανατολίστηκα μπροστά στα κανάλια, ώστε αυτή την δύσκολη εποχή που ζούμε όλοι, να είμαι κατά κάποιο τρόπο ενημερωμένος.
Χρειάστηκε να ταυτιστώ και να παινέψω τον ηρωικό και επικίνδυνο αγώνα των επιστημόνων, των γιατρών, των ερευνητών, των νοσηλευτών, των καθαριστριών και κυρίως την αγωνία και το άγχος του ΕΚΑΒ.
Όλα αυτά ήταν σε πρώτο πλάνο.
Με διάφορες δηλώσεις και απόψεις ειδικών.
Αλλά έλαμψε για την επιβλητική παρουσία της η εξουσία της χώρας. Η Αστυνομία, η Ασφάλεια, οι Επιτηρητές.
Εκείνο που με έκανε κυρίως να θυμώσω ήταν το πρόστιμο των 150 €. Είναι ποτέ δυνατόν ένας οδηγός, με τον φόβο του προστίμου, αλλά και της ίδιας της νόσου, να βγεί έτσι στα καλά καθούμενα για σεργιάνι και για πλάκα στους δρόμους της έρημης Αθήνας, χωρίς να έχει κάποιο σοβαρό λόγο;
Σ’ εμένα τουλάχιστον φαίνεται αδιανόητο.
Έδωσε τα ρέστα της η αστυνομία και ήταν το πρώτο θέμα στα κανάλια.
Να τους βλέπουμε και να φοβόμαστε διπλά.
Με τον φόβο λοιπόν της διασποράς της νόσου, τρώμε και στη μάπα τα καμώματα της Αστυνομίας, το ύφος και το τουπέ.
Ώσπου, ευλόγησεν ο Κύριος και ήρθε στα χέρια μας ο Ριζοσπάστης!!!
Και τότε σαν να ανοίξανε οι ουρανοί και έπεσε άπλετο φώς.
Και φανερώθηκε μια άλλη αλήθεια και πραγματικότητα.
Και είδα το άγχος και την αγωνία όλων, μα όλων χωρίς εξαίρεση, των εργαζομένων που σταμάτησαν από τις δουλειές τους, αλλά και οι τεράστιες αδυναμίες από έλλειψη προσωπικού στις Δομές, στα Νοσοκομεία, το ΕΚΑΒ και τις ΜΕΘ.
Ήρθανε νόμοι σκληροί, νόμοι για να μείνουν.
Ήρθαν απολύσεις, ήρθε η ανεργία, ήρθε η απεργία, ήρθε ο αυταρχισμός.
Ήρθε όμως και η πρωτομαγιά, τελειότητα οργάνωσης και προγραμματισμού. Επίδειξη νομιμότητας και ήθους. Εύγε!
Αλλά ήρθε και η οικονομική κρίση που χτύπησε κυρίως φτωχά και λαϊκά στρώματα, προσγειώθηκα και πικράθηκα.
Και σκέφτηκα πως όλος αυτός ο κόσμος που δεν ενημερώνεται από τον Ριζοσπάστη, παραμένει τυφλός και άβουλος.
Πλημμύρισαν τα κανάλια από γραβατομένους ειδικούς, αλλά η λύση του ιού παραμένει γρίφος.
Γεννήθηκε στην Αθήνα από γονείς πρόσφυγες, εργάτες, πολυφαμελίτες. Έζησε στα πρώτα παιδικά του χρόνια τη λαίλαπα της κατοχής και μεταφέρει τις τραυματικές αυτές εμπειρίες στα γραφτά του. Σπούδασε θέατρο και για ένα διάστημα δούλεψε σ’ αυτό. Αργότερα απορροφήθηκε από την παραγωγική διαδικασία όπου εργάστηκε σε διάφορες βιομηχανίες. Ο Βασίλης Λιόγκαρης είναι συγγραφέας της γενιάς και της τάξης του. Είναι μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών.