Γρά­φει ο Βασί­λης Λιό­γκα­ρης // Πυρ­κα­γιές — κοντά και παρα­πλή­σια σε όλα τ’ άλλα — παντού πυρ­κα­γιές. Η χώρα καί­γε­ται, η πατρίδα…

Γρά­φει ο Βασί­λης Λιό­γκα­ρης // Κοντά στη ροδαυ­γή, βγή­κα να πάρω αγέ­ρα στην ανθι­σμέ­νη γη… Ποια; Ανθι­σμέ­νη γη; Μαύ­ρη κι άρα­χνη. Τ’…

Πως από μακριά το Μακρο­νή­σι θ’ αντι­κρί­σω χωρίς σύγκρυο; Πώς να στα­θώ αντι­κρι­στά το πόδι να πατή­σω στο ύψος που…

Γρά­φει ο Βασί­λης Λιό­γκα­ρης // Ξημέ­ρω­σε — όπως τόχε συνή­θειο — η επό­με­νη μέρα. Κι εμείς στους τόπους δου­λειάς — πιστοί στο…

Γρά­φει ο Βασί­λης Λιό­γκα­ρης // Για­τί είναι οι πιο πιστοί, οι πιο καλοί μας φίλοι. Για­τί είναι η συντρο­φιά μας! Μαζευ­τή­κα­με πολλοί,…

Γρά­φει ο Βασί­λης Λιό­γκα­ρης // Πότε τόνα, πότε τ’ άλλο. Πότε και τα δυο μαζί! Άγε­σθαι και φέρε­σθαι απ’ τον Άννα στον…

Γρά­φει ο Βασί­λης Λιό­γκα­ρης // Σύντρο­φοι, το ανη­φό­ρι είναι ψηλό, πολύ ψηλό και χρειά­ζε­ται να το δια­βού­με με ψηλά το κεφά­λι, πατώντας…

Γρά­φει ο Βασί­λης Λιό­γκα­ρης // Τι είναι αυτό; Ένας αχταρ­μάς είναι! Μία απο­τυ­χία. Μία πατα­γώ­δης κατα­στρο­φι­κή απο­τυ­χία που χρό­νο με το χρόνο…

Γρά­φει ο Βασί­λης Λιό­γκα­ρης // — Ο δρό­μος προς την κάλ­πη δεν είναι ανθη­ρός, δύσκο­λος δρό­μος, δύσβα­τος κι ανη­φο­ρι­κός, κου­βα­λάς ογκό­λι­θο στην…