Στις 21 Σεπτέμβρη απεργούμε! Κάθε ώρα και παντού στη μάχη!

Για να δοθεί μαχη­τι­κή εργα­τι­κή — λαϊ­κή απά­ντη­ση στην πολι­τι­κή που φέρ­νει τη σύγ­χρο­νη σκλα­βιά, που μετα­τρέ­πει σε συντρίμ­μια τις ζωές των πολ­λών για να εξα­σφα­λί­ζο­νται τα κέρ­δη των λίγων.

ΜΕΓΑΛΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ: Απερ­για­κό κάλε­σμα ενά­ντια στον αντερ­γα­τι­κό οδο­στρω­τή­ρα – Κατα­δί­κη του εγκλή­μα­τος σε βάρος του λαού της Θεσ­σα­λί­ας _Φωτο+Video

Για­τί απερ­γού­με λοι­πόν την Πέμπτη;

• Απερ­γού­με για να πετα­χτεί στα σκου­πί­δια το αντερ­γα­τι­κό νομο­σχέ­διο — έκτρω­μα, που άρθρο — άρθρο θωρα­κί­ζει την εργα­σια­κή ζού­γκλα, η οποία χρό­νια τώρα επε­κτεί­νε­ται σε κλά­δους και χώρους δουλειάς.
• Για­τί η κυβέρ­νη­ση για λογα­ρια­σμό της εργο­δο­σί­ας παλεύ­ει να κάνει νόμο τη δου­λειά «ήλιο με ήλιο» 13 ώρες τη μέρα, την ευε­λι­ξία δίχως όρια, τη δου­λειά τις Κυρια­κές, την απερ­γο­σπα­σία, τις απο­λύ­σεις «κατά βού­λη­ση» από την εργο­δο­σία με τον φερε­τζέ της «δοκι­μα­στι­κής περιό­δου». Για­τί μετα­τρέ­πε­ται σε ακό­μα βαρύ­τε­ρο «έγκλη­μα» η απερ­για­κή κινη­το­ποί­η­ση και η περι­φρού­ρη­σή της από την υπο­νό­μευ­ση της εργοδοσίας.
• Ολα εκεί­να, δηλα­δή, που έρχο­νται να συμπλη­ρώ­σουν το νομο­θε­τι­κό έργο των προη­γού­με­νων κυβερνήσεων.

Για­τί, αν με βάση τους μέχρι σήμε­ρα αντερ­γα­τι­κούς νόμους έφτα­σε η εργα­τι­κή τάξη να μετρά­ει πάνω από 7.000 απο­λύ­σεις τη μέρα, αν οι μισές σχε­δόν προ­σλή­ψεις κάθε μήνα είναι μερι­κής, εκ περι­τρο­πής απα­σχό­λη­σης και με ημε­ρο­μη­νία λήξης, αν η δου­λειά τις Κυρια­κές είναι καθε­στώς σε Εμπό­ριο, Επι­σι­τι­σμό κ.α., εύκο­λα μπο­ρεί να ανα­λο­γι­στεί ο κάθε εργα­ζό­με­νος τι έχει να γίνει αν ψηφι­στεί το νομο­σχέ­διο της κυβέρ­νη­σης… Αυτός ο εφιάλ­της θα αγκα­λιά­σει νέους κλά­δους που αφο­ρούν εκα­το­ντά­δες χιλιά­δες εργα­ζό­με­νους όπως στη Βιο­μη­χα­νία, ώστε να δοθεί ώθη­ση για να μη μεί­νει πέτρα πάνω στην πέτρα.

Τι είναι αυτό που εμπο­δί­ζει να ικα­νο­ποι­η­θεί αυτή η αυτο­νό­η­τη ανά­γκη; Είναι ακρι­βώς η ουσία της καπι­τα­λι­στι­κής ανά­πτυ­ξης που ευαγ­γε­λί­ζο­νται η κυβέρ­νη­ση, τα αστι­κά κόμ­μα­τα, οι επι­χει­ρη­μα­τι­κοί όμιλοι.

Είναι το κυνή­γι της αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τας των επι­χει­ρή­σε­ων, η επι­δί­ω­ξή τους να έχουν εργα­ζό­με­νους όσο γίνε­ται πιο φθη­νούς και ευέ­λι­κτους για να βγά­ζουν περισ­σό­τε­ρα κέρ­δη. Είναι η εμπο­ρευ­μα­το­ποί­η­ση μιας σει­ράς ζωτι­κών λαϊ­κών ανα­γκών, όπως η Υγεία και η Παι­δεία, η Πρό­νοια κ.λπ. Η ακρί­βεια που τσα­κί­ζει κόκα­λα, οι «πρά­σι­νες μπίζ­νες» που για να χρη­μα­το­δο­τη­θούν ματώ­νει ο λαός και ζει μέσα στην ενερ­γεια­κή φτώχεια.

Όλα τα παρα­πά­νω μετα­τρέ­πουν σε αγώ­να επι­βί­ω­σης την καθη­με­ρι­νό­τη­τα του λαού. Ομο­λο­γεί­ται μάλι­στα ότι τα επό­με­να χρό­νια η κατά­στα­ση θα χει­ρο­τε­ρέ­ψει, με την κυβέρ­νη­ση να ετοι­μά­ζε­ται να φορ­τώ­σει και νέα χαρά­τσια στα λαϊ­κά νοι­κο­κυ­ριά, με αφορ­μή τις κατα­στρο­φές στη Θεσσαλία.

Και με το νομο­σχέ­διο ομο­λο­γεί­ται λοι­πόν ότι πράγ­μα­τι τα επό­με­να χρό­νια οι εργα­ζό­με­νοι δεν θα μπο­ρούν να ζουν από τη δου­λειά τους, γι’ αυτό και η κυβέρ­νη­ση φτά­νει να βαφτί­ζει «δικαί­ω­μα» την πολ­λα­πλή απα­σχό­λη­ση, τις «συμ­βά­σεις μηδε­νι­κών — ελά­χι­στων ωρών» κ.ο.κ.

Απέ­να­ντι σε αυτόν τον ζόφο δεν μπο­ρεί παρά να προ­τα­χτούν τα σύγ­χρο­να δικαιώ­μα­τα της εργα­τι­κής τάξης, αυτά που μπο­ρεί να απο­λαμ­βά­νει στην επο­χή των «αλμά­των» της επι­στή­μης και της τεχνο­λο­γί­ας, όμως της τα στε­ρούν τα κέρ­δη μιας χού­φτας μονο­πω­λια­κών ομίλων.

• Απερ­γού­με για­τί το «δεν πάει άλλο» πρέ­πει να δώσει τη θέση του στη διεκ­δί­κη­ση όλων εκεί­νων που μπο­ρούν πραγ­μα­τι­κά να βελ­τιώ­σουν σήμε­ρα τη ζωή των εργα­ζο­μέ­νων, όπως η μόνι­μη και στα­θε­ρή δου­λειά, οι Συλ­λο­γι­κές Συμ­βά­σεις με αυξή­σεις στους μισθούς και στα μερο­κά­μα­τα, σύγ­χρο­να δικαιώ­μα­τα. Το στα­θε­ρό ωρά­ριο (7ωρο — 5ήμερο — 35ωρο), χωρίς ευε­λι­ξία, με κατο­χύ­ρω­ση συν­δι­κα­λι­στι­κών ελευ­θε­ριών. Η προ­στα­σία του λαϊ­κού εισο­δή­μα­τος από τα χαρά­τσια και την ακρί­βεια, της κατοι­κί­ας του λαού από τους πλει­στη­ρια­σμούς, η ουσια­στι­κή προ­στα­σία της ζωής και της περιου­σί­ας του λαού από πλημ­μύ­ρες, σει­σμούς και πυρκαγιές.

Απερ­γού­με, για να περά­σει αυτή η μάχη σε νέα φάση, για να μπουν εμπό­δια στον κατήφορο.

Για­τί, ανε­ξάρ­τη­τα από το τι θα γίνει στη Βου­λή, με παρα­κα­τα­θή­κη μια τέτοια επι­τυ­χη­μέ­νη απερ­για­κή κινη­το­ποί­η­ση θα δοθεί από καλύ­τε­ρες θέσεις η μάχη στους χώρους δου­λειάς, για ΣΣΕ που θα κατο­χυ­ρώ­νουν σύγ­χρο­να δικαιώ­μα­τα και ουσια­στι­κές αυξή­σεις στους μισθούς, που θα ακυ­ρώ­νουν αντερ­γα­τι­κές επι­διώ­ξεις, όπως ήδη έχουν κάνει μια σει­ρά σωμα­τεία, καταρ­γώ­ντας στην πρά­ξη τη δου­λε­μπο­ρι­κή εργα­σία, τη διευ­θέ­τη­ση του χρό­νου εργα­σί­ας κ.λπ.

Απερ­γού­με, για­τί το «δεν πάει άλλο», το «κάτι πρέ­πει να γίνει», η δυσα­ρέ­σκεια που φου­ντώ­νει μέσα στον λαό μπο­ρεί και πρέ­πει να βρει αγω­νι­στι­κή διέ­ξο­δο, να «χτυ­πή­σει νεύ­ρο», στην ανα­μέ­τρη­ση με την κυβέρ­νη­ση και την εργοδοσία.

• Για­τί δεν είναι μοι­ραίο για τους εργα­ζό­με­νους να καί­γο­νται το καλο­καί­ρι, να πνί­γο­νται με την πρώ­τη κακο­και­ρία, να δου­λεύ­ουν για ένα κομ­μά­τι ψωμί, να τσα­κί­ζε­ται το εισό­δη­μά τους, να «βάζουν πλά­τη» και να πλη­ρώ­νουν τα σπα­σμέ­να ενός κρά­τους εχθρι­κού για τις ανά­γκες τους.
• Για­τί δεν μπο­ρεί να γίνε­ται πια ανε­κτή η κανο­νι­κό­τη­τα του διαρ­κούς πέν­θους για ανθρώ­πους που χάνο­νται άδι­κα στον βωμό της κερ­δο­φο­ρί­ας, των «δημο­σιο­νο­μι­κών αντο­χών», της ίδιας της βαρ­βα­ρό­τη­τας ενός συστή­μα­τος σάπιου μέχρι το μεδούλι.
• Για­τί, από τα δάση που έγι­ναν κάρ­βου­νο μέχρι τις λάσπες της Θεσ­σα­λί­ας, και από τους νεκρούς από τις πυρ­κα­γιές και τις πλημ­μύ­ρες μέχρι τα θύμα­τα της εργο­δο­τι­κής ασυ­δο­σί­ας στους χώρους δου­λειάς, κάθε τέτοιο έγκλη­μα φέρει την υπο­γρα­φή της κατα­στρο­φι­κής για τον λαό πολι­τι­κής της κυβέρ­νη­σης και της ΕΕ, των κομ­μά­των που τη στη­ρί­ζουν. Της πολι­τι­κής που δια­λύ­ει ζωές και κατα­στρέ­φει λαϊ­κές περιου­σί­ες για τα επι­χει­ρη­μα­τι­κά κέρ­δη, θεω­ρώ­ντας «κόστος» τα ανα­γκαία έργα προ­στα­σί­ας, «βαρί­δι» τα εργα­τι­κά δικαιώματα.

Τώρα λοι­πόν είναι ώρα ευθύ­νης, για κάθε συν­δι­κα­λι­στι­κή οργά­νω­ση, για κάθε δρα­στή­ριο συν­δι­κα­λι­στή, για κάθε εργα­ζό­με­νο που ανη­συ­χεί, που δια­πι­στώ­νει την ανά­γκη να οργα­νω­θεί παντού η πάλη και η διεκδίκηση.

Είναι ώρα να βρε­θούν στο στό­χα­στρο όσοι κάνουν τη δυστο­πία πραγ­μα­τι­κό­τη­τα: Οι κυβερ­νή­σεις, η ΕΕ και οι απο­λο­γη­τές της, τα κόμ­μα­τα που προ­σκυ­νά­νε την αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τα και το κέρ­δος, οι τοπι­κές αρχές που έβα­λαν και βάζουν πλά­τη σε αυτή την πολι­τι­κή της εκμε­τάλ­λευ­σης, της κατα­στρο­φής, της διαρ­κούς «έκτα­κτης ανά­γκης», μετα­τρέ­πο­ντας σε κρα­νί­ου τόπο πόλεις και χωριά.

Σε αυτόν τον αγώ­να καθη­με­ρι­νά φαί­νε­ται ότι υπάρ­χουν πολ­λά περι­θώ­ρια για να συνα­ντη­θούν ακό­μα περισ­σό­τε­ροι εργα­ζό­με­νοι, τίμιοι συν­δι­κα­λι­στές, που αγω­νιούν για το σήμε­ρα και το αύριο, που βλέ­πουν κατά­μα­τα ότι ο λαός δεν έχει να περι­μέ­νει τίπο­τα από τη συνέ­χι­ση αυτής της πολι­τι­κής, παρά μόνο νέα εγκλή­μα­τα, αλλά και ότι μπο­ρεί να ζήσει καλύ­τε­ρα μέσα από τον αγώ­να του.

Να βαδίσουν δηλαδή στη διέξοδο που μόνο το ΚΚΕ δείχνει:
Της συντονισμένης πάλης,
της συλλογικής διεκδίκησης, στον δρόμο της ανατροπής,
φέρνοντας στο προσκήνιο
τις σύγχρονες ανάγκες στη δουλειά και τη ζωή των εργαζομένων.

Περισ­σό­τε­ρα στο Ριζοσπάστη
σελ.  3   —   4,    30   —   31