Συντάκτης atexnos

Γρά­φει ο Θανά­σης Ν. Καρα­γιάν­νης // Είναι δυσά­ρε­στο και ανε­πί­τρε­πτο το γεγο­νός να γνω­στο­ποιού­νται στο ανα­γνω­στι­κό κοι­νό βιβλία μέτριας αξίας…

Κυρί­αρ­χος ο Γιάν­νης στις γιορ­τές, κυρί­αρ­χος στα βαπτι­στι­κά κυρί­αρ­χος και στις παροι­μί­ες. Όπου παροι­μία και ένας Γιάν­νης παρών. Τον Γιάν­νη (έβρ. Y(eh)okhanan =) στον οποίο ο Θεός έχει δεί­ξει την εύνοιά του, ο θυμό­σο­φος λαός τον έχει «προι­κί­σει» με αρκε­τές παροιμίες

Η έκδο­ση ξαφ­νιά­ζει θετι­κά τους φιλο­λό­γους που το θέμα Βάρ­να­λης τους έχει απα­σχο­λή­σει πολ­λά χρό­νια, είτε ως αντι­κεί­με­νο διδα­σκα­λί­ας είτε της έρευ­νας. Και αυτό οφεί­λε­ται, πρώ­τα, στο σημα­ντι­κό υλι­κό που παρου­σιά­ζει η έκδο­ση, αλλά και στη σοβα­ρή εργα­σία του μελε­τη­τή, άγνω­στου ως τώρα στη βιβλιο­γρα­φία Βάρναλη.

Ο κομ­μου­νι­στής, ο άνθρω­πος Γιώρ­γος Χουρ­μου­ζιά­δης έφυ­γε πριν από μερι­κές ώρες για το τελευ­ταίο, το πιο μακρι­νό ταξί­δι. Οι αλη­θι­νά σπου­δαί­οι φεύ­γουν αθό­ρυ­βα, μα το φευ­γιό τους αφή­νει βαθιά χαρα­κιά σ’ αυτούς που μένουν πίσω κι η απου­σία τους δύσκο­λα ανα­πλη­ρώ­νε­ται. Αυτή η χαρα­κιά είναι, Δάσκα­λε, που μ’ έκα­νε να συνει­δη­το­ποι­ή­σω πως τόσα χρό­νια δεν σε γνώ­ρι­σα όσο θα ήθε­λα και όσο θα έπρεπε…

Όταν κλεί­νεις την τηλε­ό­ρα­ση και βγαί­νεις στο δρό­μο ανα­κα­λύ­πτεις μια άλλη πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, από αυτή που είχες συνη­θί­σει ξαπλω­μέ­νος στο ένα τετρα­γω­νι­κό του κανα­πέ σου. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα αυτή δεν έχουν θέση οι πλα­στές πινα­κί­δες του Λιά­πη, ή οι επεν­δύ­σεις του Τσα­κα­λώ­του. Οι εικό­νες που την κατα­κλύ­ζουν δεν έχουν σχέ­ση με τα τηλε­ο­πτι­κά πλά­να κοι­νο­βου­λευ­τι­κού δια­λό­γου, τις αψι­μα­χί­ες των πολι­τι­κών στα πάνελ, τις μπο­για­τι­σμέ­νες με χρυ­σό­σκο­νη ανά­καμ­ψης ανα­λύ­σεις και τα ψεύ­τι­κα λόγια συμπά­θειας των δημο­σιο­γρά­φων παρουσιαστών.

Γρά­φει ο Οικο­δό­μος // Στην αίθου­σα ανα­μο­νής το φως είναι λιγο­στό. Κάνει κρύο. Ένας ξύλι­νος ξεθω­ρια­σμέ­νος κανα­πές απέ­να­ντι από τη…