Ταινίες Πρώτης Προβολής: Αουτσάιντερς ενός άλλου κόσμου

Μια ιδιαι­τέ­ρως καλή εβδο­μά­δα ξεκι­νά από­ψε για τους φίλους του σινε­μά, καθώς και οι πέντε νέες ται­νί­ες έχουν το δικό τους ενδια­φέ­ρον, ενώ ξεχω­ρί­ζουν οι «Αου­τσάι­ντερς» του Κρεγκ Γκι­λέ­σπι και «Ένας Άλλος Κόσμος» του Στε­φάν Μπρι­ζέ. Επί­σης, σε επα­νέκ­δο­ση προ­βάλ­λε­ται το κλα­σι­κό αντι­πο­λε­μι­κό δρά­μα «Απα­γο­ρευ­μέ­να Παι­χνί­δια», του σπου­δαί­ου Ρενέ Κλε­μάν που κέρ­δι­σε τον Χρυ­σό Λέο­ντα το 1952.

Αου­τσάι­ντερς

(“Dumb Money”) Βιο­γρα­φι­κό δρά­μα, αμε­ρι­κά­νι­κης παρα­γω­γής του 2023, σε σκη­νο­θε­σία Κρεγκ Γκι­λέ­σπι, με τους Πολ Ντέι­νο, Σεθ Ρόγκεν, Αμέ­ρι­κα Φερέ­ρα, Σεμπά­στιαν Σταν κα.

Αν σας άρε­σε η γνω­στή επι­τυ­χία «Το Μεγά­λο Σορ­τά­ρι­σμα», είναι σίγου­ρο ότι θα δια­σκε­δά­σε­τε και με την τελευ­ταία ται­νία του Κρεγκ Γκι­λέ­σπι («Εγώ η Τόνια», «Κρου­έ­λα»), μία ται­νία που βασί­ζε­ται σε αλη­θι­νά γεγονότα.

Μία αιχ­μη­ρή σάτι­ρα για τον καπι­τα­λι­σμό, τα παρα­νοϊ­κά παι­χνί­δια του χρη­μα­το­πι­στω­τι­κού συστή­μα­τος, τις μετο­χές που ανε­βο­κα­τε­βαί­νουν σαν το τρε­νά­κι του τρό­μου, τον αντα­γω­νι­σμό και όλα αυτά που συν­θέ­τουν την οικο­νο­μι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, σε έναν κόσμο που ενδια­φέ­ρε­ται να παρά­γει μόνο χρή­μα­τα. Και βεβαί­ως, για τη δύνα­μη που έχουν απο­κτή­σει τα κοι­νω­νι­κά δίκτυα.

Η ται­νία, βασι­σμέ­νη στην αλη­θι­νή όσο και απί­στευ­τη ιστο­ρία απλών καθη­με­ρι­νών ανθρώ­πων, που κατά­φε­ραν να μετα­τρέ­ψουν ένα κατά­στη­μα βιντε­ο­παι­χνι­διών στην πιο ζηλευ­τή εται­ρεία του κόσμου, ξεκι­νά σαν μια φάρ­σα του καθιε­ρω­μέ­νου οικο­νο­μι­κού μοντέ­λου. Ένας αλλο­παρ­μέ­νος αρχί­ζει να γνω­στο­ποιεί στο δια­δί­κτυο τις επεν­δύ­σεις του, κερ­δί­ζο­ντας τερά­στια δημο­φι­λία και μετα­τρέ­πο­ντας το κατά­στη­μα Gamestop σε έναν κολοσ­σό που γεν­νά χρή­μα­τα και κάνει πλού­σιους σε λίγες μέρες τους ανθρώ­πους που τον εμπι­στεύ­τη­καν και που δεν είχαν στον ήλιο μοί­ρα. Κάτι που ανα­στα­τώ­νει την Γουόλ Στριτ και τους μεγά­λους «παί­χτες», για­τί όταν κερ­δί­ζουν οι πολ­λοί χάνουν οι λίγοι. Και χάνουν τόσα πολ­λά που θα πρέ­πει να βρουν τρό­πο το σύστη­μα να επα­νέλ­θει σε μια «κανο­νι­κό­τη­τα».

Η σάτι­ρα του Γκι­λέ­σπι, ανα­δει­κνύ­ει τα κακώς κεί­με­να ενός καπι­τα­λι­σμού που πλέ­ον έχει ξεφύ­γει από κάθε όριο και μέτρο, φωτί­ζο­ντας την τρέ­λα που επι­κρα­τεί στη σύγ­χρο­νη επι­χει­ρη­μα­τι­κό­τη­τα και οικο­νο­μία, τη δύνα­μη που έχουν απο­κτή­σει πλέ­ον τα οικο­νο­μι­κά συμ­φέ­ρο­ντα, αλλά και τους κιν­δύ­νους που κρύ­βει η πεποί­θη­ση ότι μπο­ρεί κάποιος να πλου­τί­σει εν μια νυκτί. Το «αμε­ρι­κά­νι­κο όνει­ρο» συνε­χί­ζει να δημιουρ­γεί εφιάλτες.

Απο­φεύ­γο­ντας σε μεγά­λο βαθ­μό τις παγί­δες μιας απλοϊ­κό­τη­τας, μιας καταγ­γελ­τι­κής ρητο­ρι­κής ή κατα­φεύ­γο­ντας σε φτη­νά αστεία ή τον μελο­δρα­μα­τι­σμό, ο Γκι­λέ­σπι θα κατα­φέ­ρει να παρα­μεί­νει επι­κε­ντρω­μέ­νος στον πυρή­να της ενδια­φέ­ρου­σας ιστο­ρί­ας του, να ανα­πτύ­ξει τους χαρα­κτή­ρες, να δια­τη­ρή­σει σε καλό επί­πε­δο τον ρυθ­μό της ται­νί­ας του και να προ­σφέ­ρει παράλ­λη­λα αρκε­τές αστεί­ες σκη­νές και ορι­σμέ­νες πνευ­μα­τώ­δεις ατάκες.

Το ευπρό­σω­πο καστ, είναι αρκε­τά καλό, δου­λεύ­ει ως μια κεφά­τη ομά­δα, της οποί­ας ηγεί­ται ο Πολ Ντέι­νο και κατα­φέρ­νει να συμ­βάλ­λει στο δια­σκε­δα­στι­κό αποτέλεσμα.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Ο Κιθ Γκιλ αρχί­ζει να δημο­σιεύ­ει στο δια­δί­κτυο τις επεν­δύ­σεις του. Η δημο­φι­λία των επεν­δυ­τι­κών του συμ­βου­λών εκτο­ξεύ­ε­ται, μετα­τρέ­πο­ντας την Gamestop στην πιο καυ­τή εται­ρεία του κόσμου, κάνο­ντας μια ομά­δα ανθρώ­πων που τον ακο­λου­θούν πλού­σιους και ανα­στα­τώ­νο­ντας τη Wall Street για τα καλά.

Ένας Άλλος Κόσμος

(“Un Autre Monde”) Δρα­μα­τι­κή ται­νία, γαλ­λι­κής παρα­γω­γής του 2021, σε σκη­νο­θε­σία Στε­φάν Μπρι­ζέ, με τους Βεν­σάν Λιντόν, Σαντρίν Κιμπερ­λέν, Γκι­γιόμ Ντρο, Σαρά Λορέν, Κρι­στόφ Ροσι­νιόν κα.

Ακό­μα μία σκο­τού­ρα της επο­χής έρχε­ται και μεγε­θύ­νε­ται στη μεγά­λη οθό­νη και με γαλ­λι­κό αέρα, ανα­δει­κνύ­ο­ντας τα αδιέ­ξο­δα της σύγ­χρο­νης ζωής. Μια ιστο­ρία που αφο­ρά το φαι­νό­με­νο πετυ­χη­μέ­νων επαγ­γελ­μα­τι­κά ανθρώ­πων, που βρί­σκο­νται σε υψη­λά καί­ριες θέσεις, κυρί­ως σε πολυ­ε­θνι­κούς ομί­λους και συνει­δη­το­ποιούν το μάταιο του πράγ­μα­τος και παίρ­νουν τα βου­νά. Κυρί­ως άνθρω­ποι που αντι­λαμ­βά­νο­νται ότι χάνουν την ομορ­φιά της ζωής, τα απλά καθη­με­ρι­νά και όλα αυτά που επη­ρε­ά­ζουν και τους κοντι­νούς τους, τις οικο­γέ­νειές τους, ζώντας μέσα σε εξα­ντλη­τι­κά ωρά­ρια, απαι­τή­σεις που ξεπερ­νούν τον άνθρω­πο, ενώ δεν είναι λίγοι που απο­κτούν συνει­δη­σια­κά προ­βλή­μα­τα. Εύκο­λα βεβαί­ως θα σκε­φτεί κάποιος «κλαί­νε οι χήρες κλαιν και οι παντρε­μέ­νες», αφού υπάρ­χουν και εκα­τομ­μύ­ρια άνθρω­ποι που αντι­με­τω­πί­ζουν πάνω κάτω τα ίδια προ­βλή­μα­τα και με εισό­δη­μα που δεν φτά­νει για τα βασικά.

Ας επι­στρέ­ψου­με όμως στον ήρωα της ται­νί­ας, έναν εκτε­λε­στι­κό διευ­θυ­ντή ενός μεγά­λου αμε­ρι­κά­νι­κου βιο­μη­χα­νι­κού ομί­λου, που βλέ­πει τη ζωή του να πηγαί­νει στρά­φι, καθώς η γυναί­κα του τον εγκα­τα­λεί­πει, λόγω της εργα­σί­ας του, το παι­δί του έχει ψυχο­λο­γι­κά προ­βλή­μα­τα και ο ίδιος συνει­δη­το­ποιεί ότι από μάνα­τζερ πρέ­πει να μετα­τρα­πεί σε έναν τύπο που απλώς πρέ­πει να φέρει περισ­σό­τε­ρα έσο­δα στην επι­χεί­ρη­ση, απο­λύ­ο­ντας υπαλ­λή­λους, δεί­χνο­ντας την ισχύ του ομί­λου απέ­να­ντι στους απλούς εργαζόμενους.

Ο κατα­ξιω­μέ­νος Στε­φάν Μπρι­ζέ («Σε Πόλε­μο», «Η Ζωή Μιας Γυναί­κας», «Ο Νόμος της Αγο­ράς»), από τους βασι­κό­τε­ρους εκπρο­σώ­πους του κοι­νω­νι­κού γαλ­λι­κού σινε­μά, που θα μπο­ρού­σε να χαρα­κτη­ρι­στεί ο Γάλ­λος Κεν Λόουτς, βάζει και πάλι στο στό­χα­στρό του την αγριό­τη­τα του καπι­τα­λι­σμού και πώς αυτός μπο­ρεί να επη­ρε­ά­σει όχι μόνο τους απλούς ανθρώ­πους, τους οικο­νο­μι­κά ανί­σχυ­ρους, αλλά και αυτούς που βρί­σκο­νται στην απέ­να­ντι πλευ­ρά, εκπρο­σω­πώ­ντας τα μεγά­λα αφεντικά.

Ο Μπρι­ζέ, για μία ακό­μη φορά δεί­χνει την οργή του για όσα συμ­βαί­νουν στις πολυ­τε­λείς αίθου­σες συσκέ­ψε­ων μεγά­λων επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων, αλλά δεν παρα­σύ­ρε­ται σε έναν καταγ­γελ­τι­κό λόγο, καθώς φωτί­ζει εξαι­ρε­τι­κά την εσω­τε­ρι­κή δια­μά­χη του ήρωά του, αλλά και τα όσα τρα­βά η σύζυ­γός του, που μέχρι να ζητή­σει δια­ζύ­γιο, υπάρ­χει μόνο για να ακού­ει τα προ­βλή­μα­τα του συζύ­γου της, βλέ­πο­ντας να φεύ­γει η ζωή από μπρο­στά της, παρα­τη­ρώ­ντας τον άνθρω­πό της να παλεύ­ει με τους δαί­μο­νές του, αλλά και τα σατα­νι­κά αφε­ντι­κά του.

Το δρά­μα εξε­λίσ­σε­ται σε ψυχο­λο­γι­κό θρί­λερ, μία μάχη μετα­ξύ του φυσιο­λο­γι­κού και του τερα­τώ­δους. Απ’ τη μια το ψυχρό γκρί­ζο των συσκέ­ψε­ων με τα «λευ­κά κολά­ρα» και απ’ την άλλη η φθι­νο­πω­ρι­νή διά­θε­ση των οικο­γε­νεια­κών προ­βλη­μά­των, η εξά­λει­ψη των εργα­ζο­μέ­νων, παρά τα υπερ­κέρ­δη της εται­ρεί­ας, μόνο και μόνο ως άσκη­ση επιβολής.

Εξαι­ρε­τι­κή η σκη­νο­θε­σία του Μπρι­ζέ, που δεν χάνει ποτέ την προ­σή­λω­σή του στο θέμα του, δεν αφή­νει να πέσει τίπο­τα κάτω, ενώ ταυ­τό­χρο­να δια­τη­ρεί την έντα­ση και τους ρυθ­μούς στις παρυ­φές ενός ρεα­λι­στι­κού κοι­νω­νι­κού δρά­μα­τος, χρη­σι­μο­ποιώ­ντας και ερα­σι­τέ­χνες ηθο­ποιούς, για τους ρόλους των εργατών.

Δια­θέ­τει όμως και την ασφά­λεια του Βεν­σάν Λιντόν, στην τρί­τη κατά σει­ρά συνερ­γα­σία τους, ενός σπου­δαί­ου ηθο­ποιού, που συμπυ­κνώ­νει όλα τα χαρα­κτη­ρι­στι­κά ενός ανθρώ­που που έτα­ξε τη ζωή του στη λάθος πλευ­ρά της ιστο­ρί­ας, εξω­τε­ρι­κεύ­ο­ντας την απελ­πι­σία του και κρα­τώ­ντας μέσα του τη θλί­ψη για τα όσα έκα­νε στη δίνη της καριέ­ρας. Θαυ­μά­σια και η ερμη­νεία της Σαντρίν Κιμπερ­λέν, στο ρόλο της συζύ­γου, που η από­γνω­σή της ακου­μπά πολ­λές γυναίκες.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Ο Φιλίπ Λεμέ­σλ, ανώ­τε­ρο στέ­λε­χος σε αμε­ρι­κα­νι­κό βιο­μη­χα­νι­κό όμι­λο, παρα­κο­λου­θεί, ανή­μπο­ρος να αντι­δρά­σει, την γυναί­κα του να τον εγκα­τα­λεί­πει, για­τί δεν μπο­ρεί να βλέ­πει τον άνδρα που αγα­πά να συν­θλί­βε­ται από την αγω­νία και την πίε­ση της δου­λειάς. Ο Φιλίπ, παγι­δευ­μέ­νος από τις παρά­λο­γες απαι­τή­σεις των αφε­ντι­κών του και την καθη­με­ρι­νή έντα­ση, έχει ξεπε­ρά­σει τα όρια της αντο­χής του.

Ο μικρός αδερφός

(“Un Petit Frère”) Δρα­μα­τι­κή ται­νία, γαλ­λι­κής παρα­γω­γής του 2022, σε σκη­νο­θε­σία Λεο­νόρ Σεράιγ, με τους Ανα­μπέλ Λεγκρόν, Αχμέντ Σιλά, Στε­φάν Μπακ, Κέν­τζο Σαμπέν, Λετί­τσια Ντος κα.

Πολυ­υ­ε­πί­πε­δο δρά­μα, για τους ανθρώ­πους που βιώ­νουν την προ­σφυ­γιά, αλλά και τις δυσκο­λί­ες προ­σαρ­μο­γής στην όλο και πιο αφι­λό­ξε­νη Ευρώ­πη και ταυ­τό­χρο­να βγά­ζει αυθε­ντι­κό συναί­σθη­μα και υμνεί το πνεύ­μα ελευ­θε­ρί­ας. Σε αυτή τη δεύ­τε­ρη ται­νία της, η νεα­ρή Γαλ­λί­δα σκη­νο­θέ­τι­δα Λεο­νόρ Σεράιγ, έπει­τα από το άκρως ενδια­φέ­ρον φιλμ της «Μια Νέα Γυναί­κα», με το οποίο είχε κερ­δί­σει τη Χρυ­σή Κάμε­ρα στις Κάν­νες το 2017, έκα­νε την επα­νεμ­φά­νι­σή της στο φεστι­βάλ των Καν­νών, κερ­δί­ζο­ντας κρι­τι­κή και κοινό.

Μια ται­νία ενη­λι­κί­ω­σης και ανθρω­πι­σμού, ανα­μνή­σε­ων, τύψε­ων και ελπί­δων, που μιλά για το δικαί­ω­μα στην ευτυ­χία, τους δεσμούς αίμα­τος και την απο­διορ­γά­νω­ση των παραδόσεων.

Η ιστο­ρία, χωρι­σμέ­νη σε τρία μέρη, που εκτυ­λίσ­σε­ται σε τριά­ντα χρό­νια, ξεκι­νά στα τέλη της δεκα­ε­τί­ας του ‘80, όταν μια όμορ­φη γυναί­κα, η Ροζ, εγκα­τα­λεί­πει την πατρί­δα της, την Ακτή Ελε­φα­ντο­στού, μαζί με τους δυο γιους της, για να εγκα­τα­στα­θεί στο Παρί­σι. Παρά τις δυσκο­λί­ες που αντι­με­τω­πί­ζει και τη σκλη­ρή εργα­σία της ως καθα­ρί­στρια και το βαρύ φορ­τίο για το μεγά­λω­μα των δυο παι­διών της, η Ροζ δια­τη­ρεί το πνεύ­μα ανε­ξαρ­τη­σί­ας της, θέλο­ντας να ζήσει τη ζωή της, απορ­ρί­πτει το προ­ξε­νιό με τον πετυ­χη­μέ­νο και ωραίο της κοι­νό­τη­τας, ακο­λου­θώ­ντας το δικό της ερω­τι­κό δρόμο.

Η ται­νία ξεκι­νά εντυ­πω­σια­κά, με το πρώ­το μέρος, αυτό που αφο­ρά τη Ροζ, να είναι και το δυνα­τό­τε­ρο κομ­μά­τι της ται­νί­ας, καθώς η συναρ­πα­στι­κή προ­σω­πι­κό­τη­τα της πρω­τα­γω­νί­στριας κυριεύ­ει την οθό­νη. Το φιλο­τε­χνη­μέ­νο πορ­τρέ­το μιας νέας, γεμά­της ζωντά­νια, γυναί­κας, που ξεφεύ­γει από τα δυτι­κό­τρο­πα στε­ρε­ό­τυ­πα, αγω­νί­ζε­ται να επι­βιώ­σει και να μεγα­λώ­σει σωστά τα παι­διά της, αλλά και να ζήσει πρω­τό­γνω­ρες εμπει­ρί­ες, που θα αντι­με­τω­πί­σει με γεν­ναιό­τη­τα και τη θέρ­μη της ηλι­κί­ας της, είναι και το γοη­τευ­τι­κό­τε­ρο κομ­μά­τι της ταινίας.

Η Σεράιγ, στα δύο επό­με­να μέρη της ται­νί­ας της, που αφο­ρούν τα παι­διά της Ροζ, δεν θα είναι το ίδιο απο­τε­λε­σμα­τι­κή, υπο­βαθ­μί­ζο­ντας τα θεμέ­λια στα οποία έχτι­σε την ιστο­ρία της και με τη διά­σπα­ση της οικο­γέ­νειας, χάνει και τη συνο­χή της σκέ­ψης της, εμφα­νί­ζο­νται σενα­ρια­κά κενά, η υπό­θε­ση αρχί­ζει να χάνει στρο­φές, η αθω­ό­τη­τα παρα­δί­δει άτσα­λα τη θέση της στην εμπει­ρία και στην ενη­λι­κί­ω­ση, ενώ και οι χαρα­κτή­ρες θολώνουν.

Μπο­ρεί να χάνει μέρος της γοη­τεί­ας της η ται­νία, αλλά, παρά ταύ­τα, δεν χάνει την αξία της, καθώς δια­τη­ρεί την ψυχή της και την επι­και­ρό­τη­τά της, καθώς ανα­δει­κνύ­ε­ται η ταρα­χώ­δης επο­χή, που ζει η Γαλ­λία και μεγά­λο μέρος της Ευρώπης.

Αν όμως η ται­νία της Σεράιγ παίρ­νει έναν καλό βαθ­μό, η Ανα­μπέλ Λεγκρόν, με κατα­γω­γή από τη Μαρ­τι­νί­κα, φτά­νει πολύ ψηλά, καθώς παρα­δί­δει μία εξαι­ρε­τι­κά καυ­τή ερμη­νεία, ανα­δύ­ει μία φρε­σκά­δα, που έχει ιδιαί­τε­ρη ανά­γκη το σινεμά.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Όταν η Ροζ φθά­νει στη Γαλ­λία, εγκα­θί­στα­ται στο δια­μέ­ρι­σμα φίλων στα προ­ά­στια του Παρι­σιού, μαζί με τους δύο γιους της, Ζαν και Ερνέστ. Η δημιουρ­γία και η διά­λυ­ση μιας οικο­γέ­νειας από το τέλος της δεκα­ε­τί­ας του ’80 μέχρι τις μέρες μας.

Blue Beetle

(“Blue Beetle”) Περι­πέ­τεια φαντα­σί­ας, αμε­ρι­κά­νι­κης παρα­γω­γής του 2023, σε σκη­νο­θε­σία Ανχέλ Μανου­έλ Σότο, με τους Σόλο Μαρι­ντου­έ­νια, Σού­ζαν Σαρά­ντον, Αντριά­να Μπα­ρά­ζα, Μπρού­να Μαρ­κέ­ζιν κα.

Δια­φο­ρε­τι­κή, χαρι­τω­μέ­νη, γεμά­τη ζωντά­νια και αρκε­τά δια­σκε­δα­στι­κή ως ένα σημείο, είναι τού­τη η υπε­ρη­ρω­ι­κή περι­πέ­τεια φαντα­σί­ας, που προ­ο­ρι­ζό­ταν για συν­δρο­μη­τι­κή πλατ­φόρ­μα, αλλά πέρα­σε απ’ την Warner και στους κινη­μα­το­γρά­φους, έπει­τα από την απή­χη­ση που είχε στο νεα­νι­κό κοι­νό. Βασι­σμέ­νη στον ομώ­νυ­μο χαρα­κτή­ρα της DC Comics, η ται­νία του Πορ­το­ρι­κα­νού Άνχελ Μανου­έλ Σότο («Charm City Kings»), θα μπο­ρού­σε να χαρα­κτη­ρι­στεί και ως μια υπε­ρη­ρω­ι­κή περι­πέ­τεια που απευ­θύ­νε­ται στο πολυ­πλη­θές λατι­νο­α­με­ρι­κά­νι­κο κοι­νό των ΗΠΑ, έχο­ντας αρκε­τές χιου­μο­ρι­στι­κές στιγ­μές και εν αντι­θέ­σει με πολ­λές υπερ­πα­ρα­γω­γές του είδους, θέλει να έχει επα­φή με το κοι­νω­νι­κό γίγνε­σθαι, τα προ­βλή­μα­τα των μειο­νο­τή­των. Χαρα­κτη­ρι­στι­κά, στο ξεκί­νη­μα της ται­νί­ας, ο νεα­ρός ήρω­ας, ένας από­φοι­τος πανε­πι­στη­μί­ου που επι­στρέ­φει στην πατρι­κή του οικεία, όταν λέει σε έναν Αμε­ρι­κά­νο μεσή­λι­κα ότι μόλις πήρε το πτυ­χίο του και ρωτά­ει τι βλέ­πει μπρο­στά του, εκεί­νος του απα­ντά­ει «έναν χρεοκοπημένο».

Πράγ­μα­τι, όταν επι­στρέ­φει στο σπί­τι του συνει­δη­το­ποιεί ότι η πολυ­με­λής οικο­γέ­νειά του είναι κατα­χρε­ω­μέ­νη, χωρίς δου­λειά, έτοι­μη να χάσει το σπί­τι της. Για κάποιο λόγο θα μπλέ­ξει με το σύμπαν της DC Comics, τη φαντα­σία και την περι­πέ­τεια, για να γνω­ρί­σει και το κορί­τσι της ζωής του.

Η ται­νία απο­τε­λεί και έναν ύμνο στην οικο­γέ­νεια, αλλά και στην κοι­νό­τη­τα, στην αλλη­λεγ­γύη, στη γλυ­κιά δια­φο­ρε­τι­κό­τη­τα των λατι­νο­α­με­ρι­κά­νων. Αλλά, όπως συμ­βαί­νει στο σύνο­λο των υπε­ρη­ρω­ι­κών ται­νιών, ξαφ­νι­κά μπαί­νει ο κόφτης του πνευ­μα­τώ­δους, το σενά­ριο γίνε­ται απλοϊ­κό, η σάτι­ρα για την πραγ­μα­τι­κή ζωή, δίνει τη θέση της πολ­λές φορές στη φάρ­σα και τα γκαγκς, που δεν είναι άσχη­μα, καθώς μια σει­ρά από δευ­τε­ρεύ­ο­ντες χαρα­κτή­ρες βάζουν το απα­ραί­τη­το αλα­το­πί­πε­ρο στο στόρι.

Τα γρα­φι­κά, χωρίς να είναι εντυ­πω­σια­κά, δεν κου­ρά­ζουν, δεν πρω­τα­γω­νι­στούν ένα­ντι των ηθο­ποιών και της ιστο­ρί­ας, ενώ η ται­νία θα ήταν καλύ­τε­ρο να είχε μικρό­τε­ρη διάρκεια.

Ο νεα­ρός πρω­τα­γω­νι­στής Σόλο Μαρι­ντου­έ­νια είναι συμπα­θής, οι περισ­σό­τε­ροι από τους δεύ­τε­ρους ρόλους είναι απο­λαυ­στι­κοί, όταν δεν ξεφεύ­γουν προς τη γρα­φι­κό­τη­τα, ενώ η Σού­ζαν Σάρα­ντον, στον ρόλο της πανούρ­γας, φαί­νε­ται να το διασκεδάζει.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Ο Χάι­με Ρέγιες απο­φοί­τη­σε πρό­σφα­τα από το πανε­πι­στή­μιο και επι­στρέ­φει στο σπί­τι του, για να ανα­κα­λύ­ψει ότι όλα έχουν αλλά­ξει. Καθώς ανα­ζη­τά έναν σκο­πό στη ζωή του, ένα παι­χνί­δι της μοί­ρας ρίχνει στα χέρια του ένα αρχαίο κει­μή­λιο εξω­γή­ι­νης βιο­τε­χνο­λο­γί­ας, τον Σκα­ρα­βαίο, το οποίο τον δια­λέ­γει για ξενι­στή και έτσι μετα­τρέ­πε­ται στον υπε­ρή­ρωα Blue Beetle.

Προ­βάλ­λο­νται ακό­μη οι ταινίες:

Η Ζου­γκλο­πα­ρέα 2: Ο Γύρος του Κόσμου

(“Jungle Bunch 2”) Δια­σκε­δα­στι­κή ται­νία κινου­μέ­νων σχε­δί­ων από τη Γαλ­λία, σε σκη­νο­θε­σία Λοράν Μπρι, Για­νίκ Μου­λέν, Μπε­νουά Σομ­βίλ. Η αγα­πη­μέ­νη των πιτσι­ρι­κά­δων ζου­γκλο­πα­ρέα επι­στρέ­φει με νέες περι­πέ­τειες, αφού πρέ­πει να αντι­με­τω­πί­σουν έναν Σού­περ Κακό, που καλύ­πτει τη ζού­γκλα με ένα τοξι­κό νέφος, που εκρή­γνυ­ται όταν έρθει σε επα­φή με το νερό. Οικο­λο­γι­κά μηνύ­μα­τα, από τα χαρι­τω­μέ­να ζωά­κια της ζού­γκλας που θα πρέ­πει να δια­σχί­σουν όλο τον κόσμο για να σώσουν την κατά­στα­ση. Η ται­νία προ­βάλ­λε­ται μετα­γλωτ­τι­σμέ­νη στα ελληνικά.

Απα­γο­ρευ­μέ­να Παιχνίδια

(“Jeux Interdits”) Υπέ­ρο­χο δρά­μα που κέρ­δι­σε τον Χρυ­σό Λέο­ντα το 1952 στη Βενε­τία και πολ­λά άλλα βρα­βεία σε όλο τον κόσμο, από τον σπου­δαίο Ρενέ Κλε­μάν («Γυμνοί στον Ήλιο», «Η Μάχη των Σιδη­ρο­δρό­μων»). Ένα πανέ­μορ­φο δρά­μα, με εμπνευ­σμέ­νο σενά­ριο, που ακό­μη και σήμε­ρα παρα­μέ­νει από τις πιο συγκι­νη­τι­κές ται­νί­ες όλων των επο­χών, κάτι που κατα­φέρ­νει ο Κλε­μάν χωρίς μελο­δρα­μα­τι­σμούς ή περιτ­τούς συναι­σθη­μα­τι­σμούς, αφή­νο­ντας την αφο­πλι­στι­κή ειλι­κρί­νεια των δυο μικρών πρω­τα­γω­νι­στών να επι­βάλ­λε­ται στην οθό­νη και στις καρ­διές των θεα­τών. Δυο παι­διά, που αντι­δρούν με το δικό τους τρό­πο στη φρί­κη του πολέ­μου και του θανά­του, στην κατε­χό­με­νη από τους Γερ­μα­νούς Γαλ­λία, επι­δί­δο­νται σε επι­κίν­δυ­να παι­χνί­δια, προ­κα­λώ­ντας την αντί­δρα­ση των μεγά­λων. Τα δυο παι­διά δεν συμ­βι­βά­ζο­νται με τους περιο­ρι­σμούς της θρη­σκεί­ας και της κοι­νω­νι­κής ευπρέ­πειας, βλέ­πουν τον θάνα­το ως ένα παι­χνί­δι και βρί­σκο­νται εκτε­θει­μέ­να απέ­να­ντι στον παρά­λο­γο και εχθρι­κό κόσμο των μεγά­λων. Εκπλη­κτι­κά τα δυο πιτσι­ρί­κια, αλλά η 5χρονη Μπρι­ζίτ Φοσέ, με την αγγε­λι­κή, σχε­δόν μετα­φυ­σι­κή, μορ­φή της κάνει τους θεα­τές (και όλη την ανθρω­πό­τη­τα) να γονα­τί­ζουν ευλα­βι­κά μπρο­στά της, δίνο­ντας ένα σημά­δι ελπί­δας για ένα καλύ­τε­ρο αύριο. Και φυσι­κά θα υπάρ­χει πάντα η κλα­σι­κή μελω­δία του Ναρ­σί­σιο Γιέ­πες, που συντεί­νει στη συγκι­νη­σια­κή φόρτιση.