50 χρόνια από χτύπημα του Φλεβάρη 1974 στο ΚΚΕ και την ΚΝΕ

Δοκί­μιο Ιστο­ρί­ας ΚΚΕ _1967-1974 – Γ2 ΤΟΜΟΣ σελ 775–783
Κεφ 46. Εκτι­μή­σεις και συμπε­ρά­σμα­τα από τα χτυ­πή­μα­τα της ασφά­λειας στη διάρ­κεια της δικτατορίας

46.1. Το χτύ­πη­μα του Φλε­βά­ρη 1974

Στις αρχές του 1974, η Ασφά­λεια πέτυ­χε ένα σημα­ντι­κό πλήγ­μα στο Κλιμά­κιο της ΚΕ και στην ΚΝΕ. Στις 19 Φλε­βά­ρη, ανα­κοι­νώ­θη­κε η σύλ­λη­ψη 35 στε­λεχών του ΚΚΕ, της ΚΝΕ και της Αντι-ΕΦΕΕ. Μετα­ξύ των συλ­λη­φθέ­ντων ήταν οι Νίκος Καλού­δης, Αντώ­νης Αμπα­τιέ­λος, Μίνα Γιάν­νου, Νίκος Κου­τρού­μπας, Κώστας Κου­κου­βί­της, Δημή­τρης Γόντι­κας, Γιάν­νης Παλα­βός, Χρή­στος Παπα­να­στα­σί­ου, Κώστας Κάπ­πος, Θόδω­ρος Τζιαν­τζής, Αγγε­λι­κή Σωτή­ρη, Νάντια Βαλα­βά­νη, Λάζα­ρος Στα­θά­κης, Γερά­σι­μος Κοτρο­κό­ης, Βασί­λης Ντάρ­δας, Δη­μήτρης Τσο­πα­νί­δης, Τάσος Γου­δέ­λης κ.ά.

Οι συλ­λή­ψεις στην Αθή­να και στη Θεσ­σα­λο­νί­κη συνε­χί­στη­καν και τις επό­μενες μέρες μέχρι και τα μέσα του Μάρ­τη.²⁴¹⁶ Ανά­με­σα στους συλ­λη­φθέ­ντες ήταν και οι Γιάν­νης Μαρού­κης, Κατε­ρί­να Παπα­γκί­κα, Μαρία Χατζη­νι­κο­λά­ου, Άγγε­λος Χάγιος κ.ά. Επί­σης, στα τέλη Απρί­λη-αρχές Μάη πιά­στη­καν και 27 μέ­λη της οργά­νω­σης «Άρης Βελου­χιώ­της» στα Ιωάννινα.

Το ΠΓ της ΚΕ, μετά από τη δημο­σιο­ποί­η­ση των συλ­λή­ψε­ων, κάλε­σε «τους κομ­μου­νι­στές να στα­θούν, όπως πάντα, ακλό­νη­τοι απέ­να­ντι στα χτυπήμα­τα των εχθρών του λαού, να επα­γρυ­πνούν απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τε­ρα για την περι­φρούρηση των Οργα­νώ­σε­ών του, να εξα­κο­λου­θή­σουν πιο μεθο­δευ­μέ­να, επί­μονα την οικο­δό­μη­σή του, να στα­θούν πρω­το­μά­χοι στους λαϊ­κούς αγώ­νες που ωριμάζουν».

Στους λίγους μήνες που ακο­λού­θη­σαν μέχρι την πτώ­ση της δικτα­το­ρί­ας, παρά το σημα­ντι­κό πλήγ­μα και τη δια­κο­πή της παρά­νο­μης κυκλο­φο­ρί­ας του  Ριζο­σπά­στη οι ΚΟ ανέ­πτυ­ξαν ορι­σμέ­νη δρά­ση, ενώ ο Οδη­γη­τής συνέ­χι­σε να κυκλο­φο­ρεί παρά­νο­μα μέχρι τα τέλη του Ιού­νη του 1974.

Ωστό­σο, οι συλ­λή­ψεις της συγκε­κρι­μέ­νης περιό­δου δυσχέ­ρα­ναν τη δρά­ση του Κόμ­μα­τος στην περί­ο­δο που ακο­λού­θη­σε και χαρα­κτη­ρί­στη­κε από τα ση­μαντικά σημά­δια απο­στα­θε­ρο­ποί­η­σης της δικτα­το­ρί­ας στη διάρ­κεια της δια­δικασίας μετά­βα­σης στην αστι­κή κοι­νο­βου­λευ­τι­κή δημοκρατία.

Την ίδια περί­ο­δο, η δικτα­το­ρία προ­χώ­ρη­σε και σε συλ­λή­ψεις μελών και στε­λεχών άλλων αντι­δι­κτα­το­ρι­κών οργα­νώ­σε­ων. Ενδει­κτι­κά, το Μάη του 1974, η Χού­ντα συνέ­λα­βε 36 μέλη και στε­λέ­χη της ΑΑΣΠΕ και του ΕΚΚΕ.

Δοκίμιο Ιστορίας ΚΚΕ _Φλεβάρης 1974 χτύπημα ΚΚΕ-ΚΝΕ

(ΟΔΗΓΗΤΗΣ Φεβ-2024)
Τον Φλε­βά­ρη του 1974 έγι­νε το μεγά­λο «χτύ­πη­μα» της χού­ντας με τη σύλ­λη­ψη δεκά­δων μελών του ΚΚΕ και της ΚΝΕ. Στις 19 Φλε­βά­ρη ανα­κοι­νώ­θη­κε η σύλ­λη­ψη 35 στε­λε­χών του ΚΚΕ, της ΚΝΕ και της Αντι-ΕΦΕΕ. Οι συλ­λή­ψεις στην Αθή­να και τη Θεσ­σα­λο­νί­κη συνε­χί­στη­καν μέχρι και τα μέσα του Μάρ­τη. Όπως χα­ρακτηριστικά ανα­φέ­ρε­ται στο αντί­στοι­χο υπο­κε­φά­λαιο του Γ² Τόμου Δοκι­μί­ου Ιστο­ρί­ας του ΚΚΕ 1967–1974, το ΠΓ της ΚΕ, μετά από τη δη­μοσιοποίησή των συλ­λή­ψε­ων, κάλε­σε «τους κομ­μου­νι­στές να στα­θούν, όπως πάντα, ακλό­νη­τοι απέ­να­ντι στα χτυ­πή­μα­τα των εχθρών του λαού, να επα­γρυ­πνούν απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τε­ρα για την περιφρού­ρηση των Οργα­νώ­σε­ών του, να εξα­κο­λου­θή­σουν πιο μεθο­δευ­μέ­να, επί­μο­να την οικο­δό­μη­σή του, να στα­θούν πρω­το­μά­χοι στους λαϊ­κούς αγώ­νες που ωριμάζουν».

Με αφορ­μή τη συμπλή­ρω­ση 50 χρό­νων από τότε που οι σύντρο­φοί μας στων «φρου­ρών το πεί­σμα» στά­θη­καν ακλό­νη­τοι στα ανοσιουργή­ματα που διέ­πρα­ξε ενα­ντί­ον τους το αστι­κό δικτα­το­ρι­κό καθε­στώς, το επό­με­νο διά­στη­μα η «Σύγ­χρο­νη Επο­χή» θα εκδώ­σει βιβλίο που θα έχει ως ανα­φο­ρά τις ανα­μνή­σεις της συντρό­φισ­σας Αγγε­λι­κής Σωτή­ρη από εκεί­νη την περίοδο.

Η Αγγε­λι­κή Σωτή­ρη, μαζί με άλλους συντρό­φους, είχε ευθύ­νη για τη λει­τουρ­γία του παρά­νο­μου τυπο­γρα­φεί­ου της “Πανσπουδαστι­κής”, εφη­με­ρί­δας της Αντι-ΕΦΕΕ.

Όταν της ανα­τέ­θη­κε η συγκε­κρι­μέ­νη χρέ­ω­ση από την Οργά­νω­ση, το 1972, ήταν δευ­τε­ρο­ε­τής φοι­τή­τρια της Ιατρι­κής στην Αθή­να. Πιά­στη­κε στις 14 Φλε­βά­ρη του 1974 και απο­φυ­λα­κί­στη­κε στις 26 Ιου­λίου του ίδιου έτους! Τις ανα­μνή­σεις που κατέ­γρα­ψε από αυτούς τους μήνες εμπι­στεύ­τη­κε στο Κόμ­μα της για να τις αξιο­ποι­ή­σει όπως κρί­νει. Απο­τε­λού­νται από δύο «κεφά­λαια», με το δεύ­τε­ρο να ξεκι­νά από εκεί που τελειώ­νει το πρώ­το. Τη στιγ­μή, δηλα­δή, που η Ασφά­λεια μπαί­νει στο δια­μέ­ρι­σμα της πολυ­κα­τοι­κί­ας στoν Νέο Κόσμο όπου λει­τουρ­γού­σε το παρά­νο­μο τυ­πογραφείο. Το πρώ­το κεφά­λαιο έχει τίτλο: «Μερι­κές ανα­μνή­σεις από την οργά­νω­ση και λει­τουρ­γία του παρά­νο­μου τυπο­γρα­φεί­ου της “Παν­σπου­δα­ο­τι­κής”, εφη­με­ρί­δας της Αντι­δι­κτα­το­ρι­κής ΕΦΕΕ (Αντι-ΕΦΕΕ), κατά τη διάρ­κεια της δικτα­το­ρί­ας»: Το δεύ­τε­ρο: «Στα κρα­τη­τή­ρια της Γενι­κής Ασφά­λειας, στην οδό Μεσο­γεί­ων».

Είναι βαρύ το χρέ­ος και μεγά­λη η τιμή που την επιμέ­λεια αυτής της έκδο­σης ανέ­λα­βε το Κεντρι­κό Συμ­βού­λιο Της ΚΝΕ. Κάθε λέξη της συντρό­φισ­σας είναι μια ψηφί­δα ” μνή­μης της ηρω­ι­κής πορεί­ας του ΚΚΕ και της ΚΝΕ. Είναι παρά­δειγ­μα αφο­σί­ω­σης στους σκο­πούς του Κόμ­μα­τος. Επι­βε­βαί­ω­ση της αστεί­ρευ­της δύνα­μης που κρύ­βει μέσα του ο άνθρω­πος όταν η καρ­διά φλο­γί­ζε­ται από ανώ­τε­ρα ιδανικά.

Το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα Ελλά­δας, πρό­σφα­τα, κυ­κλοφόρησε τον τόμο Γ₂ του Δοκι­μί­ου Ιστο­ρί­ας του ΚΚΕ για την περί­ο­δο 1967-1974. Εκεί ο ανα­γνώ­στης μπο­ρεί να μελε­τή­σει, ανά­με­σα σε άλλα, τις εκτι­μή­σεις και τα συμπε­ρά­σμα­τα από το τιτά­νιο έργο ανα­συ­γκρό­τη­σης των παρά­νο­μων Οργα­νώ­σε­ων του ΚΚΕ και της δρά­σης της ΚΝΕ μέσα σε συν­θή­κες σκλη­ρής παρα­νο­μί­ας. Το Κόμ­μα„ μελε­τώ­ντας επι­στη­μο­νι­κά την ιστο­ρία, εξά­γει συμπε­ρά­σμα­τα για να γίνει πιο απο­τε­λε­σμα­τι­κό στην ανα­μέ­τρη­ση με τον ταξι­κό αντί­πα­λο. Να μπο­ρεί να οργα­νώ­νει από καλύ­τε­ρες θέσεις την πάλη για την απε­λευ­θέ­ρω­ση του ανθρώ­που από την καπι­τα­λι­στι­κή σκλαβιά.

Η έκδο­ση με τις ανα­μνή­σεις της συντρό­φισ­σας Αγγε­λικής Σωτή­ρη είναι προ­φα­νώς η προ­σω­πι­κή της μαρ­τυρία, η κατα­γρα­φή των γεγο­νό­των, όπως η ίδια τα βίω­σε. Η αξία τους δεν συνί­στα­ται στο αν κατα­γρά­φουν λεπτο­με­ρώς όλο το πλαί­σιο μέσα στο οποίο έδρα­σε το ΚΚΕ και η ΚΝΕ τη συγκε­κρι­μέ­νη περί­ο­δο και το πώς αντι­με­τω­πί­στη­καν από τον ταξι­κό αντί­πα­λό. Βρί­σκε­ται στη σεμνό­τη­τα και την πλη­ρό­τη­τα με την οποία απει­κονίζονται αρε­τές και αρχές που είναι προς κατά­κτη­ση και σήμε­ρα για όλα τα μέλη και στε­λέ­χη της ΚΝΕ, για κάθε νέο αγω­νι­στή. Αφο­ρούν το πώς μια συντρό­φισ­σα, που έζη­σε την κόλα­ση και το απο­κρου­στι­κό πρό­σω­πο του ταξι­κού εχθρού, μπο­ρεί με λίγα λόγια να περιγρά­φει πράγ­μα­τα που σε συγκλο­νί­ζουν παρα­δί­δο­ντας, μα­θήματα ζωής και αγώνα.

Μέσα από τις σελί­δες της έκδο­σης ο ανα­γνώ­στης θα μπο­ρέ­σει να διακρίνει:

• Πώς μπο­ρεί ένας αγω­νι­στής να είναι προετοι­μασμένος και τελι­κά να μπο­ρεί να αντέ­ξει τον αφά­ντα­στο πόνο και τη φρί­κη των βασανιστηρίων.
• Είναι σημα­ντι­κό να υπάρ­χει γνώ­ση από τα πριν για τον αντί­πα­λο και τους μηχα­νι­σμούς που θα επι­στρα­τεύ­σει για να λυγί­σει τους κρα­τού­με­νους. Να καλ­λιερ­γεί­ται η απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα για ανυ­πο­χώ­ρη­τη στά­ση απέ­να­ντι τους μέχρι το τέλος. Να συνει­δη­το­ποιεί­ται ότι ο κάθε σύντρο­φος και συντρό­φισ­σα δεν είναι ένα απλό άτο­μο, αλλά εκφρά­ζει τα συμ­φέ­ρο­ντα του λαού κάθε στιγ­μή απέ­να­ντι στην καπι­τα­λι­στι­κή βαρβαρότητα.
• Τις μεθό­δους, τις δυσκο­λί­ες και τα χαρακτη­ριστικά που σφυ­ρη­λα­τεί στην προ­σω­πι­κό­τη­τα η κομ­μα­τι­κή δου­λειά σε παρά­νο­μες συν­θή­κες. «Ζω­ντανεύουν» μπρο­στά μας οι δια­δρο­μές που έκα­ναν οι σύντρο­φοι μεταμ­φιε­σμέ­νοι για να μην πια­στούν, η εφευ­ρε­τι­κό­τη­τα και η πει­θαρ­χία τους. Αντιλαμβανόμα­στε πώς σύντρο­φοι που αγα­πούν τη ζωή, ακό­μα και μέσα σε συν­θή­κες σκλη­ρής παρα­νο­μί­ας κατα­φέρ­νουν να εκτι­μούν και να δημιουρ­γούν όμορ­φες και ανθρώ­πινες στιγμές.
• Πώς μέσα στο βαθύ σκο­τά­δι μπο­ρείς να ανά­ψεις σπί­θες όταν έχεις τα όπλα της συλ­λο­γι­κό­τη­τας, της συντρο­φι­κό­τη­τας και της γνώ­σης. Κατα­λα­βαί­νου­με σε όλο του το μεγα­λείο τον στί­χο «τακ-τακ εσύ, τακ- τακ εγώ» και πώς με αυτή τη γλώσ­σα της σιω­πής» κατά­φε­ραν να αντέ­ξουν έχο­ντας ο ένας στο πλευ­ρό του τον άλλο. Συνει­δη­το­ποιού­με τί σημαί­νει πως ο κομ­μουνιστής κρα­τού­με­νός έχει απί­στευ­τη δύνα­μη. Για­τί η καρ­διά τού μπο­ρεί να βρί­σκει βάλ­σα­μο και να αντέ­χει ό,τι δεν μπο­ρεί να φαντα­στεί ανθρώ­που νους, όταν το μυα­λό τού ταξι­δεύ­ει σε μέρη που οικο­δο­μού­νταν ο σοσια­λι­σμός. Όταν μπο­ρεί να πάρει δύνα­μη, σφυρίζο­ντας τον σκο­πό ενός τρα­γου­διού, όταν ξέρει ότι πρέ­πει . να μη λυγί­σει για να δώσει δύνα­μη και στους συντρό­φους που βρί­σκο­νται στα διπλα­νά κελιά. Όταν ξέρει πως έχει δίκιο και ο λαός θα είναι στο πλευ­ρό του.

Δια­βά­ζου­με για τούς χώρους που τυπώ­νο­νταν υλι­κά που δια­φώ­τι­ζαν και οργά­νω­ναν την πάλη στις σχο­λές της Αθή­νας. Μπο­ρού­με καλύ­τε­ρα να κατα­λά­βου­με την ανά­γκη να δια­σφα­λί­ζε­ται με κάθε θυσία η μελέ­τη, το γρά­ψι­μο, το τύπω­μα και η διακί­νηση υλι­κών που είναι απα­ραί­τη­τα για να επι­τε­λεί η Οργά­νω­σή μας τον πρω­το­πό­ρο της ρόλο σε όλες τις συνθήκες.

Ότι οι νοση­ρές υπάρ­ξεις των βασα­νι­στών δημιουρ­γή­θη­καν και έδρα­σαν πριν, κατά τη διάρ­κεια και μετά τη χού­ντα. Η απο­τρό­παια δρά­ση τους ήταν νομι­μο­ποι­η­μέ­νη από όλες τις μορ­φές αστι­κής εξου­σί­ας, ακρι­βώς για­τί πάντα έχει στο στό­χα­στρο την ιδε­ο­λο­γι­κή-πολι­τι­κή-οργα­νω­τι­κή πρω­το­πο­ρία του εργα­τι­κού-λαϊ­κού κινή­μα­τος, το Κομμουνι­στικό Κόμ­μα και τη νεο­λαία του. Απο­κα­λυ­πτι­κά για τα παρα­πάνω είναι τα απο­σπά­σμα­τα του «Ριζο­σπά­στη» και αστι­κών εφη­με­ρί­δων που συμπε­ρι­λαμ­βά­νο­νται στην έκδο­ση και αφο­ρούν στη δίκη των βασα­νι­στών της Ασφά­λειας Αθη­νών στο μικτό κακουρ­γιο­δι­κείο Χαλ­κί­δας (11/11/1975–30/11/1975). Τελι­κά οι 10 από τους 14 κατη­γο­ρού­με­νους βασα­νι­στές απαλ­λά­χθη­καν, ενώ στους υπό­λοι­πους 4 επι­βλή­θη­καν ποι­νές 4–10 μηνών.

Στο σημείο όπου η συντρό­φισ­σα ανα­φέ­ρε­ται στη νύχτα που βασα­νί­στη­κε γρά­φει: «Δεν βγά­ζω κιχ. Δεν νιώ­θω τίπο­τα. Δεν ξέρω αν πονάω. Δεν ξέρω αν ζω ή πέθα­να. Ένα πεί­σμα μόνο με δια­κα­τέ­χει. Να αντέ­ξω ως το τέλος… Μόλις φεύ­γουν οι βασα­νι­στές, οι τοί­χοι, του κελιού μου γεμί­ζουν χαρ­μό­συ­να τακ-τακ. Είναι οι σύντρο­φοι. Δεν είμαι μόνη μου. Ξέρουν πως άντε­ξα, δεν έβγα­λα άχνα όλη νύχτα. Δικές μου κραυ­γές δεν ακού­στη­καν. Μόνο οι κραυ­γές των βασα­νι­στών»

Στο πρό­σω­πο της συντρό­φισ­σας Αγγε­λι­κής Σωτή­ρη υπο­κλι­νό­μα­στε σε όσους, κόντρα στα βασα­νι­στή­ρια του αστι­κού δικτα­το­ρι­κού καθε­στώ­τος, έδει­ξαν στην πρά­ξη τις κομ­μουνιστικές αξί­ες και την κομ­μου­νι­στι­κή ηθι­κή. Σφίγ­γου­με ευλα­βι­κά το χέρι σε αυτούς, που όπως και η συντρό­φισ­σα Αγγε­λι­κή; βρή­καν τη δύνα­μη ημι­λι­πό­θυ­μοι στο κελί της φυλα­κής τους να σιγο­τρα­γου­δή­σουν «Κι αν κάνε­τε τα στή­θια μου κομ­μά­τια εσείς πεθαί­νε­τε και όχι εγώ»:

Αυτές τις μορφές ηρώων έχει γεννήσει το ΚΚΕ και η ΚΝΕ.

Αισθα­νό­μα­στε περή­φα­νοι και συγκι­νη­μέ­νοι που τον δικό τους πόνο, τις θυσί­ες και τα βάσα­νά τους, με τη στά­ση τους και όλη την πορεία της ζωής τους κατά­φε­ραν να τα «μετα­δώ­σουν» σε εμάς σαν «δεντρά­κια καλο­σύ­νης» και «γερά­κια δύναμης».

Στο δρό­μο που χάρα­ξαν οφείλουμε
να συνε­χί­σου­με να βαδίζουμε.

* Η Αντι­δι­κτα­το­ρι­κή ΕΦΕΕ ιδρύ­θη­κε με πρω­το­βου­λία της ΚΝΕ (το ιδρυ­τι­κό της συνέ­δριο έγι­νε τον Ιού­λη του 1972) καί απο­τέ­λε­σε καθο­δη­γη­τι­κό όργα­νο του φοι­τη­τι­κού κινή­μα­τος στα χρό­νια της δικτα­το­ρί­ας. Σε μια πορεία συσπεί­ρω­νε στις γραμ­μές της σημα­ντι­κό αριθ­μό φοι­τη­τών κάι φοιτητρι­ών και δημιούρ­γη­σε επι­τρο­πές αγώ­να κατά σχο­λές και έτη.

Από­σπα­σμα την κατά­θε­ση της Αγγε­λι­κής Σωτή­ρη, όπως δημο­σιεύ­τη­κε στον “Ριζο­σπά­στη” στις 14/11/1975

Πιά­στη­κα στις 13 Φλε­βά­ρη στο παρά­νο­μο τυπο­γρα­φείο της Παν­σπου­δα­στι­κής. Το σπί­τι όπου πιά­στη­κα λεη­λα­τή­θη­κε. Εκεί με χτύ­πη­σε ο Μπά­μπα­λης στο πρό­σω­πο. Μετά με πήγαν στη Γενι­κή Ασφά­λεια. Με ξανα­χτύ­πη­σαν. Με έπια­σαν από τα μαλ­λιά, με πέτα­ξαν κάτω, μου ζου­λού­σαν τα μάτια, με έβρι­σαν, με είπαν πόρ­νη, από­ψε όλοι θα σε… Στις 17 Φλε­βά­ρη την Κυρια­κή ήταν βάρ­δια ο Σμα­ΐ­λης. Με αφορ­μή ότι σφύ­ρι­ζα με έβρι­σε με χτύ­πη­σε με κλω­τσιές μέχρις ότου έτρε­ξε αίμα από τη μύτη μου. Τότε στα­μά­τη­σε. Μετά από λίγες μέρες ήλθε στο κελί μου ο Κρα­βα­ρί­της. Μου έβγα­λε τού­φες από τα μαλ­λιά, μου χτύ­πη­σε το κεφά­λι στον τοί­χο, μου έρι­ξε κλω­τσιές στο κεφά­λι, μου πίε­σε τα μάτια. Μου ανα­στά­τω­σε το κελί. Έφυ­γε και ξανα­γύ­ρι­σε σε λίγο. Επα­νέ­λα­βα μετά τα ίδια. Όλα αυτά έγι­ναν παρου­σία του Κανέλ­λου. Την άλλη μέρα με πήγαν στο γρα­φείο του Παύ­λου. Ήταν εκεί ο Τσι­κρι­πής. Μου ζήτη­σε να κατα­δώ­σω τους συντρό­φους μου. Αρνή­θη­κα. Ο Παύ­λου μου είπε ότι θα σου σπά­σω τα κόκα­λα, εδώ θα μάθεις πως γίνο­νται τα αυτο­κι­νη­τι­στι­κά δυστυ­χή­μα­τα. Στις 11 Μάρ­τη τη νύχτα μπή­κε στο κελί μου ο Κρα­βα­ρί­της. Μου ζήτη­σε να του πω τα ίδια.

Αρνή­θη­κα. Μου έβγα­λε τα μισά μαλ­λιά. Με έβα­λε να στέ­κο­μαι με ένα πόδι ψηλά. Έφε­ρε ένα καδρό­νι. Με χτύ­πη­σε παντού. Τελι­κά έσπα­σε το καδρό­νι πάνω μου. Με διέ­τα­ξε να στέ­κο­μαι με το ένα πόδι ψηλά και τα χέρια στην έκτα­ση. Έβα­λε και δύο-τρεις αστυ­φύ­λα­κες με στο­λή και με χτύ­πα­γαν όταν κατέ­βα­ζα το πόδι. Παρών ήταν και ο Παπου­τσής. Με πή­γαν στην τουα­λέ­τα, μου έκα­ναν φάλαγ­γα. Μου έβγα­λαν τα παπού­τσια και τις κάλ­τσες, μου έκλει­σαν τα μάτια και με χτυ­πού­σαν με γκλο­μπς στα πέλ­μα­τα. Με έπια­σαν από τα μαλ­λιά. Ο διά­δρο­μος ήταν γεμά­τος μαλ­λιά. Ο Κρα­βα­ρί­της είχε λυσ­σά­ξει, χοροπηδού­σε πάνω στο σώμα μου, με έβρι­ζε, με χτύ­πα­γε συνέ­χεια. Το πρωί με παρά­τη­σαν. Στις αρχές Μάη ήρθε και με πήρε ο Λου­κό­που­λος και τότε είδα να βγαί­νει από το γρα­φείο του Γκά­νου ο «Μήτσος ο επι­λο­χί­ας» κρα­τώ­ντας ένα δέμα.

Με πήγαν στο γκα­ράζ. Δια­πί­στω­σα ότι το δέμα είχε μέσα ένα σχοι­νί και με αυτό με δέσα­νε στον πάγκο. Ο Λου­κό­που­λος διέ­τα­ξε ξύλο μέχρι θανά­του και πήρε μέρος ο ίδιος στα βασα­νι­στή­ριά μου. Με ανά­γκα­ζαν ύστε­ρα με χτυ­πη­μέ­να πόδια να τρέ­χω. Ο επι­λο­χί­ας πήρε ένα σφυ­ρί και χτυ­πού­σε τα δάχτυ­λα των ποδιών μου. Μετά με ξανα­έ­δε­σαν στον πάγκο και μου ξανα­έ­κα­ναν φάλαγ­γα. Ο επι­λο­χί­ας μου κατέ­βα­σε το παντε­λό­νι και τα εσώ­ρου­χά μου και μου τρα­βού­σε τρί­χες από το εφή­βαιό μου. Μου τρα­βού­σε το στή­θος και μου φώνα­ζε, μωρή θα στα βγά­λω. Με πήγαν μετά επά­νω. Ο επι­λο­χί­ας ύστε­ρα από μέρες ήρθε πάλι στο κελί μου και μου’πε να ετοι­μα­στώ για να με κατε­βά­σουν στο υπόγειο…

46.2. Εκτι­μή­σεις και συμπεράσματα

Η ρίζα των δυσκο­λιών δρά­σης στις αντί­ξο­ες συν­θή­κες της δικτα­το­ρί­ας και ενώ δεν υπήρ­χε όχι μόνο οργα­νω­τι­κή, αλλά και πολι­τι­κή προ­ε­τοι­μα­σία και εκτί­μηση για τον κίν­δυ­νο δικτα­το­ρι­κής εκτρο­πής, βρι­σκό­ταν πριν απ’ όλα στις ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κές και οργα­νω­τι­κές συνέ­πειες από τη 10χρονη απου­σία των Κομ­μα­τι­κών Οργα­νώ­σε­ων του ΚΚΕ (από την 8^η Ολο­μέ­λεια της ΚΕ του ΚΚΕ το 1958 και έπει­τα), σε συν­δυα­σμό και με το πέρα­σμα των μελών του Κόμ­μα­τος στις γραμ­μές της ΕΔΑ. Το απο­τέ­λε­σμα ήταν η υπο­χώ­ρη­ση της κομ­μου­νι­στι­κής δια­παι­δα­γώ­γη­σης, η εξοι­κεί­ω­ση με συν­θή­κες φιλε­λευ­θε­ρι­σμού και οργανωτι­κής χαλα­ρό­τη­τας και καλ­λιέρ­γεια κοι­νο­βου­λευ­τι­κών αυταπατών.

Η κομ­μου­νι­στι­κή δια­παι­δα­γώ­γη­ση στην οργα­νω­τι­κή συγκρό­τη­ση και λει­τουργία του Κόμ­μα­τος, που καθο­ρί­ζο­νται από τους σκο­πούς και τον επανα­στατικό χαρα­κτή­ρα του, ανα­πτύσ­σε­ται και στε­ριώ­νει στο πλαί­σιο της επανα­στατικής στρα­τη­γι­κής, αλλά και μέσα από τη συμ­με­το­χή των μελών του Κόμ­ματος στις Κομ­μα­τι­κές Οργα­νώ­σεις, στη συζή­τη­ση για τη δια­μόρ­φω­ση της πο­λιτικής του και στη δρά­ση για την προ­ώ­θη­σή της, στην εκλο­γή των οργά­νων και τον έλεγ­χο της δρά­σης τους με τη δια­δι­κα­σία της κρι­τι­κής και αυτο­κρι­τι­κής, στην υπε­ρά­σπι­ση και τήρη­ση του δημο­κρα­τι­κού συγκε­ντρω­τι­σμού, της συλ­λο­γι­κό­τη­τας και της εσω­κομ­μα­τι­κής δημο­κρα­τί­ας, στη συνε­χή προ­σπά­θεια για την ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κή επα­να­στα­τι­κή ενό­τη­τα του Κόμ­μα­τος, την υπεράσπι­ση των αρχών και του Κατα­στα­τι­κού του, στην αδιάλ­λα­κτη στά­ση απέ­να­ντι σε κάθε μορ­φής οπορ­του­νι­σμό και οργα­νω­τι­κό φιλελευθερισμό.

Το γεγο­νός ότι το Κόμ­μα είχε ανά­γκη ανα­συ­γκρό­τη­σης μέσα στην Ελλά­δα από την επό­με­νη μέρα της δικτα­το­ρί­ας ήταν προ­φα­νές. Αυτή η ανά­γκη όφει­λε να μην ερχό­ταν σε αντι­πα­ρά­θε­ση με τη διά­θε­ση χρό­νου για την προετοιμα­σία στοι­χειώ­δους μηχα­νι­σμού υπο­δο­χής, δια­μο­νής και δρά­σης των παράνο­μων στε­λε­χών και των μελών των οργά­νων, για τη δημιουρ­γία εφε­δρειών και την εξα­σφά­λι­ση των ανα­γκαί­ων οικο­νο­μι­κών πόρων.

Ως απο­τέ­λε­σμα των προη­γού­με­νων αδυ­να­μιών, οι συλ­λή­ψεις οδη­γού­σαν στην απο­διορ­γά­νω­ση του παρά­νο­μου μηχα­νι­σμού και στην ανά­γκη ανασυ­γκρότησής του σχε­δόν από την αρχή, άρα επι­βρά­δυ­ναν την πορεία πλή­ρους ανα­συ­γκρό­τη­σής του.

Ακό­μα, οι συλ­λή­ψεις των στε­λε­χών και η στά­ση τους απέ­να­ντι στη δικτα­τορία, οι ηρω­ι­κές και ανυ­πο­χώ­ρη­τες απο­λο­γί­ες στα στρα­το­δι­κεία από τη μια συγκι­νού­σαν και αφύ­πνι­ζαν, δημιουρ­γού­σαν πνεύ­μα μαχη­τι­κό­τη­τας και αισιο­δοξίας, καθώς απο­δεί­κνυαν ότι το ΚΚΕ ήταν παρόν ύστε­ρα από πολ­λά χρό­νια απου­σί­ας Κομ­μα­τι­κών Οργα­νώ­σε­ων στην Ελλά­δα. Από την άλλη, όμως, καλ­λιεργούνταν και ένα είδος απο­γο­ή­τευ­σης, ενώ το αυτο­α­πο­κα­λού­με­νο «ΚΚΕ Εσω­τε­ρι­κού» προ­πα­γάν­δι­ζε συκο­φα­ντι­κά ότι η παρά­νο­μη δρά­ση του Κόμμα­τος ήταν διαβρωμένη.

Τα προ­βλή­μα­τα και οι παρα­βιά­σεις των κανό­νων της παρά­νο­μης δου­λειάς και του συν­δυα­σμού της με τη νόμι­μη, που εντο­πί­στη­καν σε όλη τη διάρ­κεια της 7ετίας με απο­κο­ρύ­φω­μα το χτύ­πη­μα του Φλε­βά­ρη του 1974, δεν αναι­ρούν το γεγο­νός ότι το ΚΚΕ …

⚓  Ανα­λυ­τι­κά, με όλη τη βιβλιο­γρα­φία εδώ