Ο Τσε ζει ανάμεσά μας _56+ χρόνια

Ζει ανά­με­σά μας και ανά­με­σα σε όλους εκεί­νους στον κόσμο που συνε­χί­ζουν να αγω­νί­ζο­νται για έναν καλύ­τε­ρο κόσμο: “Hasta la victoria siempre”_Μέχρι τη νίκη πάντα, δήλω­σε ο Κου­βα­νός Πρό­ε­δρος του νησιού της επα­νά­στα­σης και πρώ­τος γραμ­μα­τέ­ας της Κεντρι­κής Επι­τρο­πής του Κόμ­μα­τος, Miguel Díaz-Canel Bermúdez, στην 56η επέ­τειο από τη σύλ­λη­ψη και δολο­φο­νία του Guerrillero Heroico στη Βολιβία.

Villa clara _ Βίγια Κλά­ρα.– Κάθε ξημέ­ρω­μα της 8^ης Οκτω­βρί­ου έχει μια ιδιαί­τε­ρη χροιά για την πόλη της Σάντα Κλά­ρα, την πόλη όπου έφτα­σε για πρώ­τη φορά ο Τσε στα τέλη του 1958 και από την οποία δεν έχει φύγει ποτέ.

Για το αφιέ­ρω­μα, που ξεκί­νη­σε με την παρα­δο­σια­κή ανταλ­λα­γή λου­λου­διών στο Μνη­μείο που φιλο­ξε­νεί τα λεί­ψα­να του Τσε και των συμπο­λε­μι­στών του, μια αντι­προ­σω­πεία της πόλης της Βίγια συγκε­ντρώ­θη­κε εκεί, με επι­κε­φα­λής τους Osnay Miguel Colina και Alberto López Díaz, ανώ­τα­τα στε­λέ­χη του Κόμ­μα­τος και της κυβέρ­νη­σης και της περι­φέ­ρειας αντίστοιχα.

Εκ μέρους της νεο­λαί­ας, ο Hermes Germán Aguilera Pérez, πρώ­τος γραμ­μα­τέ­ας της Επαρ­χια­κής Επι­τρο­πής της Ένω­σης Νέων Κομ­μου­νι­στών, δήλω­σε ότι αυτό το αφιέ­ρω­μα “επι­βε­βαιώ­νει τη δέσμευ­ση του λαού μας, και ιδιαί­τε­ρα των νέων γενιών, στην υπε­ρά­σπι­ση του έργου και των ιδε­ών για τις οποί­ες πρό­σφε­ρε τη ζωή του ο Comandante Ερνέ­στο Γκεβάρα”.

Μαθη­τές από τη Στρα­τιω­τι­κή Σχο­λή Camilo Cienfuegos, συμ­με­τεί­χαν στην τιμη­τι­κή φρου­ρά στο Μαυ­σω­λείο των Μαχη­τών του Μετώ­που Las Villas, μια τελε­τή που συνο­δεύ­τη­κε από τους παρευ­ρι­σκό­με­νους, με την τοπο­θέ­τη­ση λου­λου­διών δίπλα στην αιώ­νια φλό­γα που υψώ­θη­κε, στη μνή­μη των 140 μαχη­τών που ανα­παύ­ο­νται εκεί.
Στο πλαί­σιο του αφιε­ρώ­μα­τος, πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε εθε­λο­ντι­κή εργα­σία και στις περιο­χές του οργα­νο­πο­νι­κού Las Marianas, όπου συμ­με­τεί­χαν πάνω από εκα­τό νέοι, κατά την οποία _αφορμής δοθεί­σης, αρκε­τοί από αυτούς ή γρά­φτη­καν στην κομ­μου­νι­στι­κή νεο­λαία _UJC ή πήραν “κάρ­τα γνωριμίας”.

σσ. organoponico είναι ένα σύστη­μα αστι­κής τοπι­κής γεωρ­γί­ας που χρη­σι­μο­ποιεί βιο­λο­γι­κούς κήπους –εξε­λιγ­μέ­νη αυτο­μα­το­ποι­η­μέ­νη ”πατέ­ντα” της Κού­βας, με στά­γδην άρδευ­ση οργα­νι­κή ύλη και χώμα, για 100% βιο­λο­γι­κά προ­ϊ­ό­ντα με μεγά­λη ποι­κι­λία αγρο­οι­κο­λο­γι­κών τεχνι­κών, συμπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης της ολο­κλη­ρω­μέ­νης δια­χεί­ρι­σης παρα­σί­των, της πολυ­καλ­λιέρ­γειας και της αμειψισποράς. 
Τα περισ­σό­τε­ρα οργα­νι­κά υλι­κά παρά­γο­νται επί­σης μέσα στους κήπους μέσω της κομπο­στο­ποί­η­σης. Αυτό επι­τρέ­πει την παρα­γω­γή να πραγ­μα­το­ποιεί­ται με λίγες εισ­ρο­ές που βασί­ζο­νται στο πετρέλαιο.
Τα Organopónicos πρω­το­εμ­φα­νί­στη­κε ως απά­ντη­ση της κοι­νό­τη­τας στην έλλει­ψη επι­σι­τι­στι­κής ασφά­λειας κατά τη διάρ­κεια της Ειδι­κής Περιό­δου μετά τις ανα­τρο­πές στη Σοβιε­τι­κής Ένω­σης και λει­τουρ­γεί δημό­σια από άπο­ψη ιδιο­κτη­σί­ας, πρό­σβα­σης και δια­χεί­ρι­σης, με τη στή­ρι­ξη και επι­δο­τού­με­νη επί πλέ­ον σε μεγά­λο βαθ­μό από την κυβέρνηση.

Σήμε­ρα, περισ­σό­τε­ρα από 6.000 παι­διά στην επαρ­χία θα λάβουν το μπλε κασκόλ, ως μέλη της Οργά­νω­σης των πιο­νιέ­ρων José Martí, τόνι­σε η Laura Beatriz García, πρό­ε­δρος της οργά­νω­σης σε αυτήν την περιοχή.
Ομοί­ως, οντό­τη­τες που ιδρύ­θη­καν στη Σάντα Κλά­ρα από τον Τσε Γκε­βά­ρα, το 1961, υπό την ιδιό­τη­τά του ως Υπουρ­γού Βιο­μη­χα­νί­ας, όπως η Fabric Aguilar Noriega, η Planta Mecánica και ο Εθνι­κός Βιο­μη­χα­νι­κός Παρα­γω­γός οικια­κών σκευών (Industria Nacional Productora de Utensilios Domésticos Inpud_ Primero de Mayo), ανα­πτύσ­σουν και προ­γραμ­μα­τί­ζουν ειδι­κές εκδη­λώ­σεις, προς τιμήν του Guerrillero Heroico.

Το σώμα του Ερνέ­στο Τσε Γκε­βά­ρα πυρο­βο­λή­θη­κε, πριν από 56 χρό­νια, από Βολι­βια­νό υπα­ξιω­μα­τι­κό, με εντο­λή των ΗΠΑ (CIA) _αφού τραυ­μα­τί­στη­κε στη μάχη και συνε­λή­φθη στην Quebrada del Yuro, έχο­ντας εξα­ντλή­σει και την τελευ­ταία σφαί­ρα του.
Μετα­φέρ­θη­κε σε ένα μικρό σχο­λείο στη μικρή ορει­νή πόλη της Βολι­βί­ας La Higuera, από όπου η κλη­ρο­νο­μιά του συνε­χί­ζει να δια­δί­δει το αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κό μήνυ­μά του σε όλο τον κόσμο.

Κάθε 8 Οκτω­βρί­ου, την ημέ­ρα της σύλ­λη­ψης, το 1967, του μυθι­κού αντάρ­τη Comandante guerrillero, άνθρω­ποι από όλα τα μήκη και πλά­τη της γης ταξι­δεύ­ουν στη La Higuera, για να απο­τί­σουν έναν αυθόρ­μη­το φόρο τιμής σε αυτόν που ενσάρ­κω­σε, όσο κανέ­νας άλλος, το αρχέ­τυ­πο του νέου ανθρώπου.

Σε κάθε επέ­τειο γέν­νη­σης ή θανά­του του Τσε, όπως είναι παγκο­σμί­ως γνω­στός, οι ιδέ­ες του, το παρά­δειγ­μα και το απε­ριό­ρι­στο θάρ­ρος του απο­κτούν εκεί­νη την ανα­νε­ω­μέ­νη θετι­κή αύρα, που τον έκα­νε να ξεπε­ρά­σει το άσθμα από παι­δί, να ταξι­δεύ­ει σε χώρες της Νότιας Αμε­ρι­κής για να τις γνω­ρί­σει “από τα μέσα”, ενά­ντια στο πρα­ξι­κό­πη­μα (έμπνευ­σης και σχε­δια­σμού της CIA), κατά του Προ­έ­δρου Jacobo Árbenz, στη Γουα­τε­μά­λα και κλεί­νο­ντας με το Μεξι­κό στην απο­στο­λή που ο Φιντέλ ετοί­μα­ζε για να απε­λευ­θε­ρώ­σει την Κού­βα από μια αιμα­τη­ρή τυραν­νία, προ­οί­μιο για τα κατορ­θώ­μα­τά του αργό­τε­ρα στον Ejército Rebelde (Επα­να­στα­τι­κός Στρατός).
Είναι γνω­στό το τερά­στιο ανά­στη­μά του ως πολι­τι­κός, διε­θνι­στής, διπλω­μά­της και ξανά ως αντάρ­της στο Κον­γκό και τη Βολιβία.

Το θάρ­ρος εκεί­νου που πάνω σε μια ξύλι­νη καρέ­κλα, στο μικρό σχο­λείο της La Higuera, μη μπο­ρώ­ντας να κινη­θεί λόγω των τραυ­μά­των του, κατά­φε­ρε να δια­τά­ξει τον ταραγ­μέ­νο δολο­φό­νο του:
“Ξέρω θα με σκο­τώ­σεις!. Μεί­νε ήρε­μος και στό­χευ­σε καλά. Θα πυρο­βο­λή­σεις έναν άνθρω­πο! _τίποτε παρα­πά­νω”

Η προ­σω­πι­κό­τη­τα του Τσε ήταν πολύ­πλευ­ρη. Εκτός από το θάρ­ρος και το έμφυ­το στρα­τη­γι­κό του ταλέ­ντο ως στρα­τιώ­της, ήταν βαθύς ανα­λυ­τής πολι­τι­κών και φιλο­σο­φι­κών θεμά­των, βασι­σμέ­νος στην αντί­λη­ψή του ότι, για να επι­τευ­χθεί η ανά­πτυ­ξη μιας χώρας, το πρώ­το πράγ­μα που έπρε­πε να έχει ήταν η πλή­ρης ανε­ξαρ­τη­σία και κυριαρ­χία και στη συνέ­χεια να εδραιώ­σουν τη δική τους πολι­τι­στι­κή _πολιτισμική ταυτότητα.
Αυτό φάνη­κε μετά τη δύσκο­λη απο­βί­βα­ση του γιοτ Granma, όταν έπρε­πε να εγκα­τα­λεί­ψει οδυ­νη­ρά την τσά­ντα του για­τρού για να κου­βα­λή­σει ένα κου­τί με πυρο­μα­χι­κά και ένα του­φέ­κι για να γίνει για πάντα μαχη­τής. Ο Τσε ήταν για­τρός που έγι­νε στρα­τιώ­της χωρίς να στα­μα­τή­σει να είναι για­τρός ούτε ένα λεπτό.

Ήδη από τις 7 Οκτω­βρί­ου 1959, λίγους μόλις μήνες μετά τον επα­να­στα­τι­κό θρί­αμ­βο, ο εμβά­θυ­νε αυτές τις ιδέ­ες, δηλώ­νο­ντας, σε μια διά­σκε­ψη, ότι «το καθή­κον των αποι­κια­κών δυνά­με­ων σε όλο τον κόσμο ήταν πάντα να κατα­πνί­ξουν τον αυτό­χθο­να πολι­τι­σμό του έθνους. να κατα­στρέ­ψουν τις πεποι­θή­σεις ενός λαού και να του ενστα­λά­ξουν τη δική τους κουλ­τού­ρα της χώρας τους, τα έθι­μά της… Μπο­ρεί­τε πάντα να δεί­τε τις προ­σπά­θειες των αποι­κια­κών δυνά­με­ων να μετα­μορ­φώ­νουν τα πάντα, προ­σαρ­μό­ζο­ντάς τα πάντα στον τύπο τους, στον τρό­πο ζωής και οργά­νω­σης τους.

Προ­σπα­θώ­ντας να συνο­ψί­σου­με τις πτυ­χές της ζωής του να πού­με ότι ήταν για­τρός με στρα­τη­γι­κή στρα­τιώ­τη, πολι­τι­κός με βαθιά ανθρω­πι­στι­κή αίσθη­ση, ιδε­ο­λό­γος που προ­ώ­θη­σε τη δια­μόρ­φω­ση του νέου ανθρώ­που, οικο­νο­μο­λό­γος, οξυ­δερ­κής ανα­λυ­τής, δημο­σιο­γρά­φος και ιδρυ­τής του λατι­νο­α­με­ρι­κα­νι­κού πρα­κτο­ρεί­ου Prensa Latina, συγ­γρα­φέ­ας και διπλω­μά­της, τονί­ζο­ντας την ακε­ραιό­τη­τά του ως επαναστάτη.

Αλλά το να τις παρα­λεί­ψου­με θα σήμαι­νε ότι χάνου­με την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα του ποιος, στη σύντο­μη ζωή του των 39 ετών, ήταν διοι­κη­τής των ανταρ­τών στην Κού­βα, οδή­γη­σε την Επα­νά­στα­ση στο κέντρο του νησιού, αντι­με­τω­πί­ζο­ντας με τους λίγους άντρες του έναν στρα­τό περισ­σό­τε­ρων από 20.000, πρό­ε­δρος του Κεντρι­κή Τρά­πε­ζα της Κού­βας, Υπουρ­γός Βιο­μη­χα­νί­ας, διπλω­μά­της σε βαρυ­σή­μα­ντες απο­στο­λές στα Ηνω­μέ­να Έθνη και στον Οργα­νι­σμό Αμε­ρι­κα­νι­κών Κρα­τών (Organización de Estados Americanos OEA) στην Πού­ντα ντελ Έστε της Ουρου­γουά­ης που οδή­γη­σαν στην υπο­γρα­φή εμπο­ρι­κών και στρα­τιω­τι­κών συμ­φω­νιών με τη Σοβιε­τι­κή Ένωση.

O Τσε δεν ξέχα­σε ποτέ τη δέσμευ­ση στον ηγέ­τη της Κου­βα­νι­κής Επα­νά­στα­σης _τον Φιδέλ, από τότε που εντά­χθη­κε στην ομά­δα στο Μεξι­κό, ότι, όταν ο αγώ­νας στο νησί θα θριάμ­βευε, δεν θα έβα­ζε εμπό­δια στον δρό­μο του για να συνε­χί­σει τις προ­σπά­θειές του για απε­λευ­θέ­ρω­ση σε άλλες χώρες _Πάντα σκε­φτό­ταν την πατρί­δα του την Αργε­ντι­νή, με τον εκεί δημο­σιο­γρά­φο Jorge Ricardo και τον Jorge Masetti, που δημιούρ­γη­σε ένα αντάρ­τι­κο κέντρο στη Salta το 1964.

¡HASTA LA VICTORIA SIEMPRE!
ΠΑΝΤΑ ΠΡΟΣ ΤΗ ΝΙΚΗ!

Στις αρχές του 1965, ο Γκε­βά­ρα Guevara έγρα­ψε μια απο­χαι­ρε­τι­στή­ρια επι­στο­λή στον Φιντέλ — την οποία διά­βα­σε στο κατα­στα­τι­κό της πρώ­της Κεντρι­κής Επι­τρο­πής του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος της Κού­βας _αποποιούμενος όλες τις θέσεις του, την κου­βα­νι­κή υπη­κο­ό­τη­τα, που του παρα­χω­ρή­θη­κε το 1959, και ανα­κοι­νώ­νο­ντας την ανα­χώ­ρη­σή του σε “νέα πεδία μάχης”. Η επι­στο­λή τελεί­ω­νε με τη φρά­ση ¡Hasta la victoria siempre! _Μέχρι τη νίκη πάντα, που έκτο­τε έγι­νε πεποί­θη­ση του κου­βα­νι­κού λαού.
Μετά από μια απο­τυ­χη­μέ­νη αφρι­κα­νι­κή εμπει­ρία στον αγώ­να για την απε­λευ­θέ­ρω­ση του Κον­γκό, ο Τσε απο­φά­σι­σε να επι­κε­ντρώ­σει τις προ­σπά­θειές του στη Λατι­νι­κή Αμερική.

Θεώ­ρη­σε ότι η Βολι­βία ήταν τότε η χώρα με τη μεγα­λύ­τε­ρη ανά­πτυ­ξη της λαϊ­κής συνεί­δη­σης, ειδι­κά του μεταλ­λευ­τι­κού κινή­μα­τος, που βρι­σκό­ταν στην καρ­διά της Νότιας Αμε­ρι­κής και συνό­ρευε με την Αργε­ντι­νή, τη Χιλή, το Περού, τη Βρα­ζι­λία και την Παραγουάη.

Στις 3 Νοεμ­βρί­ου 1966, ο διοι­κη­τής Γκε­βά­ρα ντε λα Σέρ­να έφτα­σε στη Βολι­βία με την ψεύ­τι­κη ταυ­τό­τη­τα του Adolfo Mena González και με δια­βα­τή­ριο της Ουρου­γουά­ης, και στις 7 του ίδιου μήνα ξεκί­νη­σε το Βολι­βια­νό του Ημε­ρο­λό­γιο, εγκα­θι­στώ­ντας το στρα­τη­γείο του σε μια ορει­νή περιο­χή στη ζού­γκλα, κοντά στον ποτα­μό Ñancahuazú, όπου η ορο­σει­ρά των Άνδε­ων συνα­ντά την περιο­χή Gran Chaco. Έδω­σε πολ­λές μάχες κατά τη διάρ­κεια των 11 μηνών, ενά­ντια σε έναν στρα­τό που εκπαι­δεύ­τη­κε και οπλί­στη­κε από συμ­βού­λους Yankee.

Η ηρω­ι­κή ιστο­ρία του Ejército de Liberación Nacional de Bolivia (ELN) Βολι­βια­νού Εθνι­κού Απε­λευ­θε­ρω­τι­κού Στρα­τού (ELN) είναι παγκο­σμί­ως γνω­στή, απο­τε­λού­με­νη από 47 –όλους κι όλους, αντάρ­τες (16 Κου­βα­νούς διε­θνι­στές, 26 Βολι­βια­νούς, τρεις Περου­βια­νούς και δύο Αργε­ντι­νούς), με την Τάνια (Tamara Bunke) ήταν η μόνη γυναίκα.

σσ. Η Τάνια _δεν είχε κλεί­σει ούτε τα 30, ήταν η προ­τε­λευ­ταία που βυθί­στη­κε στο ορμη­τι­κό ρεύ­μα του Ρίο Γκρά­ντε, ακρι­βώς μπρο­στά από τον Χοα­κίν που κάλυ­πτε τους συντρό­φων του. Με το νερό πάνω από τους γοφούς της ακού­στη­καν οι πρώ­τες ριπές. Προ­σπά­θη­σε να αρπά­ξει το του­φέ­κι της αλλά μια σφαί­ρα την βρή­κε στον πνεύ­μο­να… παρα­σύρ­θη­κε από το ποτά­μι και οι στρα­τιώ­τες βρή­καν το σώμα της επτά ημέ­ρες αργό­τε­ρα… Έκτο­τε, κάθε 31-Αυγ, άγνω­στα χέρια γεμί­ζουν με λου­λού­δια τιμής και μνή­μης το μέρος όπου βρέ­θη­κε το σώμα της και η αντάρ­τισ­σα Τάνια, το αγριο­λού­λου­δο του Ρίο Γκρά­ντε, θρύ­λος πλέ­ον, ανα­βιώ­νει την κραυ­γή για ελευ­θε­ρία που δια­τρέ­χει τη Λατι­νι­κή Αμερική.

Επί­σης παγκο­σμί­ως γνω­στό ήταν το επί­πο­νο έργο μιας ομά­δας Κου­βα­νών επι­στη­μό­νων, από το 1995, να εκπλη­ρώ­σει τη δέσμευ­ση που ανέ­λα­βε προ­σω­πι­κά ο Comandante en Jefe Fidel, να μην αφή­σει ποτέ έναν τέτοιο μαχη­τή εγκα­τα­λε­λειμ­μέ­νο και να φέρει στην Κού­βα τα λεί­ψα­να του και των ανταρ­τών του.

Το δια­βα­τή­ριο _ταυτότητα του Τσε ως Adolfo Mena González

Σε δύο χρό­νια βρή­καν ένα μέρος των ανταρ­τών, αλλά τα λεί­ψα­να του Τσε δεν φάνηκαν.
Στις 28 Ιου­νί­ου 1997, λόγω απο­κα­λύ­ψε­ων ενός από­στρα­του Βολι­βια­νού στρα­τη­γού, βρή­καν στη Vallegrande, μετά από 30 χρό­νια, επτά πτώ­μα­τα κρυ­φά θαμ­μέ­να σε έναν κοι­νό τάφο και ανα­γνώ­ρι­σαν, με την υπο­στή­ρι­ξη της Αργε­ντι­νής Ιατρο­δι­κα­στι­κής Ανθρω­πο­λο­γι­κής ομά­δας, αυτό του Ernesto. Ήταν ο Γκε­βά­ρα και έξι από τους άνδρες του.
Στις 17 Οκτω­βρί­ου 1997, κατά την κατά­θε­ση των λει­ψά­νων του Guerrillero Heroico στην Κού­βα στο Μαυ­σω­λείο που φέρει το όνο­μά του στη Σάντα Κλά­ρα, ο Φιντέλ είπε: “Δεν ερχό­μα­στε για να απο­χαι­ρε­τή­σου­με τον Τσε και τους ηρω­ι­κούς συντρό­φους του. Ερχό­μα­στε να σας υπο­δε­χτού­με. Βλέ­πω τον Τσε και τους άντρες του ως ενί­σχυ­ση, ως ένα από­σπα­σμα ανί­κη­των μαχη­τών, που αυτή τη φορά περι­λαμ­βά­νει όχι μόνο Κου­βα­νούς, αλλά και Λατι­νο­α­με­ρι­κα­νούς που έρχο­νται να πολε­μή­σουν δίπλα μας και να γρά­ψουν νέες σελί­δες ιστο­ρί­ας και δόξας. Βλέ­πω επί­σης τον Τσε ως έναν ηθι­κό γίγα­ντα που μεγα­λώ­νει καθη­με­ρι­νά, του οποί­ου η εικό­να, η δύνα­μη, η επιρ­ροή του έχουν πολ­λα­πλα­σια­στεί σε όλη τη γη”.

Φωτο του 1991 _από την “ιστο­ρι­κή” μπρι­γά­δα μετά τις ανα­τρο­πές _καταυλισμός Julio Antonio Meía:

Hasta la victoria siempre.
¡Patria o Muerte!

Πηγή granma

Κομ­μου­νι­στι­κό και πάσης Κού­βας, για­τί το Κόμ­μα μας δεν θα μπο­ρού­σε και δεν μπο­ρεί να είναι αλλιώς