«Αντιιμπεριαλιστές» με σήμα τον Πούτιν: Που τα βρήκατε αυτά τα φυντάνια;

Πριν ενά­μι­ση μήνα συκο­φα­ντού­σαν τις εργα­τι­κές-λαϊ­κές κινη­το­ποι­ή­σεις στο Καζακ­στάν υιο­θε­τώ­ντας όλο το αφή­γη­μα των αντι­δρα­στι­κών αστι­κών κυβερ­νή­σε­ων Ρωσί­ας-Καζακ­στάν περί «υπο­κι­νού­με­νης εξέ­γερ­σης, πορ­το­κα­λί επα­νά­στα­σης», κλπ. Σήμε­ρα, στο πλαί­σιο του ενδοι­μπε­ρια­λι­στι­κού σκυ­λο­καυ­γά μετα­ξύ του Ευρω­α­τλα­ντι­κού άξο­να και της Μόσχας με επί­κε­ντρο την Ουκρα­νία, φόρε­σαν και πάλι την «αντι-ιμπε­ρια­λι­στι­κή» τους πανο­πλία και «επι­στρα­τεύ­τη­καν» στο πλευ­ρό της μητέ­ρας-πατρί­δας καπι­τα­λι­στι­κής Ρωσίας.

Και δωσ’ του κορώ­νες για τις επο­νο­μα­ζό­με­νες «Λαϊ­κές Δημο­κρα­τί­ες» του Ντον­μπάς που, ούτε λίγο ούτε πολύ, τις παρου­σιά­ζουν ως προ­πύρ­για της σοσια­λι­στι­κής επα­νά­στα­σης. Βέβαια, όπως λέει ο λαός μας, «τα ράσα δεν κάνουν τον παπά». Έτσι και ο τίτλος «Λαϊ­κές Δημο­κρα­τί­ες», με τον οποίο βαφτί­στη­καν τα απο­σχι­σθέ­ντα από την Ουκρα­νία αστι­κά καθε­στώ­τα του Ντο­νέ­τσκ και του Λου­χάνσκ ουδε­μία σχέ­ση έχουν με την σοσια­λι­στι­κή οικο­δό­μη­ση. Για ποιές «λαϊ­κές δημο­κρα­τί­ες» μιλά­με όταν η εξου­σία και τα μέσα παρα­γω­γής βρί­σκο­νται στα χέρια του κεφα­λαί­ου, όταν χρη­σι­μο­ποιού­νται για σημαί­ες επί­ση­μα σύμ­βο­λα του τσα­ρι­σμού και ο πραγ­μα­τι­κός, πολι­τι­κός και οικο­νο­μι­κός έλεγ­χος, ανή­κει στην κυβέρ­νη­ση Πούτιν;

Χθες, βγή­κε το πολι­τι­κό τέκνο του Γέλ­τσιν, ο μέγας θαυ­μα­στής φασι­στοει­δών όπως οι Σολ­ζε­νί­τσιν και Ίλιν, να ανα­γνω­ρί­σει τις επο­νο­μα­ζό­με­νες «Λαϊ­κές Δημο­κρα­τί­ες», επι­δι­δό­με­νος σε ένα κρε­σέ­ντο αντι­κομ­μου­νι­σμού και αντι­σο­βιε­τι­σμού που θα ζήλευαν βελό­που­λοι και μακελειό.

Για να προ­ω­θή­σει τα συμ­φέ­ρο­ντα των ρωσι­κών μονο­πω­λί­ων και τον σωβι­νι­στι­κό μεγα­λοι­δε­α­τι­σμό του, ο Πού­τιν δεν δίστα­σε να σπι­λώ­σει μέχρι και το όνο­μα του Βλ. Λένιν. Αλλά, για τα εγχώ­ρια χαϊ­βά­νια του που­τι­νι­κού «αντι­ι­μπε­ρια­λι­σμού», τι Ίλιτς, τι Ίλιν, το καλό το μίξερ της αντι­μαρ­ξι­στι­κής και αντι­δια­λε­κτι­κής αμορ­φω­σιάς όλα τα αλέθει.

Είναι το ίδιο μίξερ που – σημειω­τέ­ον — βγά­ζει… κομ­μου­νι­στή τον Σι Τζιν­πίνγκ και παθαί­νει μια περί­ερ­γη αφω­νία κάθε φορά που οι εργα­ζό­με­νοι στα κάτερ­γα της COSCO διεκ­δι­κούν αυτο­νό­η­τα δικαιώ­μα­τά τους.

Και κάτι ακό­μη: Σύμ­φω­να με την λογι­κή του που­τι­νι­κού «αντι­ι­μπε­ρια­λι­σμού», αν βλέ­πεις ενδοι­μπε­ρια­λι­στι­κούς αντα­γω­νι­σμούς στην Ουκρα­νία, αν αρνεί­σαι να συντα­χθείς είτε με τους ευρω­α­τλα­ντι­κούς καπι­τα­λι­στές είτε με την ρωσι­κή αστι­κή τάξη, τότε είσαι… «φιλο­να­τοι­κός»! Αν αρνεί­σαι να μπεις κάτω από τις ξένες για τα συμ­φέ­ρο­ντα των λαών σημαί­ες του ΝΑΤΟ και της Ρωσι­κής Ομο­σπον­δί­ας, τότε είσαι και πάλι… «φιλο­να­τοι­κός»! Για τέτοια ψυχε­δέ­λεια μιλάμε…

Έχου­με λοι­πόν και λέμε: Προ­πύρ­για του σοσια­λι­σμού τα αστι­κά καθε­στώ­τα στις «Λαϊ­κές Δημο­κρα­τί­ες» του Ντον­μπάς, αντι-ιμπε­ρια­λι­στι­κή δύνα­μη η καπι­τα­λι­στι­κή Ρωσία του Βλ. Πού­τιν, προ­ο­δευ­τι­κή πολι­τι­κή η «απο­κομ­μου­νι­στι­κο­ποί­η­ση», αρχαία ρωσι­κή Γη η Ανα­το­λι­κή Ουκρα­νία (κατά το «πάλι με χρό­νια με και­ρούς, πάλι δικά μας θα ‘ναι»), δημιούρ­γη­μα του κακού Λένιν και της επά­ρα­του Σοβιε­τι­κής Ένω­σης το κρά­τος της Ουκρανίας.

Φταίμε τώρα εμείς αν ρωτήσουμε… που τα βρήκατε αυτά τα φυντάνια;

Για την όξυν­ση ανά­με­σα στις δυνά­μεις του ευρω­α­τλα­ντι­σμού και στη Ρωσία

Ουκρα­νία: Άσπρος ιμπε­ρια­λι­στής, μαύ­ρος ιμπεριαλιστής

Η αλή­θεια για την Ιστο­ρία της Ουκρανίας